FreeCinema

Follow us

Τόσο ισορροπημένο, που από τις δικές μου ψήφους «πέτυχα» τα βραβεία σε έντεκα κατηγορίες και «αστόχησα»… σε άλλες έντεκα! Αλλά δεν είχα παράπονο κανένα στην τελική (για μία σοβαρή εξαίρεση θα τοποθετηθώ δημοσίως και ονομαστικά στη συνέχεια). Διότι εφέτος (στις μεγάλου μήκους μυθοπλασίας) υπήρχαν τέσσερις-πέντε τίτλοι ταινιών οι οποίοι με είχαν ικανοποιήσει ως θεατή, κριτικό κινηματογράφου και ψηφοφόρο της Ακαδημίας. Και σε κάποιες περιπτώσεις, ειλικρινά, δεν ήξερα τι να πρωτοψηφίσω! Είναι υπέροχο να συμβαίνει κάτι τέτοιο στον ελληνικό κινηματογράφο. Και τολμώ να προσθέσω πως τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας δεν έδιναν την αίσθηση πως το πάνω χέρι το είχαν οι «παρέες»! Δεν γνωρίζω εάν αυτό συνέβη επειδή ενδέχεται ν’ αυξήθηκαν τα μέλη (το εύχομαι), όμως, το πράγμα δείχνει ότι μπορεί να βρει το δρόμο του όταν η ντόπια κινηματογραφία καταφέρνει να ξεπερνά προσωπικές «αγκυλώσεις» κι έρχεται αντιμέτωπη με έργα που αξίζουν ουσιαστικής προσοχής. Και καταξίωσης.

Θα προχωρήσω σε μερικές παρατηρήσεις, καθώς πέρσι δεν έγραψα κάτι παραπάνω (είχα φρικάρει εντελώς!) και, εκ του αποτελέσματος, βαρέθηκα να δέχομαι εκκλήσεις για σχολιασμό για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα!

Α) Η ίδια η τελετή απονομής των Ίρις εξακολουθεί ν’ αποτελεί ένα τεράστιο πρόβλημα. Σχεδόν τα πάντα δείχνουν αμήχανα κι ανοργάνωτα, ειδικά αν τα παρατηρείς μέσα από το «μικροσκόπιο» της online ζωντανής μετάδοσης, την οποία δεν παρακολούθησα από την αρχή, διότι σε συνδυασμό με την (μιας ώρας περίπου, όπως με πληροφόρησαν) καθυστέρησης της έναρξης, αν δεν πατούσες συνέχεια refresh στο link, έμενες με την ψευδαίσθηση ότι το play που είχες πατήσει κάποτε, θα φανέρωνε και κάτι παραπάνω από το συνοδευτικό γραφιστικό της φετινής καμπάνιας. Επίσης, ας επιλέξει τι επιθυμεί να παρουσιάσει η Ακαδημία προς τα έξω: ένα δήθεν αντίγραφο της απονομής των βραβείων Όσκαρ ή ένα hipster-ικό πανηγυράκι «εκκεντρικότητας», με «soundtrack» μουσικών επιλογών που μ’ έκαναν να πέφτω στο πάτωμα από τα γέλια (με την κακή έννοια…) ή «ψυχαγωγικές» guest εμφανίσεις τύπου Νέγρος του Μοριά (στην αρχή έπαθα σοκ, δεν το είχα ξαναζήσει αυτό, λίγο αργότερα, όμως, το καλοσκέφτηκα κι άρχισα να φαντασιώνω πιθανότητες καριέρας ως rapper ή κάτι τέτοιο, αφού στην Ελλάδα τα πάντα επιτρέπονται και… ό,τι δηλώσεις, γίνεσαι!).

Β) Οι μεγάλες ταινίες / παραγωγές φαίνεται πως είναι καταδικασμένες στο μυαλό των ψηφοφόρων της Ακαδημίας. Το mainstream και το μαζικά αποδεκτό σπανιότατα έχει ελπίδες να τιμηθεί μ’ ένα από τα σημαντικότερα βραβεία Ίρις, ετησίως. Εκτός εάν σκηνοθέτης από το «απέναντι μέτωπο» καταπιαστεί με κάτι τέτοιο (βλέπε την περίπτωση της «Ευτυχίας» του Άγγελου Φραντζή). Χωρίς να θέλω να το πάρετε τοις μετρητοίς, θα θέσω ένα… χιουμοριστικό παράδειγμα για το τι συνέβη φέτος. Ήταν λες και το «Πέρασμα στην Ινδία» του Ντέιβιντ Λιν ερχόταν αντιμέτωπο με το «Stranger Than Paradise» του Τζιμ Τζάρμους στις υποψηφιότητες των Όσκαρ και τα μέλη της Αμερικανικής Ακαδημίας φιλούσαν τα πόδια του δεύτερου! Δεν χρειάζεται να πω ότι εκτίμησα πολλά πράγματα και στις δύο δουλειές, το «Σμύρνη μου Αγαπημένη» και τα «Μαγνητικά Πεδία», αλλά εάν η ντόπια Ακαδημία υποστηρίζει κυρίως τον «auteur», το «weird» ή την «καλλιτεχνική πρόταση»…

Γ) … τότε πως στο διάολο γίνεται να φεύγει χωρίς το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους (μυθοπλασίας) το «Brutalia» του Μανώλη Μαυρή, δουλειά έμπνευσης, ποιότητας και αισθητικής που σου έριχνε το σαγόνι κάτω; Προφανώς, αυτή είναι η σοβαρή εξαίρεση την οποία προανέφερα και δεν έχω κανένα πρόβλημα ή δισταγμό να τοποθετηθώ ανοιχτά για ένα τόσο εξαιρετικό φιλμ. Σπάω το κεφάλι μου. Και είναι η δεύτερη φορά που με στενοχωρεί έντονα το αποτέλεσμα σε τούτη την κατηγορία, μετά το άλλο πρόσφατο κρούσμα ήττας του Ευθύμη Κόσεμουντ Σανίδη για το «Όλες οι Φωτιές η Φωτιά».

Αυτά τα ολίγα είχα να πω για τα Ίρις 2022. Έδωσα… τα τρία μου κι ευελπιστώ να παραμείνει ο θεσμός σε καλά επίπεδα, ν’ αυξηθούν τα μέλη της Ακαδημίας για να βλέπουμε με χαρά και με μεγαλύτερο αίσθημα δικαιοσύνης τις βραβεύσεις, πόσω μάλλον να βρισκόμαστε στην ευτυχή θέση του να κρίνουμε και να ψηφίζουμε καλό ελληνικό σινεμά. Εγώ, αν και agnostic, άναβα ένα καντηλάκι γι’ αυτό το τελευταίο. Διότι (και) ως κριτικός, τα βλέπω όλα! Σε αντίθεση με μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων κινηματογραφιστών ή ψηφοφόρων της Ακαδημίας…