του Δημήτρη Κολιοδήμου

Μπήκα στην αίθουσα υποψιασμένος για το τι θα δω και δεν έπεσα έξω! Είναι μία ταινία δράσης, στηριγμένη αποκλειστικά στις μαχητικές ικανότητες του Τζέισον Στέιθαμ, και μ’ ένα σενάριο που αποτελεί ακόμη μία παραλλαγή της βασικής πλοκής των ταινιών του είδους της. Αυτό σημαίνει ότι η διασκέδαση είναι εξασφαλισμένη για τους φίλους των περιπετειών δράσης, όπως επίσης και το ότι δεν υπάρχει και ιδιαίτερη… ουσία στο όλο εγχείρημα.

Έναν χρόνο, δύο μήνες και δεκαέξι ημέρες (!) μετά τον «Μελισσοκόμο» (2024), λοιπόν, ηθοποιός και σκηνοθέτης (αμφότεροι και παραγωγοί) συνεργάζονται και πάλι για να ζωντανέψουν στην οθόνη έναν ακόμη χαρακτήρα που θα μαγέψει τους θαυμαστές του πρώτου. Ο Λέβον Κέιντ είναι ένας τύπος με «άπλυτα» στο ντουλάπι του: ένα «φάντασμα» με σκοτεινό παρελθόν, το οποίο έχει αφήσει πίσω του. Πρώην επίλεκτο μέλος του σώματος των Πεζοναυτών, εγκατάλειψε τη ζωή του μαχητή για να γίνει ένας (πολύ καλός) επιστάτης σε κατασκευαστική εταιρεία κι ένας (καλός) πατέρας – ένας «Απλός Άνθρωπος». Ο μαχητής, όμως, παραμένει πάντα μαχητής (η εκπαίδευσή του είναι σαν το… ποδήλατο: άπαξ και κάποιος την δεχτεί, του είναι πια αδύνατο να ξεχάσει όσα έχει μάθει). Επιπλέον, ακόμη κι αν τώρα ο ίδιος δεν επιθυμεί να πολεμήσει, ο «πόλεμος» θα βρίσκεται πάντα στον δρόμο του και θα τον καλεί να δώσει μία παραπάνω, «τελευταία» μάχη.

Όπως το θέτει ο πεθερός του, που δεν τον συμπαθεί καθόλου μετά τον θάνατο της κόρης του (και συζύγου του Λέβον), και θέλει να τον κρατήσει μακριά από την εγγονή του, «η βία τον ακολουθεί σαν σύννεφο». Κάτι που γίνεται φανερό από τα πρώτα κιόλας πλάνα, με τη σχεδόν οικογενειακή ατμόσφαιρα μεταξύ των εργαζομένων, παρά τη φυλετική και ταξική «διαφορά» τους. Οι βιαιοπραγούντες ανήκουν σε μία συμμορία Μεξικανών που παίρνουν εν ριπή οφθαλμών το μάθημά τους και… εξαφανίζονται. Γιατί πρέπει να δώσουν τη θέση τους στη ρωσική Μαφία! Άνδρες της οποίας απάγουν την κόρη του αφεντικού του Λέβον, επειδή η ομορφιά της έχει ανοίξει τις σεξουαλικές ορέξεις ενός αναίσχυντου πλουτοκράτη!

Όταν ο Λέβον μαθαίνει τα της εξαφάνισης της κοπέλας, στην οποία είχε υποσχεθεί ότι θα την προστατεύει, αποφασίζει να αναλάβει δράση: εκμεταλλευόμενος τις διασυνδέσεις του με άλλους πρώην στρατιωτικούς και, κυρίως, την τέλεια στρατιωτική του εκπαίδευση, θα επιδιώξει τη συνεργασία ορισμένων Ρώσων μαφιόζων, εξαπολύοντας στην πραγματικότητα έναν αληθινό πόλεμο εναντίον κάποιων άλλων μελών της οργάνωσης.

Αυτή τη φορά, δεν τον καταδιώκει κανένας. Στον «Μελισσοκόμο», στο κατόπιν του, αλλά πάντα ένα βήμα πίσω, βρισκόταν η κόρη της εξαπατημένης σπιτονοικοκυράς του, η οποία ήταν αστυνομικός. Εδώ, η μεν Αστυνομία ως έννομη δύναμη επιβολής του Νόμου και της Τάξης είναι ολοκληρωτικά απούσα, οι δε χαμηλόβαθμοι αστυνομικοί που εμπλέκονται στη δράση υπηρετούν τους μαφιόζους, όντας ξεκάθαρα διεφθαρμένοι. Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, η ενός ανδρός ισχύς (και η αυτοδικία) αποτελούν μονόδρομο, και ο Λέβον είναι ο ιδανικός προστάτης των αδικημένων και τιμωρός των αδικοπραγούντων.

Το σενάριο, στη συγγραφή του οποίου συμμετείχε και ο Σιλβέστερ Σταλόνε (ένας ακόμη παραγωγός), δεν ενδιαφέρεται καθόλου γι’ αυτό που λέμε «σκιαγράφηση χαρακτήρων»: η θέση όλων είναι σαφής εξαρχής – είναι είτε στη μεριά των καλών, είτε σ’ εκείνη των κακών. Αν κι εδώ τόσο η προσωπικότητα της απαχθείσας, που θέλει να ακολουθήσει τα χνάρια του Λέβον και να μάθει να πολεμά, όσο κι εκείνη της ανήλικης κόρης του, που έχει αποδεχθεί πλήρως το ότι ο πατέρας της είναι ένας «μαχητής», παρουσιάζουν μία ιδιαιτερότητα που, αν μη τι άλλο, πρέπει να σημειωθεί. Μία περαιτέρω προσπάθεια σημασιοδότησης τέτοιων νοοτροπιών οδηγεί… στον Τραμπ! Ορθότερα, στην Αμερική που αυτός εκπροσωπεί, με οικογενειάρχες οι οποίοι έχουν κρυφά οπλοστάσια εντός της οικίας τους και τυφλούς πρώην Πεζοναύτες να χειρίζονται το τόξο σαν να ήταν ο Ρομπέν των Δασών ή ο Γουλιέλμος Τέλλος.

Το σενάριο, λοιπόν, είναι ό,τι πρέπει για έναν μονοδιάστατο χαρακτήρα, όπως είναι αυτός του Λέβον. Ίσως να έχει τα συμπτώματα μιας διαταραχής μετατραυματικού stress, όμως, είναι ξεκάθαρο ότι αποτελεί το τέλειο πρότυπο μιας ανθρώπινης πολεμικής μηχανής που κινείται σε απόλυτα ρεαλιστικό πλαίσιο, στην καρδιά της σημερινής κοινωνίας, κι αρπάζει το όπλο και ρίχνεται στη δράση με την παραμικρή αφορμή. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία εδώ διότι, ως ήρωας, ο Λέβον Κέιντ είναι ένας μυθοπλαστικός χαρακτήρας, πρωταγωνιστής μιας σειράς βιβλίων, με συγγραφέα τον Τσακ Ντίξον, που αριθμεί μέχρι στιγμής δώδεκα χάρτινες περιπέτειες (η ταινία αποτελεί μεταφορά στην οθόνη του πρώτου βιβλίου της σειράς). Και αποτελεί μία παραλλαγή ενός άλλου αντίστοιχου σύγχρονου λογοτεχνικού ήρωα, του Τζακ Ρίτσερ, ο οποίος, πέραν των είκοσι εννέα βιβλίων του Λι Τσάιλντ, μας έχει ήδη δώσει δύο ταινίες με πρωταγωνιστή τον Τομ Κρουζ και τρεις κύκλους μιας τηλεοπτικής σειράς με πρωταγωνιστή τον Άλαν Ρίτσον. Συνεπώς, ναι, σωστά καταλάβατε, η επιτυχία του «Απλού Ανθρώπου» θα οδηγήσει σε… συνέχεια!

Ο Τζέιμς Μποντ μπορεί να είναι νεκρός, αλλά ο Λέβον Κέιντ ζει και (θα) βασιλεύει. Για έναν ακόμη λόγο: οι αντίπαλοί του είτε πυροβολούν εναντίον του με… άσφαιρα είτε δεν ξέρουν σημάδι, ενώ ο ίδιος ρίχνει άπαξ και βρίσκει αμέσως τον στόχο! Και επειδή, πάνω απ’ όλα, ο Ντέιβιντ Έιγερ είναι ένας επιδέξιος σκηνοθέτης. Πέραν του σωστού ρυθμού και της έντασης που δίνει στις σκηνές δράσης, παρουσιάζει με την ίδια μαεστρία και τη σωματικότητα (μαζί και τη θηριωδία) των αναμετρήσεων, με τον Τζέισον Στέιθαμ (στη μονολιθική του απόδοση) να γίνεται ένας αποτελεσματικότατος τιμωρός / εκδικητής.