του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Ύστερα από το εντυπωσιακό ξεκίνημα με το «Gravity», που έδωσε την απαραίτητη ώθηση και δυναμική στα δρώμενα, η δεύτερη μέρα του προγράμματος παρουσίασε ουσιαστικά τις πρώτες ταινίες του διαγωνιστικού, οι οποίες δημιούργησαν ένα άτυπο θεματικό τρίπτυχο, τοποθετώντας στον κεντρικό άξονά τους γυναίκες που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο βρίσκονται στο επίκεντρο των γεγονότων.

Το «Via Castellana Bandiera» (δες ένα χαρακτηριστικό film clip στο δεύτερο video της gallery δεξιά) διαδραματίζεται σε μία τυπική περιοχή του Παλέρμο, σε έναν στενό δρόμο που δεν επιτρέπει την ταυτόχρονη διέλευση δύο αυτοκινήτων. Όταν, όμως, μια μέρα βρεθούν απέναντι δύο οδηγοί, μία ηλικιωμένη πεισματάρα γυναίκα και μία νεώτερη αλλά εξίσου ιδιότροπη προσωπικότητα, χωρίς καμία από τις δύο να έχει διάθεση να υποχωρήσει, οι εξελίξεις θα λάβουν πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις, σε μια ιστορία, τελικά, ζωής και θανάτου! Δυστυχώς, παρά την ιντριγκαδόρικη υπόθεση και την υποσχόμενη, στιλιζαρισμένη αρχή, η ταινία, η οποία αποτελεί και το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Έμμα Ντάντε (και πρωταγωνίστρια, επίσης), δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τη σύγχρονη σοδειά ιταλικών ταινιών, που συνδυάζουν το τοπικό φολκλόρ με μία θεωρητική κριτική ματιά στην κοινωνία, παρουσιάζοντας μια μάλλον αμήχανη στάση και ελλιπή ανάπτυξη της ιστορίας και των χαρακτήρων της.

Η δεύτερη γυναικεία ταινία του διαγωνιστικού τμήματος, το «Tracks», στράφηκε γύρω από την πραγματική ιστορία της Ρόμπιν Ντέιβιντσον, η οποία στα μέσα της δεκαετίας του 1970 διέσχισε ολόκληρη την Αυστραλία με μόνη συντροφιά το σκύλο της και μερικές… καμήλες. Ο Τζον Κάραν (του «Βαμμένου Πέπλου») τοποθετεί τη Μία Γουασικόφσκα σε πανοραμικά πλάνα μοναδικής ομορφιάς, όμως, αποτυγχάνει στη σκιαγράφηση της εσωτερικής της δύναμης, που ήταν και η κινητήριος δύναμη του ταξιδιού. Παρ’ όλα αυτά, μερικές σκηνές λειτουργούν άψογα, αναδεικνύοντας το φυσικό κάλλος ή τη δυναμικότητα της πρωταγωνίστριάς του, με ελάχιστες, όμως, πιθανότητες για οποιαδήποτε διάκριση.

Αντιθέτως, το «Die Frau des Polizisten» του Φίλιπ Γκρένινγκ προκάλεσε σοκ και παγωμάρα στην πρώτη του προβολή και δίχασε αναμφισβήτητα το κοινό, δημιουργώντας το απαραίτητο buzz που μπορεί να το οδηγήσει μέχρι και στην κατάκτηση του Χρυσού Λέοντα! Καταγράφοντας μέσω μικρών στιγμών χωρισμένων σε κεφάλαια την ιστορία ενός ζευγαριού και της μικρής τους κόρης, αφήνοντας τις στιγμές δυστυχίας και ενδοοικογενειακής βίας να φανερώνονται στις λεπτομέρειες, το φιλμ έχει να παρουσιάσει μια λιτή ιστορία, ικανή και άμεση κινηματογράφηση και δύο ισχυρές ερμηνείες, που δε βασίζονται στα προφανή. Δεν γνωρίζουμε πότε μπορεί η ταινία να βρει το δρόμο της στις αίθουσες, όμως, όταν (και αν) γίνει αυτό, θα συζητηθεί έντονα.

Μακριά, όμως, από τις διαγωνιστικές φιλοδοξίες, ο Σιόν Σόνο παρουσίασε το νέο του φιλμ σε επίσημη πρεμιέρα και κατενθουσίασε το κοινό, ολοκληρώνοντας την προβολή με ένα δεκαπεντάλεπτο standing ovation και πανηγυρικές ιαχές! Η υπόθεση της ταινίας είναι δύσκολο να συνοψιστεί σε δύο γραμμές, όμως, αρκεί να πούμε ότι το «Why Don’t You Play in Hell?» (δες το εξωφρενικό trailer στη video gallery, πάνω δεξιά) συνδυάζει μαφιόζους, ερωτευμένους νέους, πολύ αίμα και την ίδια την ιδέα του κινηματογράφου σε μια συσκευασία δράσης, που δεν αποκλείει καθόλου το χιούμορ. Θα μπορούσε να πει κανείς πως το φιλμ είναι το γράμμα αγάπης του Σόνο προς το ίδιο το μέσο, κι ας δυσκολεύει την ανάγνωσή του η υπέρμετρη ποσότητα αίματος. Παρακαλώ, να καταγραφεί ο ενθουσιασμός μας.