του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Σχεδόν αποκλειστικά στο Ρίτσαρντ Γκιρ βασίζεται το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Νίκολας Τζαρέκι, μια επιλογή που αν και παρακινδυνευμένη, τελικά αποδίδει. Ο Γκιρ, χωρίς να είναι ηθοποιός μεγάλης γκάμας και χωρίς να φτάνει σε ακρότητες για να ερμηνεύσει ένα ρόλο (βλέπε Ντάνιελ Ντέι-Λιούις κλπ), είναι αξιόπιστος και μάλλον παραγνωρισμένος. Στα σαράντα χρόνια καριέρας του δεν έφτασε ποτέ μέχρι την πεντάδα υποψηφιοτήτων των Όσκαρ, ούτε με το «Chicago», που του έδωσε τη Χρυσή Σφαίρα, ούτε τώρα με το «Άλλοθι», που τον πήγε μέχρι την πεντάδα των υποψηφιοτήτων τους. Ο συγκεκριμένος, λίγο απόμακρος τρόπος ερμηνείας του μπορεί να μην προκαλεί εύκολα ενθουσιώδεις αντιδράσεις, όμως, στον κατάλληλο ρόλο ταιριάζει γάντι. Και εδώ συμβαίνει ακριβώς αυτό.

Ο μεγαλοεπιχειρηματίας Ρόμπερτ Μίλερ έχει μυστικά. Πολλά. Και τα κρατάει κρυφά σε πολύ κόσμο. Η επιχείρησή του χρωστάει και με πλάγιους τρόπους προσπαθεί να κρύψει τα ελλείμματα ώστε να την πουλήσει. Τις λεπτομέρειες τις γνωρίζουν ελάχιστοι. Ούτε καν η κόρη του, που είναι το δεξί του χέρι στην εταιρεία. Και ενώ έχει παράλληλη σχέση με μια νεαρή Γαλλίδα γκαλερίστα, καταφέρνει να το κρατάει κρυφό και αυτό, τη στιγμή που δίνει την εντύπωση του ήρεμου οικογενειάρχη και του αφοσιωμένου φιλάνθρωπου.

Είναι δύο διαφορετικές καταστάσεις που βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού και θα συνδυαστούν με άσχημο τρόπο, όταν ο Μίλερ θα προκαλέσει ένα δυστύχημα, στο οποίο θα σκοτωθεί η ερωμένη του. Τι κάνεις όταν βρίσκεσαι ένα βήμα πριν από μια πώληση που μπορεί να σε σώσει ή να σε καταστρέψει αν δεν πέσουν οι τελικές υπογραφές; Παραδίνεσαι ή προσπαθείς να το συγκαλύψεις; Ο Μίλερ επιλέγει να κάνει το δεύτερο και στη συνέχεια να ελιχθεί ανάμεσα στις αναπόφευκτες παγίδες.

Η cool έκφραση του Γκιρ είναι ιδανική για το χαρακτήρα ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε ακραίες καταστάσεις, αλλά πρέπει να διατηρήσει την ψυχραιμία του. Και ο Τζαρέκι, στην πρώτη του ταινία, δεν τα καταφέρνει καθόλου άσχημα. Έχει γυρίσει ένα θρίλερ λουστραρισμένο, με αρκετό σασπένς, συνδυάζοντας την αστυνομική πλοκή με στοιχεία καλόγουστης σαπουνόπερας υψηλής κοινωνίας, που έχει πείσει ακόμη και τον εκδότη του Vanity Fair, Γκρέιντον Κάρτερ, να εμφανιστεί σε ένα μικρό ρόλο. Στο «Άλλοθι», όμως, ουσιαστικά βρίσκονται δύο ταινίες. Και ενώ ο συνδυασμός τους, του αστυνομικού και του οικονομικού θρίλερ, είναι ψυχαγωγικό θέαμα, στην πραγματικότητα καμία από τις δύο παράλληλες ιστορίες δεν είναι ικανοποιητικά ανεπτυγμένη. Γύρω από τον Γκιρ, που παίζει τον μοναδικό πλήρη χαρακτήρα, όλοι οι άλλοι ηθοποιοί κινούνται δορυφορικά, χωρίς να ξεφύγουν από τα στοιχεία που τους επιτρέπει ο ανεπαρκώς σκιτσαρισμένος ρόλος τους.