του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχουν σκηνές σε ταινίες του Μάικλ Μπέι που θα έπρεπε να διδάσκονται σε κινηματογραφικές σχολές. Μερικές τέτοιες προσθέτει σήμερα και το «Ασθενοφόρο» του, το εντυπωσιακά απογειωμένο remake ενός (σχετικά άγνωστου) δραματικού action θρίλερ του 2005 από τη Δανία («Ambulancen» ο πρωτότυπος τίτλος του).

Όσο και να προσπαθήσει να υποβιβάσει κανείς την αξία και τις ικανότητες του σκηνοθέτη Μπέι, τον εαυτό του προσβάλλει. Ναι, δεν έχει υπογράψει αριστουργήματα. Προέρχεται από το σύμπαν των music promos και αυτό που τον έχει απασχολήσει στο σινεμά είναι (κυρίως) η μεγάλη εικόνα, το μέγεθος του θεάματος, κάτι το… larger απ’ αυτό που μπορεί να χορτάσει το ανθρώπινο μάτι. Όσο σπουδαίος μάστορας κι αν μας έχει αποδείξει πως (μπορεί να) είναι σε κάμποσα από τα φιλμ του, δεν θα ξεχάσω ποτέ το σοκ της σεκάνς του βομβαρδισμού στο «Pearl Harbor» (2001). Θυμήθηκα αυτό το δέος με τη σεκάνς της ληστείας που έχει στήσει σε τούτο το φιλμ! Ακόμη και για να δεις αυτό και μόνο το κομμάτι του «Ασθενοφόρου», αξίζει να μπεις στην αίθουσα!

Ποιος Κρίστοφερ Νόλαν και ποια ληστεία τραπέζης στο «Σκοτεινό Ιππότη» (2008); Αγνοώντας από περιορισμούς οπτικών γωνιών για καδραρίσματα, έως και… το νόμο της βαρύτητας, ο Μπέι πετάει πάνω από το Λος Άντζελες, περπατά στο έδαφός του ή «σκαλίζει» και κάτω από τη γη ακόμα, για να ενορχηστρώσει το υλικό αμέτρητων καμερών που στροβιλίζουν γύρω από τα μέλη της συμμορίας και τα κάθε λογής πιθανά εμπόδια τα οποία θ’ ανατινάξουν το τόσο καλά οργανωμένο σχέδιο του τραπεζικού «αδειάσματος» 32.000.000 δολαρίων, του μεγαλύτερου παρόμοιου «κόλπου» που έζησε ποτέ αυτή η πόλη, με πρωταγωνιστές τα αδέλφια των Ντάνι (Τζίλενχολ) και Γουίλ (Αμπντούλ-Ματίν ΙΙ). Ο πρώτος είναι το παράνομο «τομάρι», ο σεσημασμένος «εγκέφαλος» της ληστείας, ο οποίος λατρεύει τον κίνδυνο και τα πανάκριβα αμάξια, ενώ ο δεύτερος πασχίζει να βρει τα χρήματα που θα καλύψουν βαριές ιατρικές υποχρεώσεις της οικογένειάς του και υποχρεώνεται να συμπληρώσει απαραίτητο πόστο για την ολοκλήρωση του ληστρικού plan του Ντάνι.

Το «σ’ έχει στην άκρη του καθίσματος» είναι λίγο για να περιγράψει κανείς τη σεκάνς της ληστείας, όσο και επί μέρους σκηνές καταδίωξης στους δρόμους του Λος Άντζελες, με όχημα φυγής ένα ασθενοφόρο στο οποίο δεν επιβαίνουν μονάχα τα δύο αδέλφια, αλλά και μία νοσοκόμα κι ένας τραυματισμένος αστυνομικός, με τις σχέσεις των τεσσάρων προσώπων να είναι διαρκώς στην τσίτα και τις συγκρούσεις. Οι Νταγκ Μπραντ και Κάλβιν Γουίμερ, μαζί με τον εις διπλούν οσκαρούχο Πιέτρο Σκάλια, γίνονται οι καλύτεροι συνεργοί στο «έγκλημα» του Μπέι, να κρατά το γκάζι διαρκώς πατημένο, κάνοντας το «Speed» (1994) να μοιάζει με βόλτα σχολικού λεωφορείου στην πόλη! Κι όταν στην πλοκή προστίθενται και συμμορίες που στρατολογεί ο Ντάνι για να στήνουν οδικές «τρικλοποδιές» στους μπάτσους, μιλάμε για… «παρανάλωμα» πυρομαχικών! Δεν περιγράφω άλλο.

Η (γνωστή) διάθεση του Μπέι να υπολογίζει σχεδόν αποκλειστικά το μέγεθος, στρετσάρει άδοξα (στα 136 λεπτά…) το σενάριο της ταινίας, που μαζί με διάφορες τρελές απιθανότητες (αφορούν κυρίως στις αντοχές του «εφτάψυχου» αστυνομικού τον οποίο μεταφέρει το ασθενοφόρο) αφαιρεί πόντους από το σύνολο του φιλμ. Έχει, όμως, την τύχη να διαθέτει ένα αρκετά δυναμικό και πειστικό καστ που σου μεταδίδει τα ανάλογα συναισθήματα, ενώ η παραγωγή δεν έχει χαριστεί σε τίποτα, με δρόμους, γέφυρες και κτήρια να μετατρέπονται σε πραγματικό πεδίο μάχης. Το στόρι δεν δύναται ν’ αποδράσει από τους τέσσερις τροχούς του βασικού «πρωταγωνιστή» του, αφαιρώντας δυνατότητες για επιπλέον υποπλοκές, οπότε αυτό που μένει είναι η αδρεναλινική δράση, που αν και απίστευτα έντονη, ένα μικρό ψαλίδισμα το χρειαζόταν (για να σφίξει εντελώς ο ρυθμός). Εάν του… έκοβε (#diplhs) μέχρι εκεί του Μπέι, θα είχαμε ένα φιλμ που δεν θ’ άφηνε τον θεατή ν’ ανασάνει, κυριολεκτικά! Τώρα, απλά, του ρίχνει το σαγόνι στο πάτωμα. Δεν το λες και λίγο.