της Κατερίνας Ανδρεάκου

Με την απειλή διαζυγίου και με αμφιβολίες για τη συγγραφική της έμπνευση, η 36χρονη Άγκαθα Κρίστι αναλαμβάνει (αρχικά διστακτικά) την αληθινή υπόθεση δολοφονίας μιας γυναίκας σε τρένο. Χωρίς να θέλει να αποκαλύψει την ταυτότητά της και σχεδιάζοντας μία παγίδα για τους επτά βασικούς υπόπτους, η Κρίστι μεταμφιέζεται σε νομικό βοηθό και εξαφανίζεται σε ένα απομονωμένο σπίτι συντροφιά με τους υπόπτους, ώστε να ανακαλύψει… για πρώτη φορά (!) έναν αληθινό δολοφόνο.

Οι έντεκα μέρες εξαφάνισης της τότε διασημότερης γυναικείας πένας στον κόσμο εξακολουθούν να αποτελούν πηγή έμπνευσης, θεωριών συνωμοσίας και λογοτεχνικών συζητήσεων μέχρι σήμερα, 93 χρόνια μετά από εκείνο το ακόμη αναπάντητο μυστήριο στη ζωή τής κορυφαίας συγγραφέως… μυστηρίων. Αναπόφευκτα, έχει εμπνεύσει και κινηματογραφικές παραγωγές, όπως το μισοξεχασμένο «12 Μέρες Μυστηρίου» του 1979, σε σκηνοθεσία Μάικλ Άπτεντ και με πρωταγωνιστές τον Ντάστιν Χόφμαν και τη Βανέσα Ρέντγκρεϊβ στον ρόλο της Κρίστι, αλλά και διάφορες τηλεοπτικές μυθοπλαστικές «θεωρίες», με πιο πρόσφατες δύο περσινές: ένα απολαυστικό (και πολύ πιο ψυχαγωγικό) αυτοτελές επεισόδιο της – επίσης βρετανικής – σειράς «Urban Myths», και την εν λόγω τηλεταινία. Γιατί δίνεται έμφαση στη λέξη «τηλεταινία»; Γιατί, πολύ απλά, έστω και ο λιγότερο έμπειρος θεατής, από τα πρώτα κιόλας λεπτά, καταλαβαίνει πως αυτή η παραγωγή δεν προοριζόταν να παιχτεί στα σινεμά. Πρόκειται για φιλμ χαμηλού προϋπολογισμού (ούτε καν υψηλών τηλεοπτικών προδιαγραφών, δηλαδή), με λίγο-πολύ άγνωστους συντελεστές, «φτωχικό», άχρωμο σενάριο που σε καμία περίπτωση δεν φτάνει ούτε το πνεύμα, ούτε την ατμόσφαιρα, ούτε το παιχνιδιάρικο ύφος των ιστοριών της Κρίστι, με διεκπεραιωτική σκηνοθεσία και ερμηνείες από το καστ που δεν πλησιάζουν ούτε το επίπεδο των παλαιότερων τηλεσειρών οι οποίες βασίζονταν στα βιβλία της συγγραφέως. Καλώς ή κακώς, δεν βοηθά και το γεγονός πως η ταινία δεν έχει κανένα όνομα – «κράχτη», που θα μπορούσε τουλάχιστον να τραβήξει το ενδιαφέρον ενός κάποιου ευρύτερου κοινού, αν και η Ρουθ Μπράντλεϊ (η ποια;) είναι αρκετά συμπαθής ως η νεαρή Άγκαθα που βρίσκεται ίσως στο κρισιμότερο μεταίχμιο της ζωής και της καριέρας της.

Γενικά, η ταινία είναι μεν φτωχική κι αδιάφορη χωρίς να είναι κακή (το κλασικό «whodunnit» της πλοκής έχει πάντα μια αφηγηματική γοητεία, έστω και με μετριότατα αποτελέσματα), όμως τουλάχιστον δεν προβάλλει τον εαυτό της σαν κάτι περισσότερο από ένα φιλμ που γυρίστηκε για την τηλεόραση και μάλιστα όχι προορισμένο για τις ώρες υψηλής τηλεθέασης (στη Βρετανία προβλέπω να κάνει πρεμιέρα Κυριακή απόγευμα, την ώρα του τσαγιού). Το βασικό ερώτημα εδώ είναι… γιατί διανέμεται μόνο σε Ελλάδα και Ισπανία στους κινηματογράφους; Ξέρουν οι εκάστοτε εταιρείες τους κάτι καλύτερο από τον υπόλοιπο κόσμο, και ειδικά από την Αγγλία, όπου χρηματοδοτήθηκε και γυρίστηκε ξεκάθαρα ως τηλεταινία; Φαντάζομαι, καταλάβατε πως η ερώτηση είναι ρητορική…