του Ηλία Φραγκούλη

Για εμάς, τους κριτικούς κινηματογράφου, υπάρχουν και μερικές πολύ δύσκολες στιγμές. Σχεδόν απάνθρωπες, θα έλεγα. Συχνά έχουν να κάνουν με τον ελληνικό κινηματογράφο. Τις υπόλοιπες φορές, όμως, έχουν ένα όνομα: Barbie! Μπορεί η διάρκεια των βιντεοπαραγωγών του γνωστού κουκλο-franchise να δείχνει μικρή, η εμπειρία για θεατές (επαγγελματίες ή μη) που έχουν… ενηλικιωθεί, όμως, είναι πραγματικά οδυνηρή και την αισθάνεται κανείς σα να πέρασε αιώνας.

Στο νέο πόνημα ψηφιακής «πλαστικότητας», η Barbie επιστρέφει στη γενέτειρά της και έχουμε τη χαρά να γνωρίσουμε όλο της το σόι (αποκλειστικά γυναίκες ή κοριτσάκια!), να θυμηθούμε τις παλιές της γειτονιές, τις συνήθειες, μια καλή της φίλη και τόσα πράγματα που… δεν κατάλαβα γιατί συμβαίνουν (ή συνέβαιναν σε εμένα κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης…)! Για να γίνει ακόμη πιο χαριτωμένο το περιβάλλον, κάθε μια από τις ηρωίδες του φιλμ αποκτά κι από ένα κουταβάκι, το οποίο βαπτίζει σε εξίσου χαριτωμένη σκηνή, και όλοι μαζί γίνονται μια «ωραία ατμόσφαιρα».

Τα σκυλάκια θα αναστατώσουν τη σοφίτα παίζοντας και θα φέρουν στην επιφάνεια έναν παλιό χάρτη θησαυρού που αφορά τοπικό urban legend και παλιό όνειρο της Barbie, το οποίο ελπίζει να ολοκληρώσει σήμερα. Η αναζήτηση του θησαυρού θα πάρει τη μορφή ενός γριφώδους παιχνιδιού, στο οποίο η κάθε επόμενη ανακάλυψη και επίλυση των clues θα φέρει τα κορίτσια όλο και πιο κοντά του, ενώ δύο κακοί (τόσο γραφικοί που φέρνουν σε ψηφιοποιημένη «μετάλλαξη» του διδύμου των Σταν Λόρελ και Όλιβερ Χάρντι) που δουλεύουν στο πανηγύρι της περιοχής θα τις βάλουν στο μάτι και θα περιμένουν από εκείνες να λύσουν το μυστήριο του θησαυρού για να τον κλέψουν στο φινάλε.

Ομολογώ ότι μέχρι το φινάλε δεν την άντεξα αυτή την «Απίθανη Κουταβοπεριπέτεια»! Πρέπει να είδα περίπου 40 λεπτά από το φιλμ. Το ξέρω πως δεν είναι ούτε σωστό ούτε καν επαγγελματικό να αξιολογώ μια ταινία που δεν παρακολούθησα μέχρι το τέλος. Αν πιστεύεις ότι πρέπει να διαπομπευθώ γι’ αυτό, σκέψου και το άλλο: μπορεί να υπάρχει και ο καλός θεούλης και το μήνυμα που έλαβα από τους ουρανούς να ήταν ένα ηχηρό… «Τρέξε μακριά!», για τη σωτηρία της δικής μου της ψυχής ή και της ανθρωπότητας ακόμη. Κι ας μην έμαθα ποτέ πού βρισκόταν ή τι ήταν αυτός ο θησαυρός…

Αντί υστερόγραφου, πάντως, εντύπωση μού έκαναν ορισμένα «αστειάκια» σε σχέση με την… παλιοκαιρίσια τεχνολογία (όπως οι home made movies από VHS που κάνουν τα κορίτσια με τα tablets να χασκογελούν), που προδίδουν adult μυαλό, πόσω μάλλον οι αδιόρατες λεκτικές ή οπτικές αναφορές περί ανεργίας των ενηλίκων στην περιοχή, που δηλώνουν κοινωνική αστάθεια στο σήμερα. Σε τόσο «ροζ» και παιδική ταινία! Μια κάποια τρολιά, ίσως.