του Ηλία Φραγκούλη

Μετά το «Luton» (2013), ο Μιχάλης Κωνσταντάτος επιστρέφει με τα «Μικρά Όμορφα Άλογα», δείχνοντας μία σχεδόν εμμονική προσήλωση προς ένα «δικό του» φιλμικό genre, το «ταξικό δραμαθρίλερ». Η Αλίκη και ο Πέτρος, θύματα της οικονομικής κρίσης της τελευταίας δεκαετίας, έχουν αλλάξει ζωή κι έχουν «φυγαδευτεί» εκτός Αθηνών, για να μη φανερώσουν στον κύκλο τους την ήττα που βιώνουν, σε ένα ποταπά κοινό διαμερισματάκι, μ’ εκείνον να βγάζει ένα κάποιο χαρτζιλίκι ως φροντιστής εξοχικής βίλας. Η τελευταία μετατρέπεται σιγά-σιγά σε δεύτερη κατοικία τους, ένα είδος μεγαλοαστικής «ονείρωξης», που θα τους μπλέξει σε επικίνδυνα μονοπάτια (σχεδόν) εγκληματικής φύσης.

Παγιδευμένο σ’ έναν ασφυκτικό κλοιό ψεμάτων που προκαλεί αναπόφευκτα αδιέξοδα, το ζευγάρι των ηρώων του Κωνσταντάτου ζει μέσα σε κανόνες και στερεότυπα ψυχολογικού θρίλερ, το οποίο θα μπορούσε να στήσει μια πληθώρα από σεναριακά ενδεχόμενα, ώστε ν’ ανεβούν οι τόνοι του έργου. Η υποπλοκή της συζύγου με το φαντασιακό hobby των επισκέψεων σε άλλες βίλες, με συνοδό έναν ταλαίπωρο μεσίτη που δεν αντιλαμβάνεται το «δούλεμα», ή οι ξαφνικές επισκέψεις της πλούσιας οικοδέσποινας του εξοχικού το οποίο χρησιμοποιεί το ζευγάρι όλο και πιο συχνά σαν δικό του σπίτι, αποτελούν ενδιαφέρουσες ευκαιρίες για ανάπτυξη. Δυστυχώς, ο γραφιάς Κωνσταντάτος ή δεν κατανοεί αυτή την αφηγηματική ανάγκη ή (κακώς) δεν ενδιαφέρεται να δημιουργήσει πραγματικά θριλερικές εντάσεις, περιορίζοντας τη δραματουργία σε καλοφωτογραφημένα κάδρα ενός αισθητικά ικανοποιητικού ψυχογραφήματος που μένει να κοιτάζει αμήχανα τον εαυτό του – και τίποτε παραπάνω. Στην τελική, κυριαρχεί μία σαδιστική διάθεση ταπείνωσης των χαρακτήρων, που θέτει αμφιλεγόμενα ερωτήματα για τους στόχους του δημιουργού.

Σίγουρα όχι το φιάσκο που είχαμε ζήσει με το (κάπου συγγενές και δίχως διανομή εδώ και χρόνια) «Love Me Not» του Αλέξανδρου Αβρανά, προσεγμένο σαν παραγωγή, αλλά με άγρια σεναριακά κενά και (ακόμη χειρότερα) απουσία της οποιασδήποτε κορύφωσης ή φινάλε, το «Μικρά Όμορφα Άλογα» επισημαίνει, πλέον, την ανάγκη του Κωνσταντάτου να στραφεί σε βοήθεια όσον αφορά τη συγγραφή ενός κινηματογραφικού σεναρίου. Διότι αδικεί τον εαυτό του ως σκηνοθέτη. Και είναι κρίμα να συνεχίζει έτσι, ματαιώνοντας την (ακόμη, αν και κάπως οριακά) υποσχόμενη ματιά του.