FreeCinema

Follow us

Την είχα δει στις Κάννες, μετά την πρεμιέρα του «Κυνόδοντα». Δεν το συνηθίζω, αλλά είχα αισθανθεί την ανάγκη να πω στους ηθοποιούς της ταινίας ότι εκείνο το βράδυ γράφτηκε Ιστορία για το ελληνικό σινεμά, είτε έπαιρνε είτε όχι το βραβείο στο Un Certain Regard ο Γιώργος Λάνθιμος. Έπρεπε να νιώσουν αυτοί οι άνθρωποι τη σημασία τού τι πέτυχαν, πέρα από τα χειροκροτήματα. Τη στιγμή που οι συνάδελφοί μου τρέπονταν σε φυγή κατόπιν της προβολής, μην τυχόν και πέσουν σε κανέναν άνθρωπο της παραγωγής και τους ρωτήσει αν τους είχε αρέσει το φιλμ…

Η Μαίρη ήταν ένα ενθουσιασμένο παιδάκι τότε. Δεν την γνώρισα πραγματικά, βέβαια. Δεν έτυχε να κάνουμε κάποια συνέντευξη (προτιμώ να μιλάω με τους σκηνοθέτες). Εξεπλάγην όταν κατάλαβα ποια ήταν σε ένα live των Mary and The Boy. Δεν ήταν του στιλ μου, αλλά και πάλι… εξεπλάγην από την παρουσία της στη σκηνή. Τελευταία φορά την είδα κάπου στα Εξάρχεια. Αυτή τη φορά δυσκολεύτηκα λίγο περισσότερο να καταλάβω ποια ήταν. Με πείραξε που την είδα έτσι. Κι ας μην την ήξερα. Να βλέπεις ένα κορίτσι τόσο νέο, που έχει «φύγει» ήδη από τη ζωή και να σκέφτεσαι ότι το μόνο που μένει να μάθεις είναι μια επερχόμενη ημερομηνία…

Δεν εξεπλάγην χθες, σίγουρα όχι. Απλά, παρατηρούσα τα αμέτρητα posts με βιντεάκια και τραγούδια. Πουθενά τη λέξη «ναρκωτικά». Λες και είναι taboo. Λες και θα χαλάσουμε τη «safety zone» των (άλλων) χαρούμενων πελατών της κόκας, θυμίζοντάς τους πως στην όλη φάση δεν υπάρχει μονάχα ένας «πλανήτης happy» αλλά κι ένα φευγιό που μερικές φορές δείχνει προτιμότερο από τον «ζωντανό νεκρό» ανάμεσά μας.

Δεν κράτησε πολύ το ιντερνετικό «μνημόσυνο». Λίγες ώρες αργότερα βγήκε το trailer για το sequel του «Blade Runner» και είχε περισσότερα Share από τη φωνή της Μαίρης. Και η νύχτα γινόταν πιο βαριά. Και δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. Γιατί είναι μαλακία να φεύγεις έτσι. Να σπαταλάς τριάντα χρόνια (ποιας ζωής;) για να καταλήγεις ένα clickbait διάρκειας μερικών ωρών. Και να απορείς. Δεν είχε αυτό το κορίτσι φίλους κοντά του; Ανθρώπους της δουλειάς, του χώρου, που να είναι «καθαροί» ή δεν ξέρω κι εγώ τι στο διάολο; Γιατί να «δικαιολογούμε» ένα τέτοιο τέλος εν είδει «καταραμένης προσωπικότητας» που έγραψε κάτι σαν «rock μύθο»; Τι μαλακίες είναι αυτές;

Δεν πρόκειται να μάθω ποια ήταν η Μαίρη, πια. Και θα προσπαθήσω να ξεχάσω την τελευταία εικόνα που είχα από αυτήν, περαστική, στους δρόμους. Η Μαίρη θα μείνει καλύτερα στη μνήμη ως η μικρότερη αδελφή, που «την έκανε» κι αυτή σκαστή από το σπίτι, βγάζοντας έναν πολύ πιο επίπονο «κυνόδοντα». Δεν θα κάνει την ανάμνηση λιγότερο λυπητερή αυτό. Αλλά θα δίνει την εντύπωση μιας επιλογής. Ίσως. Κι αυτό δεν στενοχωρεί μονάχα. Τρομάζει.