FreeCinema

Follow us
31.0810:30

Βενετία 70: Look who’s back!


Επέστρεψε, επιτέλους, ο Νίκολας Κέιτζ στις σοβαρές ερμηνείες; Ξεπέρασε η Κέλι Ράιχαρντ την αποτυχία του «Meek’s Cutoff»; Και, το κυριότερο, έχει πεθάνει τελικά το punk; Όλα όσα συνέβησαν τη δεύτερη μέρα του 70ου Φεστιβάλ Βενετίας θα τα βρεις εδώ!

Αν και το πρόγραμμα έχει ξεκινήσει, πλέον, κανονικά τις προβολές του, ο κόσμος ακόμα δε φαίνεται να έχει κατακλύσει τις αίθουσες του Lido, ένδειξη ότι η οικονομική κρίση έχει αρχίσει να κάνει ιδιαίτερα έντονη την παρουσία της στη γειτονική χώρα. Παρ’ όλα αυτά, οι ταινίες του διαγωνιστικού έχουν ήδη αρχίσει να παρουσιάζονται, αποκαλύπτοντας και κάποιες πρώτες τάσεις για τα βραβεία του τέλους.

Η μεγαλύτερη προσμονή της ημέρας ήταν, χωρίς αμφιβολία, η επιστροφή του Νίκολας Κέιτζ στους «σοβαρούς» ρόλους. Το «Joe» του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν υποσχόταν μια σκοτεινή βουτιά τόσο για το σκηνοθέτη όσο και τον δημοφιλή ηθοποιό, ακολουθώντας την ιστορία ενός παιδιού που βρίσκει την αντικατάσταση της πατρικής φιγούρας στο πρόσωπο ενός πρώην καταδίκου. Αυτό που τελικά είδαμε ήταν ένα σκοτεινό φιλμ, χωρίς ανάσες αισιοδοξίας ή περιθώρια θετικών εξελίξεων, όμως, απείχε πολύ από την επιτυχία που θα ελπίζαμε. Και αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω της έλλειψης καινοτομίας και όχι λόγω της ερμηνείας του Νίκολας Κέιτζ, η οποία είναι και το δυνατότερο χαρτί του φιλμ. Ο ηθοποιός μεταφέρει τη δική του βαρύτητα σε κάθε σκηνή και καταφέρνει να γίνεται πειστικός ακόμη και όταν η βαριά προφορά εμποδίζει την απόλυτη κατανόηση του λόγου του. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε, άραγε, για πιθανότητα βράβευσης του Κέιτζ; Όχι απαραίτητα, όμως, σίγουρα η περίπτωση αυτή δίνει ελπίδα για την καριέρα του ηθοποιού, που τουλάχιστον κατάφερε να ξεφύγει (με ικανότητα) από τις καρικατούρες που ερμήνευε τελευταία. Γι’ αυτές, υπάρχει πάντα και ο Τζον Κιούζακ…

5534-Joe_6.JPG

Αυτό που παρουσιάζει, επίσης, ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι το «Joe» δημιουργεί ένα απρόσμενο θεματικό δίπτυχο με το «Prince Avalanche», την έτερη φετινή ταινία του σκηνοθέτη για την οποία, μάλιστα, βραβεύθηκε στο Βερολίνο. Αν και η πρώτη αποτελεί μια γλυκόπικρη κωμωδία ενώ η δεύτερη ένα καθαρό δράμα, και στις δυο ταινίες η παρουσία των δέντρων φαίνεται να παρομοιάζεται απόλυτα με τις ζωές των πρωταγωνιστών! Στο μεν «Prince Avalanche», τα καμένα δάση αποτελούν μεταφορά για το ίδιο το παρελθόν των χαρακτήρων, ενώ στο «Joe» η ουσιαστική δολοφονία των δέντρων για την εκ νέου δημιουργία του δάσους υποδηλώνει την προσπάθεια των ηρώων για αλλαγή. Η διαφορά ποιότητας μεταξύ των δύο ταινιών είναι περισσότερο από αισθητή, πάντως.

ΤΟ PUNK ΠΕΘΑΝΕ, Ο ΑΚΤΙΒΙΣΜΟΣ ΟΧΙ

Vi är Bäst!

Ο Λούκας Μούντισον επιστρέφει στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με το «Vi är Bäst!» και βάζει τις τρεις μικρές του πρωταγωνίστριες να υποστηρίζουν με πάθος ότι το punk δεν έχει πεθάνει, να κριτικάρουν αρνητικά εκείνους που στράφηκαν στους Joy Division και να προσπαθούν κόντρα στην προκατάληψη να σχηματίσουν ένα συγκρότημα που θα προκαλεί με στίχους υπέρ του ακτιβισμού. Υπερβολικά ανάλαφρο στην προσέγγισή του, αλλά αρκούντως αστείο για να διατηρήσει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, το φιλμ του Μούντισον διατηρεί στο επίκεντρο τους νέους ανθρώπους που ανέκαθεν τον ενδιέφεραν και τους βάζει να συγκρούονται – έστω και με τα λόγια – απέναντι στις αλλαγές που έρχονται. Δεν προχωρά πολύ πέρα από αυτό, αλλά τουλάχιστον δίνει μια ευχάριστη νότα στο παραδοσιακά «βαρύ» πρόγραμμα ενός Φεστιβάλ.

night-moves-2013

Αντιθέτως, οι πρωταγωνιστές του «Night Moves» της Κέλι Ράιχαρντ προχωράνε και στις πράξεις, χωρίς, όμως, να έχουν τη δυνατότητα να χειριστούν τις καταστάσεις. Η ταινία δηλώνει την επιστροφή της Ράιχαρντ στην εποχή του «Wendy and Lucy», αφήνοντας πίσω τους πειραματισμούς του «Meek’s Cutoff» και την ενώνει με το διασημότερο καστ που έχει εμφανίσει ποτέ σε ταινία της (Ντακότα Φάνινγκ, Τζέσι Άιζενμπεργκ, Πίτερ Σάρσγκααρντ), ακολουθώντας την ιστορία τριών νεαρών ακτιβιστών που αποφασίζουν να ανατινάξουν ένα φράγμα. Αργοί ρυθμοί, υπόγεια ένταση και ένα άτσαλο τελευταίο ημίωρο χαρακτηρίζουν το φιλμ, που ξεκινά με καλές προθέσεις, αλλά σταδιακά χάνει τη δύναμή του. Όπως και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του, δηλαδή.

70th Venice Film Festival