ΝΑΥΜΑΧΙΑ (2012)
(BATTLESHIP)
- ΕΙΔΟΣ: Περιπέτεια Φαντασίας
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Πίτερ Μπεργκ
- ΚΑΣΤ: Τέιλορ Κιτς, Ριάνα, Μπρούκλιν Ντέκερ, Λίαμ Νίσον, Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 131’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: UIP
Τυπική άσκηση του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, στ’ ανοιχτά του Ειρηνικού Ωκεανού, βρίσκεται στο έλεος εξωγήινου κλοιού, με τις επίσης τυπικές βλέψεις («Ήρθαμε να κατακτήσουμε τον πλανήτη σας!»)…
Πόσα μπορεί να περιμένει κανείς από τη μεταφορά ενός κλασικού… επιτραπέζιου παιχνιδιού στη μεγάλη οθόνη; Αρκετά, αν έχει δει το τελευταίο, απόλυτα σαματατζίδικο trailer της ταινίας του Πίτερ Μπεργκ, ο οποίος φιλοδοξεί να αναμετρηθεί με τις δουλειές του Μάικλ Μπέι ή του Ρόλαντ Έμεριχ, με τούτο το μιλιταριστικό κράμα «Μέρας Ανεξαρτησίας» meets «Transformers», που, παραδόξως, καταλήγει σε «εθνικά εμβατήρια» τύπου «Περλ Χάρμπορ» (σε περίπτωση που δε σε είχε ήδη υποψιάσει το location…)!
Η προσπάθεια του φιλμ να δημιουργήσει χαρακτήρες, σε ένα πρώτο μέρος μη δράσης, φέρνει στο νου την πιο πρόσφατη version του «Star Trek» και κάποιες λανθάνουσες δόσεις χιούμορ (ο slacker πρωταγωνιστής προκαλεί συνεχόμενες καταστροφές και παρανομίες για να προσφέρει ένα… μπουρίτο σε ξανθιά γκόμενα των ονείρων του, που, φυσικά, είναι η κόρη του ναυάρχου του πλοίου στο οποίο υπηρετεί ο clean cut αδελφός του) σε κάνουν να μην «κλωτσάς», περιμένοντας το – ελπιδοφόρα θεαματικό – χτύπημα των εξωγήινων. Εκείνοι έχουν ήδη ανοίξει την όρεξή μας, καθώς συγκρούονται στο διαγαλαξιακό τους διάβα με δορυφόρο, που «κάνει και ζημιές» στην Ιαπωνία (hooray!).
Με την εμφάνιση της «άγνωστης» επιφάνειας που επιπλέει στη μέση του πουθενά στον ωκεανό, περιμένεις να γίνει το «έλα να δεις» και, σίγουρα, η «Ναυμαχία» προσφέρει ουκ ολίγες στιγμές πανηγυρτζίδικης εφεδιάς, έχοντας, όμως, ανοίξει τα χαρτιά της μάλλον βιαστικά, ως προς το μέγεθος του θεάματος που προσφέρει, δίχως να γνωρίζει πόσα πυρομαχικά θα χρειαστεί στην κλιμάκωσή του, για να προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερες εντυπώσεις. Με λίγα λόγια, μοιάζει με show βεγγαλικών που κρατάει πολύ σε διάρκεια, χωρίς να κρύβει κάτι υπέρλαμπρο για το τέλος…
Αυτό που διασώζει το φιλμ από το… ναυάγιο είναι η καρτουνίστικη ματιά απέναντι σε καταστάσεις, χαρακτήρες και «πνεύμα», το οποίο αποθεώνεται στη χρήση του τελικού όπλου της ανθρωπότητας απέναντι στον επίδοξο κατακτητή. Μια επιλογή που τοποθετεί τη «Ναυμαχία» σε εξωφρενικά όρια κανιβαλισμού και ουχί πατριωτικής παράκρουσης (όπως θα εκλάβουν πένες αριστεριστικών καταβολών…), με σαφές target group τον ορισμό του στρατόκαυλου θεατή. Ελπίζω η Universal να έστειλε το λογαριασμό στο αμερικανικό Πεντάγωνο…
