του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Ο Σωτήρης, ο κεντρικός ήρωας του «Άδικου Κόσμου» είναι ένας άνθρωπος που πιστεύει στην ειλικρίνεια, ενώ γνωρίζει ότι ο υπόλοιπος κόσμος είναι ανειλικρινής. Ο Φίλιππος Τσίτος, στη δεύτερη ταινία του (μετά την «Ακαδημία Πλάτωνος»), δε δίνει εξηγήσεις για το τι είναι αυτό που προκαλεί την αλλαγή στάσης του ήρωά του. Είναι μια αντίδραση σε χρόνια σιωπής μπροστά στο άδικο, η πλήξη που προκαλεί η παράδοση στη συνήθεια, η ανάγκη να νιώσει ανθρωπιά μέσα σ’ ένα περιβάλλον σκληρότητας; Ό,τι κι αν είναι, αφήνει το Σωτήρη απροετοίμαστο, να πατάει σε άγνωστο περιβάλλον.

Οι υποθέσεις στοιβάζονται στο πάνω μέρος του φοριαμού, όπου ο Σωτήρης πετάει τους φακέλους με τις καταθέσεις. Η δουλειά που κάνει δεν τον ενδιαφέρει πια γιατί την έχει συνδέσει, όχι με την απονομή δικαιοσύνης, αλλά με τη συνέχιση του άδικου. Κι όταν προσπαθήσει να επέμβει και να διορθώσει τα πράγματα, θα βρεθεί δολοφόνος, «τιμωρημένος» επειδή θέλησε ν’ αλλάξει τη ροή τους. Η αφαίρεση μιας ζωής, ακόμη και ενός εκβιαστή, μπορεί να είναι ύβρις. Ωστόσο, για τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα, ύβρις είναι και να προσπαθεί κάποιος να το αλλάξει.

Ο Τσίτος συνεχίζει να επηρεάζεται από τις ταινίες του Άκι Καουρισμάκι, κινηματογραφώντας ένα μικροαστικό, σχεδόν μίζερο περιβάλλον, στο οποίο δίνει διεξόδους φυγής μέσα από το χιούμορ και τα αισθήματα των χαρακτήρων του. Περισσότερο ώριμος σκηνοθετικά και σεναριακά από την «Ακαδημία Πλάτωνος», είναι πιο σαφής στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει τους ήρωές του. Ο θεατής, όμως, δεν παύει να θέλει να δει περισσότερη ιστορία, να μάθει πιο πολλά πράγματα γι’ αυτούς τους χαρακτήρες.

Οι ηθοποιοί στους τρεις βασικούς ρόλους έχουν δημιουργήσει πειστικές φιγούρες. Ο Σωτήρης του Αντώνη Καφετζόπουλου κινείται ανάμεσα στην απορία για όσα συμβαίνουν γύρω του και την επιθυμία να ζήσει κάτι διαφορετικό. Ωραία, αλλά σε μία μονάχα νότα, είναι η φιγούρα της Θεοδώρας Τζήμου, ενώ είναι κρίμα που ο ρόλος του εξαιρετικού Χρήστου Στέργιογλου δεν αναπτύσσεται.