του Ηλία Φραγκούλη

Αν και αναγράφεται στα credits τέλους (προφανώς για να μην πέσουν μηνύσεις…), το «Κάτω από τον Ήλιο» μοιάζει να είναι περισσότερο εμπνευσμένο από την «Πισίνα» παρά ένα remake εκείνης της ιδιαίτερα επιτυχημένης στη χώρα μας ταινίας του Ζακ Ντερέ, από το 1969. Το μοτίβο είναι ίδιο, ναι, όμως οι ήρωες κουβαλάνε μια αρκετά διαφοροποιημένη ψυχοσύνθεση, που αρμόζει σε αυτό το… καταραμένο σήμερα. Ένα ζευγάρι που κάνει τις (αναρρωτικές ειδικά για εκείνη, που σχεδόν έχει χάσει τη φωνή της και η τραγουδιστική της καριέρα κινδυνεύει) διακοπές του σε μια υπέροχη villa άγριας σε τοπία ιταλιάνικης νήσου, δέχεται (θέλοντας και μη) την ξαφνική έφοδο ενός πρώην εκείνης, διάσημου μουσικού παραγωγού, φαφλατά και μονίμως φωνακλά, ο οποίος σέρνει πίσω του μια κόρη αρκούντως προκλητική και επιθυμητή, που η ζωή την έκανε να μοιάζει περισσότερο με αποσκευή, εξαιτίας των (χωρισμένων, φυσικά) γονιών που «κληρονόμησε».

Ακόμη κι αν δεν γνωρίζεις το παλαιότερο φιλμ, στο ένστικτό σου προδίδονται κάποια πράγματα από την εξέλιξη της ιστορίας, αφού στην πραγματικότητα κανείς δεν βιώνει κάτι ολοκληρωμένο και υγιές προσωπικά, έχοντας πολλαπλές τάσεις αυτοκαταστροφής. Ο πρώην εραστής θα προσπαθήσει να τραβήξει ξανά στην αγκαλιά του την αγαπημένη του rock star και ο θηλυκός πειρασμός της νεαράς κόρης εκείνου θα προσελκύσει τον μάλλον μανιοκαταθλιπτικό σύντροφο της πρώτης, μετά από μια σειρά σκηνών όπου τίποτε σημαντικό δεν συμβαίνει – ακριβώς όπως όταν βρίσκεσαι σε διακοπές, δηλαδή!

Το μπουρζουάδικο background της Κυανής Ακτής από την «Πισίνα» έχει δώσει τη θέση του στο ηφαιστειογενές τοπίο της νήσου Παντελερία, κάνοντας μια εξαιρετική αντίθεση ανάμεσα σε άγονες, τραχείς στο μάτι εκτάσεις γης και το μέρος διαμονής των ηρώων, μια πανέμορφη villa που σίγουρα παραπέμπει σε εποχές αστικής παρακμής από περασμένες δεκαετίες, με την πισίνα να δεσπόζει κάπως δραματικά στο κέντρο της. Ο Λούκα Γκουαντανίνο παρατηρεί τους τέσσερις χαρακτήρες του σε κάθε location που εσύ μπορείς να θαυμάζεις ή να ζηλεύεις, όχι με μια ιδιαίτερα φιλική διάθεση, σα να μη θέλει να τους «ακουμπήσει» με ζεστασιά. Δεν υπάρχει κάποια αίσθηση οίκτου γι’ αυτούς τους ήρωες. Και δεν το κάνει επειδή δεν ενδιαφέρεται, αλλά μάλλον επειδή δεν το αξίζουν. Η ζωή τους είναι μια σπατάλη. Ακριβώς όπως και οι διακοπές, τελικά…

Δίπλα σε όλα αυτά, υπάρχουν ενδιαφέρουσες ενθέσεις στα πλάνα του Γκουαντανίνο, λεπτομέρειες ματιάς στα τοπικά έθιμα, νύξεις ύπουλες για το μεταναστευτικό που μαστίζει και την γείτονα (βλέπε αναφορές στη Λαμπεντούζα), πράγματα τα οποία δηλώνονται ως κάτι το ατελές πολλές φορές, που όμως, στο σύνολό τους, φέρνουν στο φιλμ μια αύρα μυστήρια, όχι απαγορευτική στην επικοινωνία με τον θεατή, αλλά ελαφρώς ερμητική, δύσβατη. Όχι ακριβώς απολαυστική. Αλλά με δύναμη εσωτερική, ακόμη και στις στιγμές μιας κάποιας απάθειας. Και σήψης. Είναι κάτι που θα αισθανθείς περισσότερο αφού βγεις από τον κινηματογράφο. Ενδεχομένως. Κάτι σου αφήνει αυτό το έργο, πραγματικά.

Το «Κάτω από τον Ήλιο» ίσως… παραείναι ταυτόσημο της ιδέας των διακοπών! Σαν εκείνες που λαχταράς, έχεις προγραμματίσει, σε ενθουσιάζουν όταν βρίσκεσαι σε αυτές, όταν γουστάρεις τρελά το μέρος στο οποίο μένεις, όταν αφήνεσαι στην ομορφιά του τοπίου, όταν ζηλεύεις την ελευθερία και το πλησίασμα στη φύση, όταν η σάρκα σου όλη έρχεται σε επαφή με το νερό της θάλασσας (ή μιας πισίνας…), όταν ξεχνιέσαι μέσα σ’ αυτό το τεράστιο… τίποτα. Μέχρι τη στιγμή που κάτι θα σου γαμήσει τα πάντα! Γιατί έτσι πρέπει να συμβαίνει στις διακοπές! Γιατί έτσι είναι όλα γύρω μας, σήμερα. Γιατί αυτός ο κόσμος δεν πάει πουθενά (ή κατευθύνεται προς το απόλυτο πουθενά). Γιατί τίποτα δεν σώζεται… με διακοπές.