του Άγγελου Μαύρου

Οι ιδέες κι ο ιδεαλισμός της επανάστασης. Η αναζήτηση του νοήματος στην πολιτική και στο βίο – λόγω και έργω (και η επιβεβαίωση του ενός από το άλλο). Το πύρωμα της έκφρασης των νιάτων. Η τέχνη ως προσωπικό κάλεσμα και όπλο αντίδρασης. Το sex’n’drugs’n’rock’n’ folk μαύλισμα. Το πρώτο ξόδεμα των (ευσεβών) πόθων. Το πάθημα και μάθημα του μοναχικού συμβιβασμού. Παλεύοντας με τα ανωτέρω στη συνείδησή του, αλλά θέλοντας τον κόσμο και θέλοντάς τον τώρα ως νωπογραφία του ιδεολογικού, εμπειριακού, συναισθηματικού fluxus της αγωνιστικά ανήσυχης μερίδας των lycées, άμεσων κληρονόμων του Μάη του ’68, αυτός ο διάδοχος του πιο γάργαρου, λαγαρού «L’ Eau Froide» του Ασαγιάς από το 1994 έχει τα μπατίκ, το κοινόβιο (ακόμη και σε Ιταλία και Αγγλία) και τον πολύγραφο αλλά τυπώνει την προκήρυξή του και πετάει τη μολότοφ κάπως… je m’ en fous.

Η ταινία είναι σε σημαντικό βαθμό αυτοβιογραφική, αλλά να είναι γι’ αυτόν το λόγο που ο auteur «γράφει», επιδεικνύοντας την απερίσκεπτη αυτενέργεια των άγουρων ηρώων του, το υπόβαθρο τόσο των ρεζουμέ τους όσο και του ξεσηκωμού τους; En tout cas, το τόσο ελληνικό «Γονείς δεν έχουν;» (ο μπαμπάς τού κεντρικού ήρωα «σκάει» τουλάχιστον, και μάλιστα ως παραγωγός τηλεοπτικών ταινιών) και το «What are you rebelling against?» ανακύπτουν στο νου – ακόμη κι αν δεν είσαι μαμάκιας fan του «The Wild One». Και δεν είναι η μόνη συνιστώσα εδώ που δεν έχει πήξει το μυαλό της.

Η φαντασία στην εξουσία του δονούντος soundtrack δεν το καθιστά τη γιάφκα όπου μπορεί να μαζευτεί το θα’ θελε εκρηκτικό υλικό των σούρτα φέρτα τζόβενων, έστω κι αν αντηχεί, σημαίνον σχόλιο, το «Why are we Sleeping?» των Soft Machine στην πιο φευγάτα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ηλεκτρισμένη σεκάνς, της ναρκωτελεσιδικίας τού party με το άλμα στους… πυρήνες της φωτιάς – που, όμως, αυτοκτονεί συνδεσμολογικά σε ένα άβγαλτο dissolve.

Με το νατουραλισμό να είναι ο ινστρούχτορας εδώ και σε… επίπεδο μπίρι μπίρι και από άποψης look (το ταγάρι της περιόδου εμφανώς καλλιτεχνημένο), η ντουντούκα του κάστινγκ έχει συσπειρώσει ένα συνδικάτο από φυσικά μεν, μοντέλα δε, και αυτό αποστερεί το bigger than life γκελ τους στο θεατή, ενώ η καλοκαιρινή on the road τρόικα (μαζί/χώρια/μαζί, αλλιώς, για λίγο) του χρονικού τους είναι σα να έχει βγάλει από πάνω της το αμπέχωνο του… serial.

Θα άξιζε τον κόπο αυτό το φιλμ να έχει επιδιώξει να κάνει κεφάλι και να «φτιάξει» το θεατή ως μίνι σειρά (όπως το υπερεκτιμημένο «Carlos») ή, ακόμα καλύτερα, σε ευάριθμα επεισόδια, όπως το αξέχαστο «Die Zweite Heimat» του Ράιτς, ο γερμανικός κονσερβατουάρ 60’s – 70’s οιονεί πρόγονός του. Αλλά τότε ο Ασαγιάς θα υποχρεωνόταν ίσως να προδώσει τα ιδανικά του («πουλώντας» τους αγώνες μιας γενιάς) ή τα μυστικά του («πουλώντας» το δικό του παρελθόν). Ας είναι. Θα μείνουμε μ’ αυτό το «Οι Ονειροπόλοι», αναρχικοί και «Σχεδόν Διάσημοι» «Συνήθεις Εραστές». Αλλά έτσι δεν ανοίγει αυτή η γαλλική Βίλλα Αμαλία. Quel daumage…