του Ηλία Φραγκούλη

Έχω δει αρκετές ταινίες τρόμου βασισμένες σε «found footage». Αυτή εδώ σίγουρα ήταν η πιο τρομακτική! Αλλά… για στάσου, εδώ μιλάμε για κωμωδία! Αντιλαμβάνεσαι; Πρόκειται για το sequel απρόβλητης στην Ελλάδα γαλλικής (ω, τι έκπληξη!) κωμωδίας του 2014, που από μια πρόχειρη ματιά που έριξα (προς Θεού, δεν είδα ολόκληρο το φιλμ!) και εκείνο έπαιζε στο ίδιο μοτίβο υλικού το οποίο «βρέθηκε» κατόπιν κάποιων εξωφρενικών μπελάδων που βίωσαν α λα «The Hangover» οι ήρωές του. Γιατί βλέπουμε το δεύτερο μέρος; Γιατί είναι καλοκαίρι, μωρέ. Και στο καστ βρίσκουμε και τον Κριστιάν Κλαβιέ (του «Θεέ μου, Τι σου Κάναμε;»), οπότε… ρίχ’ το στην αγορά μπας και «τσιμπήσει» κανείς για μια βδομαδούλα…

Από το αεροδρόμιο κιόλας, το επίπεδο φωνασκεί «not funny». Μπουφόνικες σκηνούλες τύπου «ο βλάκας της παρέας καταπίνει από λάθος το δαχτυλίδι με το οποίο ο κεντρικός ήρωας σκοπεύει να κάνει την πρόταση γάμου» (για να περιμένουμε «διακαώς» πότε και πού θα… αφοδεύσει θριαμβευτικά ο πρώτος), χύμες ηλικιωμένης γυναίκας με καροτσάκι ή τα σημάδια από την ηλιοθεραπεία με bikini σε… ανδρικό στέρνο, αποτελούν ένα χαρακτηριστικό δείγμα του χιούμορ τούτης της παραγωγής, η οποία πουλάει εξωτισμό για ιθαγενείς θεατές, ενδεχομένως πιο πρωτόγονους και από τη φυλή του Αμαζονίου που εμφανίζεται άσκοπα κάποια στιγμή (κάνοντας και… οικολογικό σχόλιο!).

Η αγωνία όσων έμειναν στο ξενοδοχείο, για το τι απέγιναν εκείνοι που πετάχτηκαν για μια βόλτα σε σπηλιά του Αμαζονίου, υποτίθεται πως θα λυθεί με την παρακολούθηση του υλικού που «κρύβει» μια GoPro camera, μέσω του οποίου εξελίσσεται και η φιλμική πλοκή. Εάν αντέξεις αυτό το σεναριακό «εύρημα», θα μείνεις να δεις πώς μια αράχνη τσιμπά τους όρχεις του πρωταγωνιστή, πώς ένας «κουνιστός» ιθαγενής που θα ρουφήξει το δηλητήριο από αυτούς δεν θα τον αφήνει σε ησυχία, μαζί με άλλες «χαριτωμενιές» μισογύνικου ή ομοφοβικού αστεϊσμού.

Δε λέω, από τη δεκαετία του ’70 και μετά, έχουμε δει ουκ ολίγες λαϊκές γαλλικές κωμωδίες, οι οποίες δημιούργησαν σχολή και έβγαλαν και αστέρες πρωταγωνιστές. Το «Όλα Θα Πάνε Στραβά» παραπέμπει σε παρελθούσες επιτυχίες του Πιερ Ρισάρ, ίσως, όμως σε εκείνες τις περιπτώσεις υπήρχε και ένα κωμικό timing, κάτι το δημιουργικά φρενήρες και ξεκαρδιστικό, το οποίο δεν βασιζόταν στο πόσες φορές θα δούμε τα… αχαμνά ενός από τους χαρακτήρες της ταινίας! Χωρίς ίχνος δουλειάς στους διαλόγους, με σαχλές ανατροπές και ακόμη πιο απίθανες (λέμε τώρα…) εξελίξεις και αιτιολογήσεις στην αφήγηση, το μόνο πράγμα που λειτουργεί ως αστείο σε τούτο το φιλμ είναι… τα ελληνικά τρελά βαφτίσια του.