του Ηλία Φραγκούλη

Το 2014, δεν φανταζόμασταν που θα μας οδηγήσει η κινηματογραφική πορεία του «John Wick». Η κάθε επόμενη ταινία ήταν καλύτερη από την προηγούμενη, μέχρι να οδηγηθούμε στο εκρηκτικής δράσης και μοιραία ελεγειακό «Κεφάλαιο 4» (2023), που μας έκανε να στενοχωρηθούμε για το αβέβαιο φιλμικό μέλλον του ομώνυμου ήρωα. Στο τέλος, φυσικά, υπήρχε μία κάποια εντύπωση αναμονής για ένα πιθανό spin-off εκδίκησης, που τελικά κάνει την εμφάνισή του φέτος, αλλά… με άλλη ηρωίδα!

Η «Ballerina» ουσιαστικά πρόκειται για ένα origin film, το οποίο συγγενεύει περισσότερο με τη δράση του τρίτου μέρους του franchise και μας συστήνει τον χαρακτήρα της Ιβ Μάκαρο, ενός κοριτσιού πληγωμένου από τον κόσμο των φατριών του εγκληματικού συνδικάτου της «Αγίας Τράπεζας», καθώς αυτό ευθύνεται για το ξεκλήρισμα της οικογένειάς της. Μετά τη δολοφονία του πατέρα της, η ορφανή κι ανήλικη Ιβ πέφτει στα χέρια του Γουίνστον, του διαχειριστή του Continental Hotel της Νέας Υόρκης, ο οποίος την οδηγεί στη Διευθύντρια της σχολής μπαλέτου που αποτελεί τη «βιτρίνα» του παρακλαδιού των Ruska Roma. Υπό την καθοδήγησή της θα ικανοποιήσει το όνειρό της να γίνει μπαλαρίνα, αν και η βασική της εκπαίδευση έχει να κάνει με την επιβίωση στον μελλοντικό της ρόλο… ως εκτελέστρια.

Όπως η σειρά των ταινιών του «John Wick» ξεκίνησε από κάπου, έτσι κι εδώ δεν οφείλουμε να συγκρίνουμε το φιλμ του Λεν Γουάιζμαν με τα αμέσως προηγούμενα του franchise, διότι μιλάμε για μία νέα αρχή που έχει την ανάγκη να «χτιστεί» και να εξελιχθεί. Το story είναι απλό και βασικό, με μία κύρια ανατροπή (ψυχολογικού βάθους) που θα έρθει να απογειώσει το καταστασιακό στο τελευταίο μέρος της «Ballerina». Μέχρι την κορύφωση της ταινίας, απολαμβάνουμε τα γνωστά συστατικά μίας καλοδουλεμένης παραγωγής του συγκεκριμένου genre: σκηνές πάλης σώμα με σώμα και επικούς σκοτωμούς (συχνά με μια κάποια δόση κυνικού χιούμορ).

Οι κασκάντες είναι αδιανόητες (όχι, όμως, με τις τάσεις εξωφρενικής υπερβολής του τελευταίου «John Wick») και ασταμάτητες, η Άνα ντε Άρμας δίνει πόνο και στο βρωμόξυλο και στις δραματικές πλευρές του ρόλου της και ο Γουάιζμαν εκτελεί με έναν κανόνα τύπου «give the people what they want», δίχως να εξιτάρει ιδιαίτερα σε πρωτοτυπία.

Σεναριακά, υπάρχει ένα άκρως ενδιαφέρον στοιχείο που λειτουργεί «υπόγεια» στη συνείδηση του θεατή κι έχει να κάνει με τις μεθόδους στρατολόγησης παιδιών από μικρή ή νεαρή ηλικία, ώστε μελλοντικά να υπηρετήσουν τους σκοπούς της κάθε φατρίας, μεγαλώνοντας με τακτικές φονικής μηχανής που εξοντώνει τον όποιο αντίπαλο δίχως βάθος σκέψεων ή ενοχών. Αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά τις πράξεις της Ιβ, ειδικά στο τελευταίο σκέλος της εκπαίδευσής της, και νιώθουμε πως έχοντας φτάσει στο σημείο να σκοτώνει με αυτόν τον τρόπο, πια, η ζωή της βασίζεται στο γεγονός πως δεν έχει τίποτα να χάσει… αφού έχει ήδη χάσει τα πάντα.