AMORE MIO (2015)
- ΕΙΔΟΣ: Κομεντί
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Χρήστος Δήμας
- ΚΑΣΤ: Φάνης Μουρατίδης, Ιωάννα Τριανταφυλλίδου, Ναταλία Τσαλίκη, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Πάνος Μουζουράκης, Αθηνά Οικονομάκου, Ιωάννα Πηλιχού, Μυρτώ Αλικάκη
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 95’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON
Προπονητής ομάδας volley γυναικών κάνει παιχνίδι «εκτός έδρας» συζυγικής, κολλητός και κολλητή μοιράζονται με το ζόρι την ίδια γκόμενα, «πρεσβευτής» του ελληνικού ταμπεραμέντου έχει επιπτώσεις στην απόδοσή του μετά την απόρριψη γειτόνισσας και μια απατημένη σύζυγος τεστάρει ξανά την πέρασή της.
Δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω και τι να πω… Το φιλμ αποτελεί remake της μετριότατης σεξοκωμωδίας «Άντρες Εναντίον Γυναικών» (2010) που, όπως διάβασα παντού στο διαδίκτυο (όχι ότι ένα απλό δελτίο Τύπου αναπαράγεται στο πολλαπλάσιο με το πάτημα ενός κουμπιού…), «κατάφερε να κλείσει σπίτια στην Ιταλία»! Φοβούμαι πως η έκφραση δεν έχει και τόσο θετικό νόημα και αν κρίνουμε από το φιλμικό αποτέλεσμα και της ελληνικής διασκευής, τότε μιλάμε για… κανονική θεομηνία!
Ξεχνώντας την πηγή έμπνευσης, παρακολουθούμε ένα «τύπου» σπονδυλωτό, καταστασιακό εργάκι βασισμένο στο σεξ και την απιστία, με κρούσματα για κάθε λογής… target group που καλύπτει μέχρι και τις ανάγκες της αμφισεξουαλικότητας (όπου η gay σχέση εξελίσσεται ανάμεσα σε δύο γυναίκες, για να είναι πιο… σκαμπρόζικο το θέαμα). Διόλου τυχαία, αυτό το κομμάτι καταλήγει να είναι και το πιο συντηρητικό, αν όχι… δακτυλοδειχτούμενα «αστείο» για το λαϊκό, straight κοινό. Αλλά ακόμη και σε μια από τις ελάχιστα αποδεκτές και χιουμοριστικές στιγμές του «Amore Mio», στη σκηνή του group therapy, το punchline έχει ως τελικό αποδέκτη (και στόχο να διασκεδάσει) το δείγμα του θεατή που θα… «κράξει» (με την κακή έννοια).
Το αληθινά παράδοξο, πάντως, είναι πως τούτο το φιλμ ούτε στο σεξιστικό του κομμάτι προκαλεί όσο θα έπρεπε (για να δικαιωθεί και το «μάτι», βρε αδελφέ), ούτε και αμιγώς κωμωδία το αποκαλείς (διότι σου ζητάει και μια συμπόνια απέναντι στις δυσκολίες των ηρώων του). Τυπικά, στο πλαίσιο της «κληρονομιάς» που μας άφησε το «Safe Sex» (1999) και τα ελληνικά (ο Θεός να τα κάνει) sitcoms της ντόπιας τηλεόρασης, ο Χρήστος Δήμας υποχρεώνεται να γίνει κάτι σαν «εκτελεστής παραγωγής» ενός προκάτ προϊόντος που αγωνίζεται να σταθεί ως ταινία – σύνολο, πατώντας πάνω σε κώδικες που οι εμπορικές προθέσεις φτήναιναν με το κάθε επόμενο κοπιάρισμα της «συνταγής». Που σήμερα βγάζει και μια επιπλέον θλίψη, αντιμετωπίζοντας τη φτώχεια και τον επαρχιωτισμό των γυρισμάτων ή του post (ο Μουζουράκης με την «αποκριάτικη» στολή της αρκούδας περισσότερο θα έπειθε από το ψηφιακό «ζωντανό» στη σκηνή τής – για όνομα – καταδίωξης στο δάσος!).
Βλέποντας την εμπορική απήχηση των ταινιών «του είδους», ειδικά στην τρέχουσα σεζόν, γεννάται το ερώτημα… γιατί συνεχίζονται να γυρίζονται αυτά τα έργα; Γιατί τα αποκαλούμε κινηματογραφικές παραγωγές; Στηρίζουν κάποια βιομηχανία θεάματος; Να κρεμάσουμε κι ένα στρινγκάκι (εύρημα κι αυτό, ε) πάνω από τον χάρτη της Ελλάδας; Διότι… το «μπιπ» (για λόγους ΕΣΡ) και ψόφησε.