του Ηλία Φραγκούλη

Επιτέλους! Ήρθε η ώρα να ζητήσετε συγγνώμη για την (κάποτε) εντελώς άδικη επίθεση κατά του Ζαν-Πιερ Ζενέ και του «Alien: Η Αναγέννηση» (1997)! Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα όπως πρέπει, από την αρχή…

Το «Alien» (1979) του Ρίντλεϊ Σκοτ το είχα παρακολουθήσει στην πρώτη του προβολή, στην υπέροχη αίθουσα του ΤΡΟΠΙΚΑΛ, στην Καλλιθέα. Είχαν προηγηθεί τα… σοκ (για ένα ανήλικο παιδί) του «Πόλεμου των Άστρων» (1977) και των «Στενών Επαφών Τρίτου Τύπου» (1977) στη μεγάλη οθόνη του ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ. Όταν ξεκινάς ένα φιλμικό είδος με τέτοια παραδείγματα έργων, προφανώς, μαθαίνεις και να τα σέβεσαι. Η εμπειρία του φινάλε της ταινίας του Σκοτ, με την Ρίπλεϊ να δίνει αγώνα ταχύτητας για ν’ αποδράσει από το Nostromo και το εξωγήινο τέρας, ήταν κάτι το απερίγραπτο. Οι τρεις επόμενες ταινίες τούτου του franchise κατάφεραν κάτι το μοναδικό στο πλαίσιο του format των sequel: όλες τους έφεραν τη σφραγίδα διαφορετικών δημιουργών, οι οποίοι δεν είχαν την πρόθεση να συνεχίσουν από το σημείο που σταματούσε το προηγούμενο φιλμ, αλλά ήθελαν να δώσουν στη σειρά των «Alien» movies το προσωπικό τους στίγμα, σε αφήγηση και αισθητική. Ο Τζέιμς Κάμερον, ο Ντέιβιντ Φίντσερ και ο Ζενέ δεν μπήκαν καθόλου στον κόπο ν’ αντιγράψουν τον Σκοτ. Απλά, έκαναν τις δικές τους ταινίες. Διχάζοντας τους ακόλουθους (και φανατικούς) της παραγωγής που ξεκίνησε τον όλο μύθο, φυσικά.

Το κακό, από την άλλη, άρχισε με την ύβρη του Σκοτ και τα μετέπειτα… prequel των «Προμηθέας» (2012) και «Alien: Covenant» (2017), ταινίες διόλου απαραίτητες για τη σημασία του franchise, δίχως Ρίπλεϊ και δίχως κάποια ουσιαστική πρόταση ανανέωσης της σειράς, πέραν του… εισπρακτικού «αρμέγματος» του τίτλου. Κάτι που κάνει και το «Romulus», σε ακόμα χειρότερο βαθμό! Αν και με δράση τοποθετημένη είκοσι χρόνια μετά από το πρώτο «Alien» του Σκοτ, η Ρίπλεϊ εξακολουθεί να είναι άφαντη και το μοναδικό πράγμα που συνδέει το φιλμ του Φέντε Αλβαρέζ με τα προγενέστερα συμβάντα είναι τα συντρίμμια του Nostromo, από τα οποία (στην εισαγωγή) περισυλλέγονται τα… απαραίτητα για να αναβιώσει το σχετικό τέρας.

Όλα τα υπόλοιπα είναι καινούργια και… άσχετα! Από τον πλανήτη των αποίκων του διαστήματος, που δουλεύουν σαν σκλάβοι – εργάτες των μεγάλων corporate της Γης, μέχρι τη «ληστρική» εισβολή των βασικών ηρώων της ταινίας στον εγκαταλειμμένο διαστημικό σταθμό Romulus, για να πάρουν στα χέρια τους μερικά pods «χειμερίας νάρκης» που θα τους επιτρέψουν να πραγματοποιήσουν το ταξίδι της μεγάλης φυγής.

Πάνω σε μία εντελώς συγκεχυμένη όσο και (παραδόξως) απλοϊκή βάση δεδομένων, τα εξωγήινα τέρατα βρίσκουν τρόπο ν’ «αναστηθούν» με την έλευση… νέου αίματος στον σταθμό κι αυτό επιφυλάσσει (τουλάχιστον) δύο συναρπαστικές σεκάνς καταδίωξης, όμως, η ιστορία πάσχει από πρωτότυπες ιδέες κι έναν κορεσμό επανάληψης μοτίβων που λες και μπήκαν ζορισμένα σαν ένθεση στο «Romulus», για να του κοτσάρουν από πάνω και το συνοδευτικό «Alien» στον τίτλο. Χωρίς τη συγκεκριμένη, copyrighted μορφή των xenomorph, η ταινία του Άλβαρεζ είναι μία εντελώς τυπική sci-fi περιπέτεια επιβίωσης που κανείς δεν θα θυμόταν μερικές εβδομάδες μετά από την πρεμιέρα της στους κινηματογράφους. Ή μετά από την κατανάλωση ενός μεγάλου «κουβά» με popcorn σ’ ένα multiplex…

Η πλέον τραγική απογοήτευση γι’ αυτό που βλέπεις, όμως, έρχεται στο τελευταίο τέταρτο της δράσης του «Romulus», με μια κορύφωση που σίγουρα θα έκανε τον Ζενέ να… σκάσει από τα γέλια, παίρνοντας μια δίκαιη εκδίκηση για όσα του είχαν σύρει το 1997. Αυτός ο τραγέλαφος εξέλιξης προκαλεί την απόλυτη συντριβή του έργου του Άλβαρεζ, το οποίο θα χαρακτήριζα περισσότερο σαν… homage στην «Alien» saga (πραγματικά απορημένος, θα αφήσω στο «απυρόβλητο» την παρουσία του AI Rook, μιας κάκιστης CGI «ρέπλικας» της μορφής του διαμελισμένου Ash από τα ‘70s), παρά με φιλμ που δικαιούται να ανήκει στην επίσημη σειρά ταινιών. Κρίμα, να βεβηλώνεται τόσο άσχημα ένας κινηματογραφικός τίτλος μνήμης παντοτινής.