του Ηλία Φραγκούλη

Με ελάχιστα μέσα και προφανώς μικρό budget παραγωγής, ο Ε. Λ. Κατζ παραδίδει απλά μαθήματα ευρηματικού γυρίσματος ταινίας είδους, σε μια δασώδη έκταση της Εσθονίας η οποία λειτουργεί ιδανικά σε τούτο το φιλμικό «παράδοξο» αφήγησης δίχως ίχνος… κουβέντας (εξαιρείται μια μικρή σεκάνς όπου χρησιμοποιείται η γλώσσα Εσπεράντο!). Αυτά τα γράφω μπας και δραστηριοποιηθούν τα δικά μας τα «ταλέντα» σκηνοθετών και δούμε (και) κανένα horror της προκοπής, δίχως να σκούζουν για έλλειψη ικανοποιητικής χρηματοδότησης και άλλα στερεότυπα που δεν αρκούν για να καλύψουν την ανικανότητα.

Σε μία ατμόσφαιρα που φέρνει στον νου μετα-αποκαλυπτική περίοδο για την ανθρωπότητα, κάποιοι λιγοστοί επιζώντες θνητοί αγωνίζονται για τη επιβίωσή τους σ’ ένα αχανές δάσος, το οποίο τρομοκρατούν μικρές στρατιές από αιμοδιψείς «Καμένους», αρχαίες (;) δαιμονικές μορφές που εντοπίζουν την ανθρώπινη σάρκα και θέλουν να τραφούν με το αίμα της. Η Άζραελ θα παραδοθεί ως ανθρωποθυσία σ’ αυτούς από τα μέλη μιας θρησκόληπτης αίρεσης στην οποία ανήκε, μα θα καταφέρει ν’ αποδράσει και θα αγωνιστεί σκληρά για να παραμείνει ζωντανή, εκτελώντας ταυτόχρονα ένα σχέδιο εκδίκησης που θα λυτρώσει τον χαμό του αγαπημένου της.

Διατηρώντας ένα κρυπτικό κλίμα μυστηρίου γύρω από την ιστορία του, το «Azrael» αποδεικνύει πως ο λόγος δεν είναι πάντοτε απαραίτητος στο σινεμά, με τον γοργό ρυθμό δράσης και το σασπένς να πρωταγωνιστούν και να οδηγούν το σενάριο σε μια αναπάντεχη κλιμάκωση ακραίων προφητικών συμβολισμών. Ο Κατζ κατανοεί τους βασικούς κώδικες του folk horror, μάλλον έχει παρακολουθήσει την «Κάθοδο» (2005) αρκετές φορές και μας παραδίδει ένα fast «κοπής» handmade έργο που δεν αφήνει τον θεατή να πάρει ανάσα ή να σταματήσει ν’ ανιχνεύει κάθε σπιθαμή του κάδρου για την επόμενη εμφάνιση των zombie like «Καμένων» κυνηγών ανθρώπινου θηράματος.

Μπορεί να πάσχει λίγο στην επεξήγηση του καταστασιακού του, όμως, το «Azrael» αποτελεί ένα από τα πλέον υγιή «πειράματα» που μας πρόσφερε τούτο το genre στα τελευταία χρόνια, επιχειρώντας να φέρει και κάτι το ανανεωτικό στα σενάρια δυστοπίας τρόμου, «παίζοντας» ύπουλα με αρχέγονους φόβους των θεατών. Δεν θα με «χάλαγε» καθόλου εάν προέκυπτε κι ένα sequel του!