του Παναγιώτη Μήτσικα

Με περίπου δέκα ταινίες την τελευταία 15ετία, ο Χεράρδο Ερέρο είναι ένας πολυγραφότατος σκηνοθέτης που, όμως, δεν μας έχει απασχολήσει ποτέ ιδιαίτερα με κάποιο πόνημά του, αντίθετα με την εντυπωσιακή του καριέρα ως παραγωγός, η οποία περιλαμβάνει (μεταξύ άλλων) κι ένα credit στο εξαιρετικό «Το Μυστικό στα Μάτια της» του 2009, αλλά και το «Ο Άνθρωπος που Σκότωσε το Δον Κιχώτη» του Τέρι Γκίλιαμ. Στο σήμερα, με την τελευταία του ταινία, «Ομαδική Θεραπεία», ο Μαδριλένος φτάνει σε αυτό το sweet spot που φαίνεται να ψάχνει εδώ και δύο δεκαετίες, σ’ ένα φιλμ που αν μη τι άλλο λειτουργεί πλήρως, δίχως να πρόκειται γι’ αυτό που λέμε μεγάλη ταινία, βέβαια.

Όντας μία παραδοσιακή ταινία δωματίου (σκηνικής προέλευσης), γνωρίζαμε εκ προοιμίου πως η «Ομαδική Θεραπεία» θα στηρίζεται έντονα στη δυναμική μεταξύ των πρωταγωνιστών της και, κυρίως, στη λειτουργικότητα των διαλόγων της, στοιχεία απαραίτητα για να μπορέσει ένα θεατρικό έργο να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μας και στο σινεμά, χωρίς να έχει το extra ατού της εναλλαγής των σκηνικών. Στο πρώτο κομμάτι, ο Ερέρο έχει την τύχη να δουλεύει με ένα ικανότατο ensemble cast, το οποίο περιλαμβάνει σημαίνοντα πρόσωπα του ισπανικού σινεμά, όπως ο Φέλε Μαρτίνεθ, η Έβα Ουγκάρτε και η Αλεξάνδρα Χιμένεθ, όλοι πολύ καλά «διαβασμένοι» ως προς τις ατάκες που διαδέχονται η μία την άλλη, προφανώς έχοντας και το σκηνοθετικό OK για έναν κάποιο αυτοσχεδιασμό, όπως είναι εμφανές σε σημεία του έργου.

Πάνω κάτω, οι σεναριακοί μηχανισμοί που περιμένουμε από την ταινία έρχονται, από τη διεισδυτική ματιά στα τρία ζευγάρια που πρωταγωνιστούν και την ψυχοσύνθεση τους, μέχρι τις αναπόφευκτες εντάσεις μεταξύ τους. Το ότι όλα αυτά τα επιμέρους στοιχεία λειτουργούν, όμως, είναι κάτι που δεν πρέπει να κρίνουμε ως δεδομένο, μιας και είναι ουκ ολίγα τα παρόμοια παραδείγματα… «ναυαγίων» τα οποία έχουν παρελάσει από τη μεγάλη οθόνη.

Αυτό που σίγουρα δεν περιμένει ο θεατής είναι το deus ex machina σεναριακό twist που κάνει την εμφάνιση του κοντά στο φινάλε, και για το οποίο, φυσικά, δεν πρόκειται να πούμε το παραμικρό παραπάνω, εκτός από το γεγονός πως πραγματικά ανεβάζει το φιλμ σε κάτι περισσότερο από μία «συμπαθητική έξοδο σε θερινό σινεμά».