BABYGIRL (2024)
- ΕΙΔΟΣ: Ερωτικό Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Χαλίνα Ρέιν
- ΚΑΣΤ: Νικόλ Κίντμαν, Χάρις Ντίκινσον, Αντόνιο Μπαντέρας, Σόφι Γουάιλντ, Έστερ ΜακΓκρέγκορ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 114'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: TANWEER
CEO μεγάλης εταιρείας, παντρεμένη, μητέρα, μα δίχως οργασμούς στο σεξ, ερεθίζεται στην ιδέα μιας παράνομης σχέσης με νεαρό intern που έχει υπό τον έλεγχό της. Ποιος θα έχει το πάνω χέρι σε όλο αυτό, όμως;
Βλέποντας το «Babygirl» σκεφτόμουν πόσο καταπληκτική ταινία είναι το «9 ½ Εβδομάδες» (1986) του Έιντριαν Λάιν! Σοβαρά. Το εννοώ. Για να μη σχολιάσω το πόσο υποτιμημένος είναι ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης…
Υπεύθυνη και για το σενάριο, η Χαλίνα Ρέιν δημιουργεί έναν… τραγέλαφο σινεμά ερωτισμού, βασισμένη εν μέρει στην όλη φεμινιστική agenda της εποχής μας και το women’s empowerment ρεύμα, παρουσιάζοντας μια ηρωίδα που δίνει τη δική της πάλη για το δικαίωμα στον οργασμό, δυστυχώς, με «όχημα» διάφορες «kinky» εμπειρίες με πολύ νεότερο αγόρι το οποίο μπορεί να εξευτελίζει στον κοινό χώρο εργασίας τους ως το αφεντικό του, αλλά σε βρώμικα δωμάτια ξενοδοχείων της Νέας Υόρκης μπορεί να πέφτει (και) στα τέσσερα γι’ αυτόν!
Η πλοκή του φιλμ στηρίζει πάνω σ’ ένα χειριστικό power game ανάμεσα στην Ρόμι και τον Σάμιουελ εντελώς αλλοπρόσαλλο και ανισόρροπο, που πραγματικά δεν βγάζει νόημα ώστε να καταλήξει σε κάποια ουσιαστικά συμπεράσματα σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις σε συνάρτηση με το σεξουαλικό πάθος. Ενίοτε φέρνει στον νου κι έναν παράδοξο συνδυασμό της «Γραμματέως» (2002) με τις «Αποκαλύψεις» (1994), σ’ ένα συγκεχυμένο πεδίο δράσης που χάνει τα αυγά και τα πασχάλια στην κορύφωσή του.
Και οι υπόλοιποι «χαρακτήρες» του φιλμ έχουν προβλήματα σχεδιασμού και ανάπτυξης, ειδικά εντός του πλαισίου της οικογένειας της Ρόμι, που αν και παντρεμένη επί σειρά ετών με τον… Αντόνιο Μπαντέρας (ως σκηνοθέτης θεάτρου που ανεβάζει «Έντα Γκάμπλερ», τρομάρα του!), βρίσκει την ηδονή μονάχα μέσω του αυνανισμού, παρακολουθώντας porn βιντεάκια υποταγής με «παίκτες» μεγάλης ηλικιακής διαφοράς στο διαδίκτυο! Ακόμα πιο ατυχής είναι η περίπτωση της μίας από τις κόρες του ζευγαριού, η οποία περνά κρίση σχέσης μ’ ένα άλλο κορίτσι που διατείνεται ότι αγαπά, όμως, παράλληλα… «χαμουρεύεται» με άλλη νεαρή γειτόνισσα στην πισίνα του εξοχικού. Όλα αυτά τα πρόσωπα πηγαινοέρχονται σαν «τσόντα» στο έργο, δίχως να έχουν πραγματική ζωή ή σημασία, δίπλα στην εστίαση που κάνει η Ρέιν στο κεντρικό ζευγάρι των πρωταγωνιστών.
Η Νικόλ Κίντμαν κάνει μία θαρραλέα προσπάθεια να δώσει ψυχή σε μια ηρωίδα που αναζητά το χαμένο έδαφος της σεξουαλικής ελευθεριότητας στα 50 της, αλλά σκοντάφτει πάνω σε τόσα BDSM στερεότυπα με… λάθος «δάσκαλο»! Ο Χάρις Ντίκινσον είναι απόλυτα ανεπαρκής μπροστά της, σαν ένα κολεγιόπαιδο που ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να πλακώσει στις φάπες, αντί να περιμένει να εξερευνήσει τα όρια της ηδονής στο σεξ μαζί του!
Απουσία σεξουαλικής ικανοποίησης, απιστία, παραβίαση κανόνων συμπεριφοράς στον χώρο εργασίας, κατάχρηση εξουσίας και μια αίσθηση προσβλητικής «δαιμονοποίησης» του θεσμού της οικογένειας που γυρίζει boomerang με (παραδόξως) συντηρητικό τρόπο προς την (όποια) ουσία του «Babygirl», ενός φιλμ το οποίο (σχεδόν) λειτουργεί μονάχα στο πλαίσιο χαρακτηρισμού του… soft-core! Κρίμα.