FreeCinema

Follow us

ΠΡΙΝ ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ (1995)

(BEFORE SUNRISE)

  • ΕΙΔΟΣ: Ρομαντική Κομεντί
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ
  • ΚΑΣΤ: Ίθαν Χοκ, Ζιλί Ντελπί
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 105’
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Ένα αγόρι και ένα κορίτσι, στις αρχές της ενήλικης ζωής τους, συναντιούνται στην Ευρώπη, σε ένα τραίνο. Εκείνος Αμερικάνος που πρόκειται να επιστρέψει στις ΗΠΑ, εκείνη Γαλλίδα που επιστρέφει στο Παρίσι. Πιάνουν κουβέντα, περνούν καλά και αποφασίζουν να περάσουν μαζί μια (ρομαντική) νύχτα περιπλάνησης στη Βιέννη… Ο Τζέσι και η Σελίν μπαίνουν οριστικά και αμετάκλητα στη ζωή μας.

Ο Τζέσι και η Σελίν είναι συνομήλικοί μου, γενιά μου, το εδώ και το τώρα μου. Οι ανησυχίες, οι προβληματισμοί, οι ελπίδες, οι ιδέες, τα ερωτηματικά, τα θέλω, τα γιατί τους, είναι λίγο πολύ και δικά μου – γεννημένα και αναθρεμμένα στην ίδια εποχή, από την ίδια (δυτική) κουλτούρα. Ο Τζέσι και η Σελίν είναι δικοί μου άνθρωποι. Ή δύο άλλες, πιθανές εκδοχές του εαυτού μου. Είναι η ζωή μου όλη σε τρεις ταινίες… Οι τυχαίες συναντήσεις. Οι φευγάτοι, ανομολόγητοι ή ανεκπλήρωτοι έρωτες. Οι ριψοκίνδυνες, γενναίες αποφάσεις ή οι μετανιωμένοι δισταγμοί. Τα πληγωμένα από την πραγματικότητα ιδανικά. Οι στιγμές ευτυχίας που περνούν και χάνονται. Τα λάθη, τα πάθη, τα δάκρυα και τα τρανταχτά γέλια. Τα παιδιά που δεν έκανα και οι δουλειές που έχασα, που κράτησα, και εκείνες που ονειρεύτηκα, αλλά δεν τόλμησα να κάνω. Η μοναξιά, αλλά και οι επίμονοι φίλοι. Οι νευρώσεις, οι φοβίες, τα καλά και κακά πείσματα, οι ιδιαίτερες ικανότητες και τα όποια χαρίσματα. Το σεξ στο σώμα ή στο μυαλό. Οι αγκαλιές και τα φιλιά. Ο ρομαντισμός της πίστης στην άσκηση αλλαγής του εαυτού και του κόσμου μου. Και η αγάπη. Που πήρα ή δεν πήρα, με λύτρωσε ή με πρόδωσε. Γιατί, τελικά, «όλα όσα κάνουμε σε αυτή τη ζωή δεν είναι ένας τρόπος να αγαπηθούμε περισσότερο;».

Ο Τζέσι και η Σελίν, στο Παρίσι, «Πριν το Ηλιοβασίλεμα», ήταν εκεί, στα 30 μου, στα καλύτερά μου χρόνια, με βρήκαν φορτωμένη πολλές εμπειρίες πια, γεμάτη ελπίδες και όνειρα όμως ακόμα. Ο Τζέσι και Σελίν, στη Μεσσηνία, «Πριν τα Μεσάνυχτα» είναι και τώρα εδώ, στα 40 μου, που είμαι λίγο πιο απογοητευμένη και θυμωμένη, λιγότερο ρομαντική, αλλά και πολύ πιο ικανοποιημένη, ολοκληρωμένη, συνειδητοποιημένη και δυνατή, για να αγωνιστώ για ό,τι θέλω και πραγματικά αξίζει. Εγώ, όμως, δεν ήμουν εκεί, στα 20 μου, στη Βιέννη, «Πριν το Ξημέρωμα». Την εκεί πρώτη συνάντηση του Τζέσι με τη Σελίν, τη βίωσα 9 χρόνια μετά, λίγο προτού δω τον εαυτό μου στον καθρέφτη του «Πριν το Ηλιοβασίλεμα», και ξανά τώρα, λίγα 24ωρα μετά την εμπειρία αυτογνωσίας του «Πριν τα Μεσάνυχτα», για να γράψω αυτό το κείμενο. Που ξέρω, είναι πολύ προσωπικό, σαν το ημερολόγιο, που κουβαλάω στο μυαλό μου πάντα, αλλά ποτέ δεν πέρασα στο χαρτί. Συγγνώμη, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το γράψω…

Ο Τζέσι και η Σελίν, ωστόσο, στα νιάτα τους, στην αρχή της κοινής τους πορείας, ήταν και πάλι συνομήλικοί μου, γενιά μου, το εκεί και το τότε μου. Τότε που οι συζητήσεις ήταν ενθουσιώδεις διάλογοι, οι διαφωνίες ήταν γόνιμες και οι οδυνηροί καυγάδες ούτε καν στιγμιαίοι. Τότε που ο χρόνος δεν πίεζε και η καθωσπρέπει κοινωνία δεν απαιτούσε. Τότε που όλα ήταν πιθανά και η αγάπη ανίκητη. Τότε που ήμασταν ακόμα ιδεαλιστές, φιλόσοφοι και ποιητές. Μπορεί να συνάντησα τον Τζέσι και τη Σελίν με καθυστέρηση, αλλά ήταν σα να μην πέρασε μια μέρα. Αγέραστοι, σε μια αγέραστη ταινία, με έφεραν αντιμέτωπη με τη μνήμη – αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα και του είναι μου. Για να μου θυμίσουν όλα όσα με κάνουν άνθρωπο. Την κοινή αφετηρία. Τις διαφορές (άντρας – γυναίκα, πλούτος – φτώχεια, Αμερικάνος – Γαλλίδα…) που γίνονται σκόνη στον άνεμο άμα σταθούμε ατρόμητοι στις – αφανείς, αλλά ουσιαστικές – ομοιότητες. Πως μερικές φορές σημασία δεν έχει ούτε ο προορισμός, ούτε το ταξίδι, αλλά το πλάσμα δίπλα σου, ο συνοδοιπόρος σου. Πως έρωτας μπορεί να σημαίνει και «ερωτώ» πολλά, διάφορα και ενδιαφέροντα, γιατί με νοιάζει να μάθω ποιος ή ποια είσαι. Και πως όχι συχνά, αλλά λίγες πολύτιμες φορές, η ζωή γίνεται σινεμά και το σινεμά ζωή.

Δεν ξέρω αν είσαι ακόμα εδώ, αν συνεχίζεις να διαβάζεις. Δεν ξέρω αν συμφωνείς ή διαφωνείς, αν με καταλαβαίνεις ή αδιαφορείς. Θέλω να πιστέψω πως ναι. Γιατί, όπως λέει η Σελίν, «πιστεύω πως αν υπάρχει κάποιου είδους Θεός, δε βρίσκεται μέσα σε κάποιον από εμάς, δε βρίσκεται μέσα σε σένα ή σε μένα, αλλά σε αυτό τον μικρό χώρο ανάμεσα μας. Αν υπάρχει κάποιου είδους μαγεία σε αυτόν τον κόσμο πρέπει να βρίσκεται στην προσπάθεια να καταλάβεις κάποιον, να μοιραστείς κάτι. Ξέρω, είναι σχεδόν αδύνατο να τα καταφέρεις, αλλά ποιος νοιάζεται αλήθεια; Η απάντηση πρέπει να βρίσκεται στην προσπάθεια». Ναι, η προσπάθεια αρκεί.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αν έχεις υπάρξει ανήσυχος, παρορμητικός εικοσάρης με όλη τη ζωή μπροστά του, είναι αδύνατο να αντισταθείς σε αυτόν τον έρωτα μιας νύχτας, αλλά και μιας ολόκληρης ζωής.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.