του Νίκου Παλάτου

Αν το «Alpha» ήταν ταινία παραγωγής της Disney, θα μπορούσαμε εύκολα να πούμε πως συνεχίζει την παράδοση των live-action versions των μεγάλων animated επιτυχιών της, προσπαθώντας παράλληλα να ανακαλύψουμε πάνω σε ποια «πρώτη ύλη» βασίστηκε. Δεν τίθεται τέτοιο θέμα, ασφαλώς, καθώς πρόκειται περί original φιλμ, το δράμα επιβίωσης όμως της νεοσύστατης Studio 8 στοχεύει σε ένα ανάλογο παιδικο-εφηβικό κοινό και φέρει αρκετά κοινά σημεία σε ό,τι έχει να κάνει με την περιπλάνηση στη φύση με την «Επιστροφή» (2015), πλην όμως το αποτέλεσμα που προκύπτει οδηγείται κατευθείαν στον γκρεμό.

Από έναν τέτοιο πέφτει και τσακίζεται ο νεαρός Κέντα, όταν κατά τη διάρκεια κυνηγιού βισόνων υπό τις διαταγές του αρχηγού της φυλής (και πατέρα του) μπλέκεται λόγω απειρίας στα κέρατα του τεράστιου ζώου, με άμεση συνέπεια την πτώση του στο κενό. Πρόκειται για την πρώτη του σχετική «αποστολή», ο σκοπός της οποίας είναι να μάθει τα μυστικά της σημαντικότατης για την επιβίωσή τους τέχνης του κυνηγιού, ώστε στο μέλλον να είναι ικανός να ηγηθεί κι αυτός ανάλογων επιχειρήσεων. Φαίνεται, όμως, πως μάλλον είναι και η τελευταία του, αφού ουδείς μπορεί να διανοηθεί ότι υπάρχει ελπίδα να έχει γλιτώσει έπειτα από την ολέθρια πτώση του. Αυτός θα επιδείξει σθένος, θα μπορέσει να επανακτήσει τις δυνάμεις του (χωρίς ιδιαίτερο ζόρι, μάλιστα) και έχοντας για φίλο και προστάτη στο πλευρό του λυκόσκυλο το οποίο σώζει από τον θάνατο, ξεκινά το μακρύ ταξίδι τού γυρισμού προς το άγνωστο, προσπαθώντας να βρει τον δρόμο για το σπίτι πριν πέσουν τα πρώτα χιόνια και αυτό γίνει σχεδόν αδύνατο.

Ο σκηνοθέτης Άλμπερτ Χιουζ (στο ντεμπούτο του χωρίς τον αδελφό του Άλεν, με τον οποίο έχουν υπογράψει μεταξύ άλλων το «Επισκέπτης από την Κόλαση» του 2001), βομβαρδίζει από την εναρκτήρια κιόλας σεκάνς με μια αλληλουχία πανοραμικών εικόνων της βουτηγμένης στο CGI παρθένας φύσης, είτε σε αργή είτε σε πολύ γρήγορη κίνηση, θέλοντας ίσως να επιτύχει κάτι αντίστοιχο του «Koyaanisqatsi» (1982), με τη διαφορά πως εκείνο ήταν ντοκιμαντέρ ενώ αυτός φτιάχνει ταινία μυθοπλασίας. Επιλέγει για τους ελάχιστους (ούτως ή άλλως) διαλόγους του φιλμ μια φανταστική γλώσσα, η οποία δίνει έναν βαρύγδουπο, σοβαροφανή τόνο στην ταινία. Πετυχαίνει έτσι να κάνει το εγχείρημά του να μοιάζει με δραματοποιημένο φιλμ – ντοκιμαντέρ του History Channel, το οποίο έχει σαν σκοπό να ξεναγήσει τον θεατή στη ζωή του ανθρώπου είκοσι χιλιάδες χρόνια πριν (συν μία εβδομάδα, από την… κατά λάθος κωμική κάρτα της αρχής), αδιαφορώντας για οποιαδήποτε μορφή σεναρίου.

Έχοντας ολοφάνερα τα διάσημα μυθιστορήματα του Τζακ Λόντον στο πίσω μέρος του κεφαλιού του («Το Κάλεσμα της Άγριας Φύσης», «Ο Ασπροδόντης»), ο Χιουζ προσπαθεί να περιγράψει τους δεσμούς φιλίας που αναπτύσσονταν ακόμη και τόσες χιλιάδες χρόνια πριν μεταξύ ανθρώπων και ζώων, ακολουθώντας ευλαβικά όλα τα προβλέψιμα στάδια μιας τέτοιας πορείας, ξεκινώντας από την παραλίγο θανάσιμη αντιπαλότητα, για να καταλήξει στη βαθιά αμφίπλευρη εμπιστοσύνη. Ντύνει όλη αυτή τη διαδρομή με δήθεν βαθυστόχαστους φιλοσοφικούς μονολόγους από πλευράς Κέντα, για τον οποίον μας έχει από νωρίς προϊδεάσει όσον αφορά την αγάπη που τρέφει για τα ζώα, δείχνοντάς τον να χαρίζει τη ζωή στο πρώτο του θήραμα (μην ήταν και χορτοφάγος;), κατορθώνοντας να ακούσει μερικές συγκαταβατικές αμπελοφιλοσοφίες περί θνησιμότητας για την ενέργειά του αυτή, από τον περπατημένο στη ζωή πατέρα του. Ανάγοντας σε μια πρωτόγονη εποχή σκέψεις και πράξεις που είναι απόλυτα σύγχρονες, ο Χιουζ καταφέρνει να κερδίσει τα δικά μας συγκαταβατικά χαμόγελα, κάνοντας το περιπετειώδες οδοιπορικό ενός νεαρού αγοριού της παλαιολιθικής περιόδου και του λυκόσκυλού του να μοιάζει με μια εντελώς εκτός τόπου και χρόνου ιστορία ενηλικίωσης.