FreeCinema

Follow us

50 ΦΟΡΕΣ ΑΝΟΙΞΗ (2017)

(AURORE)

  • ΕΙΔΟΣ: Δραματική Κομεντί
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μπλαντίν Λενουάρ
  • ΚΑΣΤ: Ανιές Ζαουί, Τιμπό ντε Μονταλεμπέρ, Πασκάλ Αρμπιγιό, Σαρά Σουκό, Λου-Ρουά Λεκολινέ, Φιλίπ Ρεμπό
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 89'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ONE FROM THE HEART

Χωρισμένη γυναίκα στο κατώφλι των πενήντα ετών και μητέρα δύο ενήλικων κοριτσιών μαθαίνει πως πρόκειται να γίνει γιαγιά ενώ προσπαθεί ταυτόχρονα να βάλει σε τάξη τα επαγγελματικά και αισθηματικά της θέματα, τα οποία εσχάτως έχουν μπλέξει.

Σε μια σκηνή λίγο μετά την αρχή του φιλμ, η Ορόρ έχοντας εξέλθει από το γραφείο του γυναικολόγου της, ο οποίος την έχει μόλις πληροφορήσει πως βρίσκεται πια κανονικά και με τον νόμο στην εμμηνόπαυση, στέκεται μπροστά από μια πόρτα που λειτουργεί με φωτοκύτταρο. Ο αισθητήρας αγνοεί επιδεικτικά την παρουσία της, μην κάνοντας όμως το ίδιο για το ευτυχισμένο νεαρό ζευγάρι που έρχεται ξοπίσω της, το οποίο βγαίνει από το κτήριο χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. Προφανώς, πρόκειται για παραλληλισμό της ανυπαρξίας με την οποία αντιμετωπίζεται από τον κοινωνικό περίγυρο μια γυναίκα κάποιας συγκεκριμένης ηλικίας σήμερα, όταν πλέον και η ίδια αντιλαμβάνεται πως δεν είναι απαραίτητη για τα παιδιά της, οι μέρες της γονιμότητάς της έχουν παρέλθει, ενώ η εύρεση εργασίας αποδεικνύεται χαρακτηριστικά δύσκολη υπόθεση.

Είναι έξυπνη η οπτική της συγκεκριμένης σεκάνς, δυστυχώς όμως τόσο αυτή όσο και δύο-τρεις ακόμα συμπαθητικές πινελιές του φιλμ χάνονται κάτω από τις τυπικές «χαριτωμενιές» των σύγχρονων γαλλικών κομεντί. Όταν η Ορόρ χορεύει εν είδει ονείρου με τα δύο της – ανήλικα ακόμη – παιδιά υπό τους ήχους της Νίνα Σιμόν, βγάζει μια μητρική ζεστασιά και μια ανεμελιά για τα παλιά όμορφα χρόνια, δημιουργώντας ένα κλίμα ανεπιτήδευτης μελαγχολίας. Οι καλές προθέσεις, όμως, ακυρώνονται αμέσως, όταν αντιπαρατίθενται με το ξεφωνητό σε δημόσιο χώρο που ρίχνει η καλύτερή της φίλη σε ώριμο άνδρα που εσφαλμένα πιστεύει πως είναι ζευγάρι με φανερά μικρότερή του κοπέλα (μην τα ξαναλέμε για την αδυναμία των Γάλλων να στήσουν πετυχημένο… χοντροκομμένο χιούμορ) ή από την αλλού γι’ αλλού φάση του ρομαντικού δείπνου σε εστιατόριο, όπου οι παραγγελίες λαμβάνονται εν μέσω… οπερετικών συγχορδιών από τους σερβιτόρους.

Το ζήτημα της εκ νέου θεώρησης των πραγμάτων από μια ώριμη γυναίκα το είδαμε πρόσφατα από τον γαλλικό κινηματογράφο στο φιλμ «Το Μέλλον» (2016), το οποίο, όπως και τούτο, έχει σκηνοθετηθεί από εκπρόσωπο του «ασθενούς φύλου». Η τεράστια διαφορά ανάμεσα στα δύο βρίσκεται στη σεναριακή προσέγγιση των γεγονότων που κάνουν την κεντρική τους ηρωίδα να μπαίνει στη διαδικασία επαναπροσδιορισμού της ζωής της, αφού εδώ, πέραν της πειστικής περιγραφής της σχέσης τής Ορόρ με τις κόρες της (την τάση φυγής από το σπίτι τής μίας και της εγκυμοσύνης τής έτερης), δεν υπάρχει σχεδόν τίποτε άλλο που να στέκει πραγματικά. Η επαγγελματική περιπλάνηση μετά την παραίτησή της από το café-bar στο οποίο εργαζόταν ξεκινά με το άκυρο φεμινιστικό ξέσπασμα της υπεύθυνης του γραφείου ευρέσεως εργασίας (βλέπε τα περί «χαριτωμενιών» που αναφέραμε πιο πάνω), ενώ τα αισθηματικά μπλεξίματα που ξεκινούν με την τυχαία αντάμωση του εφηβικού μεγάλου της έρωτα βρίθουν ασύνδετων μπερδεμάτων και καλόβολων συμπτώσεων, του επαγγέλματος του περί ου ο λόγος νεανικού της πάθους συμπεριλαμβανομένου (εργάζεται σε μαιευτήριο, βλέπε δηλαδή τα περί εγκυμοσύνης που αναφέραμε πιο πάνω).

Μέσα στη γενικότερη νεύρωση στην οποία φαίνονται να τείνουν για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο οι κάτοικοι της όμορφης κατά τα άλλα παραθαλάσσιας πόλης Λα Ροσέλ, ο πνιγμένος στις ανασφάλειες χαρακτήρας της Ορόρ (που πλάθει με έναν ευπρόσδεκτο τρόπο η Ανιές Ζαουί) μοιάζει με… φάρο φυσιολογικής συμπεριφοράς. Η χειραφέτησή της, βέβαια, υποκύπτει σε κλισεδιάρικους συμβιβασμούς (ειδικά σε ό,τι αφορά τα προβλήματα της καρδιάς), υφαίνοντας ένα νήμα αναπόφευκτης αισιοδοξίας. Δεν είναι, όμως, αυτό που στο τέλος εκθέτει το εγχείρημα τούτο.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Όχι η τυπική «γαλλικουργιά» του καλοκαιριού (το «κλασικό» genre το οποίο εφορμά επιθετικά από την άνοιξη εφέτος!), αλλά ενήλικη κομεντί με έντονους γυναικείους προβληματισμούς, που σκοντάφτει (και τελικά… πέφτει) από την ατυχή υιοθέτηση ιδεών που δεν ταιριάζουν με το επιδιωκόμενο ύφος. «50 Φορές Άνοιξη» διαλαλεί ο ελληνικός τίτλος, εμείς όμως ψάχνουμε τη μία έστω φορά που θα έρθει η πραγματική άνοιξη στον σύγχρονο, ανάλαφρου ύφους γαλλικό κινηματογράφο, από τον οποίο δεν μας ξεφεύγει τίποτα τις τελευταίες (πολλές) θερινές σεζόν.


MORE REVIEWS

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ

Η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Lancia θέλει να κερδίσει πάση θυσία το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι του 1983, όμως, το μοντέλο της 037 υστερεί σημαντικά έναντι της τετρακίνητης γερμανικής τεχνολογίας του Audi Quattro. Ο εκτελεστικός της Διευθυντής, Τσέζαρε Φιόρι, έχει μερικές πονηρές ιδέες οι οποίες ενδεχομένως μπορούν ν’ αλλάξουν τη διαφαινόμενη πορεία των πραγμάτων. Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα.

MINORE

Μυστηριώδη τέρατα εμφανίζονται σε παραθαλάσσιο location του Σαρωνικού κόλπου με εχθρικές και φονικές διαθέσεις. Θα μπορέσουν να τα αντιμετωπίσουν ένα ναυτάκι, μια σερβιτόρα, μια γιαγιά, ένας μποντιμπιλντεράς κι ένα τσούρμο… μπουζουξήδων;