του Ηλία Φραγκούλη

Το έτος 2000, ο Κίντζι Φουκασάκου (ένας από τους παραγωγικότερους Ιάπωνες σκηνοθέτες, με τουλάχιστον εξήντα ταινίες στο ενεργητικό του, ο οποίος απεβίωσε τον περασμένο Ιανουάριο, σε ηλικία 73 ετών) παρουσίασε μία από τις σημαντικότερες ταινίες – σοκ για τον παγκόσμιο κινηματογράφο, με αντιδράσεις που ίσως δεν έχουν κοπάσει ακόμη! Το «Battle Royale» γυρίστηκε σαν μία κοινή ταινία «φαντασίας» με σαφείς εμπορικές βλέψεις, αλλά κατέληξε σε κοινωνικό φαινόμενο και πονοκέφαλος για τη λογοκρισία ανά τον κόσμο (ανεπίσημα «απαγορευμένη» στις ΗΠΑ μέχρι σήμερα, με τους διανομείς να τρέμουν στην ιδέα των πιθανών μηνύσεων ή στο πως θα καταφέρουν να περάσουν το φιλμ στις αίθουσες δίχως περικοπές). Προς τι ο ντόρος και ο πανικός, λοιπόν;

Η πλοκή, σε ένα πολύ κοντινό μας μέλλον, θέλει γονείς και ενήλικες να εκδικούνται για την απειθάρχητη συμπεριφορά των νέων, οργανώνοντας ένα αλά reality παιχνίδι όπου οι παίκτες απάγονται και υποχρεώνονται να συμμετάσχουν σε ένα αιματοκύλισμα τριών ημερών που θα αναδείξει ως νικητή τον έναν και μοναδικό επιζώντα! Όλα αυτά σε ένα ερημικό νησί, σχεδόν στρατιωτικά ελεγχόμενο, με σαράντα δύο μαθητές γυμνασίου να εξολοθρεύουν εχθρούς και φίλους ή να αυτοκτονούν με κάθε τρόπο δηλώνοντας ανήμποροι να μπουν στην ιδέα του «παιχνιδιού».

Οι σκηνές ωμής βίας δεν αποτελούν τις τρομακτικότερες ή πιο προκλητικές που είδαμε ποτέ. Το πρόβλημα για τους… ευαίσθητους θεατές (αν όχι και ηθικό για την ταινία) είναι η ηλικία των ηρώων και η τόσο ρεαλιστική καταγραφή μιας κατάστασης που σου παγώνει το μυαλό. Καθώς η ώρα περνά και η αντίστροφη μέτρηση μας υπενθυμίζει με σαρκασμό πόσους φόνους πρέπει να δούμε ακόμη, το ερώτημα «ο θάνατος σου, η ζωή μου;» μετατρέπει το φιλμ σε συνειδησιακό εφιάλτη. Απλά, κρατήστε την ψυχραιμία σας. Και επαναλαμβάνετε: είναι μονάχα μια ταινία. Προσωρινά…