του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Drinking game για να αντέξεις ακόμα μια αναγκαστική, συνοδευτική επίσκεψη στο σινεμά: ένα σφηνάκι από το αγαπημένο σου ποτό κάθε φορά που ανακαλύπτεις αφηγηματικό κλισέ στην ανάπτυξη της ιστορίας, δύο σφηνάκια κάθε φορά που βλέπεις ουσιαστικά σκηνή σε διπλότυπο (καθώς οι εξελίξεις στις δύο κατασκηνώσεις είναι πανομοιότυπες), ολόκληρο ποτήρι κάθε φορά που οι «rock» μελωδίες της «Πριγκίπισσας & της Ροκ Σταρ» σκάνε σαν μια ζαχαρωτή ροζ τσικλόφουσκα.

Αποτελώντας, προφανώς, μια παραβολή πάνω στους κινδύνους της επιλογής του λάθος… κότερου στις διακοπές, η νέα Barbie τοποθετεί τις πλαστικές (τόσο σε εκφραστικότητα όσο και σε κίνηση) φιγούρες της σε δύο εξίσου παραμυθένια σενάρια, αυτό της πετυχημένης τραγουδίστριας και της κυριολεκτικής πριγκίπισσας, για να αποδείξει ότι τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία, ότι η αληθινή φιλία βρίσκεται μακριά από τους μονόκερους και τα φανταχτερά φωτορυθμικά, πως τα φουσκωτά φορέματα και τα πολύχρωμα μαλλιά δεν κάνουν τον άνθρωπο, και πως για όλο το μίσος τού κόσμου ευθύνεται πάντα (πάντα, όμως!) ένας κατεστραμμένος έρωτας (ευτυχώς, τα βρίσκουν μέχρι το τέλος, πιες άλλο ένα σφηνάκι).

Φυσικά, όλο αυτό γίνεται όσο υποστηρίζεται πρακτικά μια ολόκληρη βιομηχανία παιχνιδιών που προωθεί μια συγκεκριμένη ιδανική εικόνα, όμως μάλλον έχεις ήδη πιει αρκετά για να υποστείς, πέρα από την ταινία, και μια τέτοια ανάλυση. Κάπου μέσα στο φιλμ, ωστόσο, χωρούν δύο (μετρημένες) meta αναφορές στον μύθο της Σταχτοπούτας, μερικά ψήγματα αυτοκριτικής και ελαττωμάτων μέσα στη φαινομενική και συνεχώς αποδεικνυόμενη τελειότητα των πρωταγωνιστριών («δεν γυρίζουν όλα γύρω από σένα», της είπε και ισοπέδωσε τον εγωισμό της) αλλά και μια ιδέα γυναικείας κυριαρχίας, καθώς οι ανδρικοί χαρακτήρες περιορίζονται μόνο σε ρόλους κομπάρσων, οδηγών, υπηρετών, λακέδων και πληγωμένων αγοριών, κρατώντας όλη την ισχύ της ιστορίας για τις… πριγκίπισσες. Και μετά, χορός και άσματα α λα «Glee», «Pitch Perfect» και «America’s Got Talent».

«Βρες τον εαυτό σου στο τραγούδι», υπογραμμίζουν στο φινάλε οι πριγκίπισσες και οι rock stars. Εσύ, πάλι, εύχεσαι να βρεις την έξοδο του κινηματογράφου έστω κι ένα λεπτό πιο γρήγορα και ετοιμάζεις ήδη τον λόγο σου για την παραλαβή του βραβείου «Συνοδός ανήλικου της χρονιάς». (Μην ξεχάσεις να πάρεις μαζί σου και το άδειο μπουκάλι.)