του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Γιατί η «Philomena» του, που παρουσιάστηκε χθες στο πλαίσιο του διαγωνιστικού προγράμματος του Φεστιβάλ Βενετίας, όχι μόνο άρεσε αλλά οδήγησε και σε ενθουσιώδεις αντιδράσεις από κοινό και Τύπο, μαρτυρώντας, επιτέλους, την επιστροφή του σκηνοθέτη στις επιτυχίες.

Εξιστορώντας την προσπάθεια μιας γυναίκας να βρει, ύστερα από πενήντα χρόνια, το γιο που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει και ουσιαστικά της απαγόρεψαν να μεγαλώσει οι καλόγριες, ενώνει την αυτονόητα ηγετική φιγούρα της Τζούντι Ντεντς και την πάντοτε δυνατή παρουσία του Στιβ Κούγκαν, στο ρόλο του δημοσιογράφου που αναλαμβάνει χρέη… Βίκυς Χατζηβασιλείου, σε μία ταινία η οποία ευτυχώς διατηρεί την εστίαση στην κεντρική της ηρωίδα, χωρίς να χάνει τον δρόμο προς περισσότερο καταγγελτικές κατευθύνσεις.

Ο χαρακτήρας της «Philomena» είναι μια ευγενική παρουσία, με αναμφισβήτητη κλίση προς τη θρησκεία και όχι και τόσο καλλιεργημένη προσωπικότητα, αλλά με ανεπτυγμένη αίσθηση της ανεκτικότητας και της καλοσύνης, που πολλές φορές αντικρούει τα αυστηρά πιστεύω της. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπει κανείς την Τζούντι Ντεντς να απομακρύνεται από τους αριστοκρατικούς ρόλους του παρελθόντος για να ερμηνεύσει έναν τόσο ταπεινό και καθημερινό ρόλο, φανερώνοντας για άλλη μια φορά, εντελώς ξεκάθαρα, το μέγεθος του ταλέντου της.

Με τις αλλαγές στο βλέμμα να μαρτυρούν την εσωτερική της πάλη και τις συνεχείς μεταβολές των εκφράσεών της να προβάλλουν την προσπάθειά της να κατανοήσει τα πράγματα, η Ντεντς παραδίδει ένα ερμηνευτικό ρεσιτάλ που θα συζητηθεί κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Δίπλα της, ο Στιβ Κούγκαν πετάει «φαρμακερές» ατάκες χωρίς σταματημό, όσο οδηγεί την ίδια και εμάς προς την αποκάλυψη που, περιέργως, συμβαίνει στα μέσα περίπου του φιλμ, για να δώσει νέα ώθηση προς το, ας πούμε, συναισθηματικά πλήρες φινάλε.

Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι η «Philomena» (μπορείς να παρακολουθήσεις το trailer της ταινίας πάνω δεξιά) αποτελεί μια ταινία που θα απολαύσει το κοινό, γιατί δεν προσπαθεί να κάνει κοινωνική κριτική αλλά να αγκαλιάσει και να πει την ιστορία ανθρώπων που βρέθηκαν στη μέση αμφιλεγόμενων και κατακριτέων πρακτικών του παρελθόντος. Επίσης, αποφεύγει έντεχνα να μεταβληθεί σε μια καθαρή κριτική απέναντι στη θρησκεία, βάζοντας την πρωταγωνίστριά της να εξηγεί ουσιαστικά ποια είναι τα όρια του δογματισμού και ποια είναι η αίσθηση της θρησκευτικής πίστης μέσα στον άνθρωπο. Καλώς σε ξαναβρήκαμε, κύριε Φρίαρς.