100 (2012)
- ΕΙΔΟΣ: Ντοκιμαντέρ
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γεράσιμος Ρήγας
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 62‘
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ
Τροχαίοι παραβάτες, πλαστογράφοι απατεώνες, δολιοφθορείς οίκου ανοχής, φασίστες εναντίον μεταναστών, χούλιγκαν, εξαφανισμένοι συγγενείς κ.ο.κ. Στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας πολιτσμάνοι της Άμεσης Δράσης τα ακούν (παρότι δεν τα βλέπουν) όλα στα τηλέφωνα της ΓΑΔΑ και, αναλόγως, στέλνουν ή όχι το… 100.
Μακριά από… νούμερο, αλλά καταγράφει το συμβάν και δε θέλει πολλά πολλά, η δεύτερη προσαγωγή στο εμπορικό κύκλωμα ενός ντοκιμαντέρ που ο δημιουργός τού «Πάρβας, Άγονη Γραμμή» συνέλαβε και έκλεισε σε video για τη σειρά «Docville» της ΕΤ1. Ως υποκλοπή – αναφορά τού επαγγελματικού (ρουτίνας, ευθυνών, άγχους, αβαριών) modus operandi των αυτιών και του εγκεφάλου της ΕΛ.ΑΣ. στη μία άκρη της γραμμής, και του modus vivendi (κίνδυνοι, σύνδρομα, ανάγκες) του αθηναϊκού πληθυσμού στην άλλη.
Δε με κουβάλησαν στο Τμήμα για να πω το ποίημα το «περίμενε στ’ ακουστικό σου» για μία ώρα των «Ατσίδων με τα Μπλε» σε action γραφείου, η κυριολεκτικά στημένη «Candid Camera» στιλ «Cops» σε περιβάλλον γραφείου, όμως, και το κακούργας κενωνίας στον καθρέφτη σημαινόμενο των συνδιαλέξεων πολιτών – χωροφυλάκων. Ανά σημεία κάνουν μπαμ ωραία η ανεπάρκεια και η ου μπλέξεις νοοτροπία των «οργάνων», «αποκάλυψη τώρα» το έσω δόγμα «πρώτα η ασφάλεια των ενστόλων» που εξηγεί το χάζι τους σε φάσεις στιλ Δεκεμβριανά και εφεξής, απλώς το «100» (ταινία ή «υπερεσία») ν’ αλλάξει κάτι ουσιαστικό δεν είναι δυνατό. Όχι αρκετά επείγον για να βάλεις τη σειρήνα…