FreeCinema

Follow us

Σκοτ Ντέρικσον. Ο άρχων του Κακού.


Στην πρώτη θέση του ελληνικού box-office για το περασμένο τετραήμερο το «Ξόρκισε το Κακό»! Οι ταινίες τρόμου έχουν το φανατικό τους κοινό και ο Σκοτ Ντέρικσον είναι ένας από τους σκηνοθέτες που αγαπά το είδος αυτό, πραγματικά. Τον συναντήσαμε στο Λος Άντζελες για μια αποκλειστική για το FREE CINEMA συνέντευξη και ανακαλύψαμε πως η σχέση του με το genre δεν είναι καθόλου τυχαία.

Από τις 4 ταινίες που έχει σκηνοθετήσει μέχρι σήμερα, οι 3 ανήκουν στο είδος των ταινιών τρόμου, ενώ έχει γράψει ακόμη περισσότερα σενάρια αυτού του genre. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, «Ο Εξορκισμός της Έμιλι Ρόουζ», ήταν μια αναπάντεχα μεγάλη εισπρακτική επιτυχία και classic, πλέον, για τη συγκεκριμένη κατηγορία των φιλμ με δαιμονισμούς. Σε αυτό το γνώριμο έδαφος επέστρεψε με το «Ξόρκισε το Κακό», το οποίο και πάλι εμπνέεται την ιστορία του από αληθινά περιστατικά. Τον συναντήσαμε στο Λος Άντζελες, για μια αποκλειστική για την Ελλάδα συνέντευξη, και μας ξάφνιασε το πόσο πολύ αγαπά τον τρόμο και πόσο μελετά τη θεματολογία της κάθε ταινίας του.

Πώς βρήκες την ιστορία;

Η ιστορία βασίζεται στα απομνημονεύματα που έγραψε ο αληθινός Ραλφ Σάρτσι. Και τα δικαιώματα των οποίων αγόρασε ο Τζέρι Μπρουκχάιμερ. Έκανα την πρώτη γραφή του σεναρίου το 2004. Για την ακρίβεια, ενώ το έγραφα, πήγα στη Νέα Υόρκη να μείνω μερικές μέρες με το Ραλφ. Κι ο Ραλφ μου έδωσε ένα αντίτυπο ενός εξαντλημένου βιβλίου με τον τίτλο «Ο Εξορκισμός της Αναλίζα Μισέλ». Πήρα τα δικαιώματα αυτού του βιβλίου κι αυτό έγινε «Ο Εξορκισμός της Έμιλι Ρόουζ». Έκανα δηλαδή την «Έμιλι Ρόουζ» χάρη στο ότι γνώρισα το Ραλφ. Και όλα αυτά τα χρόνια μετά, ενώ αυτοί δεν ανησύχησαν ποτέ κι εγώ έφερνα το σενάριο εκεί που το ήθελα, αφού έκανα το «Sinister», η SONY με ρώτησε τι ήθελα να κάνω στη συνέχεια. Τους είπα για το project και έκανα ένα μείζον ξαναγράψιμο. Και μετά το γύρισα.

Scott Derrickson4

Πώς αποφάσισες για τα δραματουργικά στοιχεία που πρόσθεσες εσύ στο βιβλίο; Πόσα είναι αυτά που ο Ραλφ στο βιβλίο λέει ότι συνέβησαν και πόσα δική σου συνεισφορά;

Το προσέγγισα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το χαρακτήρα του Ραλφ. Ο Ραλφ είναι larger than life τύπος. Ο άνδρας που βλέπετε στην ταινία, αυτός είναι ο Ραλφ Σάρτσι. Είναι ένας βρωμόστομος Ιταλός, κυκλοθυμικός, σκληροτράχηλος αστυνομικός αρχιφύλακας του Νότιου Μπρονξ, που υπηρετούσε ως μυστικός στο 46ο τμήμα. Το FBI το χαρακτηρίζει το πιο επικίνδυνο τετραγωνικό μίλι στις ΗΠΑ. Υπάρχει περισσότερη βία εκεί απ’ ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο τμήμα της χώρας. Και δούλευε μυστικός, με άλλους 6 υφισταμένους για 12 χρόνια. Σκληρός τύπος. Και τότε, στις αρχές της καριέρας του, ήταν ένας ξεστρατισμένος Καθολικός, δεν πίστευε στο Θεό. Μέσω μιας σειράς υποθέσεων ήταν που άρχισε να πιστεύει στο παραφυσικό. Όλος ο κόσμος του γύρισε ανάποδα. Κι αυτό, βασικά, ενδιέφερε εμένα. Οι συγκεκριμένες περιπτώσεις για τις οποίες γράφει στο βιβλίο του έχουν τη μορφή επεισοδίων, δε συνδέονται. Οπωσδήποτε, λοιπόν, μεγάλα τμήματα της ταινίας είναι εμπνευσμένα από τις περιπτώσεις αυτές, αλλά το κεντρικό αφήγημα, η πλοκή είναι προϊόν μυθοπλασίας. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να τα δέσω μαζί, για να βγαίνει νόημα. Ο Ραλφ ήταν και στο πλατό, κάτι σαν αστυνομικός μας σύμβουλος. Όταν ο Έρικ κι ο Τζόελ ερευνούν ένα δωμάτιο, ήταν ο τύπος που έλεγε, «Όχι, πρέπει να στέκεστε εδώ, να χαμηλώσετε τα όπλα κτλ…». Ένιωθα, δηλαδή, πολύ το βάρος τού να φανεί αληθινό ποιος ήταν ως άτομο. Ποια ήταν η προσωπική του ιστορία. Αλλά τις λεπτομέρειες των υποθέσεων ήθελα να τις αφηγηθώ εγώ, κι αυτές τις έπλασα εγώ για να τις κάνω καλύτερες.

Τι είδους videos έδειξες στον Έρικ Μπάνα και… ;

Α, σου είπε γι’ αυτό. Τον κακομοίρη τον Έρικ! Είναι δυνατός άνδρας αλλά… Θυμάμαι ήμασταν, έτσι όπως εμείς τώρα, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου κι όπως βγαίναμε του λέω, «Είσαι εντάξει;». Και μου λέει, «Απλώς είδα πολλές ηθοποιούς σήμερα στο video»! (γέλια)

Είναι αληθινά;

Ναι. Κάποια μου τα έδωσε ο Ραλφ. Μάζεψα πολύ υλικό στην έρευνά μου, ηχογραφήσεις και μαγνητοσκοπημένες εικόνες από υποθέσεις και ξένες και του Ραλφ. Με εξορκισμούς και τα συναφή. Είναι όντως πράγματα που σε φοβίζουν. Το ενδιαφέρον με τους δαιμονισμένους και τον εξορκισμό, για μένα ως κινηματογραφιστή ταινιών είδους, είναι το εξής: κανείς δεν πιστεύει στους βρικόλακες, δεν είναι αληθινοί, ούτε και τα ζόμπι, αν και υπάρχουν σπουδαίες ιστορίες γι’ αυτούς. Αλλά ο εξορκισμός είναι αληθινός, συμβαίνει. Πολύ πράμα είναι ανοησίες, ειδικά στον προτεσταντικό «κόσμο» της τηλεόρασης, της αμερικανικής χριστιανοσύνης. Κάποιες περιπτώσεις είναι για πολύ γέλιο. Κι όμως, στην καθολική εκκλησία υπάρχει μια συγκεκριμένη, καταγεγραμμένη διαδικασία που ακολουθείται. Κι όταν «μπεις» στις ιστορίες ζωής των ανθρώπων που έχουν υποστεί αυτή τη διαδικασία, τους ακούσεις και γίνεις μάρτυρας των όσων τους έχουν συμβεί μέσα απ’ αυτές τις βιντεοταινίες, ό,τι και να πιστεύεις, θα τη βρεις «σκοτεινό» shit, κάτι μυστηριώδες, πάει και τελείωσε.

Scott Derrickson1

Πιστεύεις ότι υπάρχει Διάβολος και δαιμονισμένοι ή ότι πρόκειται για ψυχικές νόσους που εκδηλώνονται μ’ αυτόν τον τρόπο;

«Ο Εξορκισμός της Έμιλι Ρόουζ» ήταν όλος γύρω απ’ αυτό το ερώτημα. Και η απορία, και ταυτόχρονα το καθηλωτικό μ’ αυτό, είναι ότι απ’ όποια άποψη κι αν το δεις, συχνά υπάρχει πολύ μυστήριο. Είναι κάτι υπερβολικά περίεργο για να το εξηγήσεις, πολλές φορές. Δεν υπεκφεύγω στην ερώτηση, όμως. Ναι, πιστεύω ότι ο δαιμονισμός αποτελεί πραγματικό φαινόμενο, αν και μάλλον σπάνιο. Απλώς, προσωπικά έχω δει κι ακούσει πολλές απ’ αυτές τις πιστευτές περιπτώσεις. Εντρύφησα σε ολόκληρη τη διαδικασία, ξεκινώντας με την «Έμιλι Ρόουζ». «Σκεπτικιστής» είναι μάλλον λανθασμένος όρος. «Ανοιχτόμυαλος», αυτό σίγουρα θα έλεγα ότι είμαι αν έπρεπε να αποφασίσω τι πιστεύω γι’ αυτά τα πράγματα. Πιστεύω στα φαντάσματα, αλλά όχι για φιλοσοφικούς ή θεολογικούς λόγους. Πιστεύω επειδή όλοι όσοι έχω γνωρίσει στη ζωή μου έχουν είτε δει ένα είτε γνωρίζουν κάποιον αξιόπιστο που έχει δει ένα. ΟΛΟΙ. Πάρα πολύ αποδεικτικό υλικό. (γέλια) Πάρα πολλές ιστορίες φαντασμάτων.

Ποια είναι η χειρότερη περίπτωση εξορκισμού που έχεις δει;

Από σεβασμό στο Ραλφ, δεν μπορώ να σου πω. Μου έδειξε περιπτώσεις που δεν έχει δει κανείς, εκτός από ερευνητές και άλλους εξορκιστές. Λόγω της φύσης της ταινίας, ήθελε να τα δω. Και ούτε αυτόν θα καταφέρνατε να σας μιλήσει.

Πώς ξεκίνησε η «τρέλα» σου με το ζήτημα; Σε φόβισε κάποτε κάτι;

Ναι! Ξέρεις, κάποιοι σκηνοθέτες ταινιών τρόμου φαντάζονται εαυτούς ως κουκλοπαίχτες, που στέκονται πάνω απ’ το κοινό, κάνουν τα κόλπα τους και το τρομάζουν. Διασκεδάζουν πολύ έτσι. Εγώ δεν είμαι κάτι τέτοιο. Παίρνω το φόβο πολύ σοβαρά. Μεγάλωσα πολύ φοβισμένος ως παιδί και πέρασα μεγάλο μέρος της ζωής μου ξεπερνώντας αυτό το φόβο. Άρα, για μένα, τόσο ως θεατή κι ακόμα περισσότερο ως κάποιον που δημιουργεί υπερφυσικά θρίλερ τρόμου, η αξία του είδους βρίσκεται στο να βουτάω όσο το δυνατόν πιο βαθιά σ’ αυτό που με φοβίζει. Το να αντιμετωπίζω αυτόν το φόβο «πιστεύοντας» με εξοπλίζει πολύ καλύτερα εναντίον του. Στην περίπτωση της «Έμιλι Ρόουζ», του «Sinister», του «Τα Δεσμά του Διαβόλου» (όπου έγραψα το σενάριο) και αυτής της νέας ταινίας, η εμπειρία δε μου ήταν καθόλου ευχάριστη. Ειδικά η συγγραφή, και στα 4. Γιατί πιεζόμουν να εισχωρήσω σε κάτι γνήσια ενοχλητικό και φοβερό για μένα. Ξέρω, όμως, πως, αν αυτό με τρομάζει γνήσια, θα τρομάξει γνήσια και το κοινό. Και αν το προσεγγίζω με τον τρόπο που περιέγραψα, μπορεί να υπάρξει και μεγάλη αξία για τον κόσμο. Επειδή το προσεγγίζω από κάποιου είδους ηθική ή φιλοσοφική άποψη, που απώτερα θα αφήσει κάτι σ’ αυτούς. Ελπίζω…

Scott Derrickson3

Μπορείς να μιλήσεις γι’ αυτό που φοβόσουν ως παιδί;

Εεε… όχι!

Γιατί;

Κανείς δε μου έχει κάνει αυτή την ερώτηση τόσο ευθέως. Είναι κάτι πολυπρόσωπο, αφορά πολλά πράγματα. Τα χειρότερα τα γνωρίζουν μόνο μια χούφτα άνθρωποι στη ζωή μου. Κάποια έχουν να κάνουν με τη φτιαξιά μου, το ποιος είμαι. Γιατί ξέρω ανθρώπους που πέρασαν χειρότερη παιδική ηλικία από μένα και δε μεγάλωσαν τόσο φοβισμένοι όσο εγώ. Αλλά μου συνέβησαν και άσχημα πράγματα. Είναι απλώς το κύριο συναίσθημα που συνδέω με τη ζωή μου ενώ μεγάλωνα. Και το μεγαλύτερο μέρος του ενήλικου βίου μου το έχω περάσει κοιτώντας κατάματα πράγματα που φοβάμαι, απ’ το παρελθόν και το παρόν. Αλλά αυτή η εμπειρία έχει αποδειχθεί απαραίτητη, γιατί τώρα βρίσκομαι σ’ ένα σημείο όπου αισθάνομαι ατρόμητος. Τίποτα δε με τρομάζει. Και είναι πρόσφατο, εδώ και 5 χρόνια περίπου.

Τι άλλαξε την κατάσταση;

Μου τέλειωσαν τα πράγματα που είχα να αντιμετωπίσω. (γέλια) Σοβαρά. Νομίζω ότι ο καθένας έχει φόβους που τον ακινητοποιούν. Αλλά, αρχικά από καθαρή ανάγκη και μετά μου έγινε εμμονή, αν κάτι με φοβίζει, το ένστικτό μου είναι να μην απομακρυνθώ. Να παλέψω μαζί του, να του πω ότι δε με φοβίζει. Και μερικές φορές αυτό σε ισοπεδώνει, είναι πολύ ριζοσπαστικό. Δεν το συνιστώ στον καθένα. Αλλά πιστεύω σ’ αυτήν τη διαδικασία. Γι’ αυτό αγαπώ το είδος του τρόμου. Είναι το είδος της μη άρνησης. Εκεί όπου αντιμετωπίζεις τους βουβούς και ακατονόμαστους φόβους που έχουμε όλοι. Και ως μονάδες και ως ανθρώπινη κοινότητα. Κι η εμπειρία αυτή πιστεύω ότι αξίζει πολύ.

Scott Derrickson2

Διάβασα κάτι που είπε ο Ραλφ. Ότι το ανησυχητικό είναι πως η δαιμονολογία, ο αποκρυφισμός κι ο σατανισμός συχνά απορρίπτονται, όπως και οι βρικόλακες ή οι λυκάνθρωποι, ως προϊόντα φαντασίας. Κι όμως, το «ρεύμα» τους μεγαλώνει: μπορείς να αγοράσεις ένα Ouija board σε οποιοδήποτε μαγαζάκι εδώ – και μιλάμε για μια πύλη του κακού. Συμφωνείς μαζί του ότι αγνοείται αυτή η τάση, αν και πρόκειται για έναν πολύ τρομακτικό κόσμο;

Το βλέπω όπως κι ο Ραλφ. Με ενδιαφέρει περισσότερο το μυστήριο γύρω απ’ αυτό παρά η πραγματικότητά του. Αυτό που δε μ’ αρέσει εμένα, καθόλου όμως, είναι ότι οι μεγάλες δυνάμεις της επικοινωνίας στον σύγχρονο κόσμο (η επιστημονική κοινότητα, οι ισχυρές θρησκευτικές δομές, τα διαφημιστικά γραφεία, οι πολυεθνικές) εκπέμπουν μια ιδέα που είναι αναληθής: ότι έχουμε βρει όλες τις λύσεις σ’ αυτόν το κόσμο. Κι εκεί όπου δεν έχουμε τη λύση, έχουμε μια θεωρία πιθανότατα σωστή. Αυτό το μήνυμα μας εκπέμπεται όλη μέρα, κάθε μέρα. Και δεν είναι αλήθεια. Ο κόσμος είναι βαθιά μυστηριώδης. Δεν ξέρουμε πολύ περισσότερα απ’ όσα ξέρουμε. Οι καλές αφηγήσεις αυτό μας θυμίζουν. Και θωρακίζουν, ενισχύουν την αίσθηση που διατηρούμε γι’ αυτό το μυστήριο. Αυτό μας κρατάει πιο λογικούς. Εγώ σίγουρα νιώθω ότι διαβαίνω έναν μαγικό κόσμο. Γιατί είναι μαγικός. Το πιστεύω αυτό γιατί το έχω σκεφτεί πολύ κι επειδή έχω φανεί πρόθυμος να παλέψω τη φύση αυτού του κόσμου. Κι αγαπώ την υψηλής ποιότητας αφήγηση είδους γιατί σε κάνει να το νιώθεις αυτό. Σε αφήνει να αισθάνεσαι ότι ο κόσμος είναι ένας πιο μυστηριώδης τόπος απ’ ό,τι του αναγνωρίζουμε ότι είναι. Όσον αφορά πράγματα όπως τα φαντάσματα, οι δαίμονες κ.ο.κ., λοιπόν, με ενδιαφέρουν λιγότερο ως φαινόμενα (κυριολεκτικά) προς κατάκτηση όσο ως τεκμήρια του ότι στον σύγχρονο κόσμο έχουμε γι’ αυτά υπερπληθώρα αποδεικτικού υλικού, που όμως απορρίπτεται. Σίγουρα στην κουλτούρα των ΜΜΕ. Η πλειοψηφία των ανθρώπων τα πιστεύει αλλά συλλογικά δεν έχουν ισχύ, όχι όση θα ‘πρεπε. Γι’ αυτό πρέπει να αφηγούμαστε καλές, δυνατές ιστορίες γι’ αυτά.

Τείνεις να πιστέψεις και ότι υπάρχουν άνθρωποι με ικανότητες μέντιουμ;

Δεν τείνω. Αλλά αν γνωρίσω κάποιον που μπορεί να προβλέψει πράγματα που δεν είναι δυνατόν να προβλεφθούν κι επιβεβαιωθεί, τότε ναι, αυτό είναι αποδεικτικό υλικό. Τείνω να πιστέψω ό,τι είναι αληθινό. Αυτό για το οποίο υπάρχουν αποδείξεις στην τελική. Όπως είπα για τα φαντάσματα, υπάρχει πολλή ανθρώπινη εμπειρία για να την απορρίψεις. Η κοινή πεποίθηση μεταξύ των σκεπτικιστών και των μορφωμένων είναι ότι πιστεύουμε στο παρα- ή υπερ-φυσικό (δε μου αρέσουν ιδιαίτερα αυτοί οι όροι) λόγω της θρησκευτικής προδιάθεσής μας να πιστέψουμε. Αυτό απλώς δεν είναι αλήθεια. Ο κόσμος που πιστεύει στα φαντάσματα είναι επειδή… είδε γαμοφάντασμα! (γέλια) Ή ξέρει κάποιον που είδε. Λόγω των αποδείξεων. Είναι το άτομο, που μπορεί ν’ ακούσει την πιο απίστευτη ιστορία με φάντασμα απ’ το πιο αξιόπιστο άτομο και να την απορρίψει αμέσως, που είναι δογματικά προδιατεθειμένο. Και που αρνείται να δει τον κόσμο όπως είναι. Αυτό πιστεύω.

Scott Derrickson5

Το ενδιαφέρον σου για το είδος συνέπεσε με το ενδιαφέρον σου για το σινεμά ή αναπτύχθηκε με τα χρόνια; Ήθελες πάντα να κάνεις μια ταινία είδους;

Πάντα μου άρεσαν τα φιλμ είδους. Αλλά μου άρεσαν και όλα τα υπόλοιπα είδη, το σινεμά γενικά. Η πρώτη αγάπη μου ήταν το διεθνές σινεμά, διδάσκω Ιστορία του Ευρωπαϊκού Σινεμά στο κολέγιο. Διδάσκω και Κουροσάουα, που είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης. Ποτέ δε θα κάνω ταινία με σαμουράι, αλλά είναι ο αγαπημένος μου. Για μένα, που μεγάλωσα νιώθοντας τόσο φόβο όπως είπα πριν, και σπούδαζα αρχικά και Φιλοσοφία, και μ’ ενδιέφερε τόσο η μεταφυσική και οι πιθανότητες στον κόσμο, το σινεμά είδους έβγαζε το περισσότερο νόημα. Εκεί η ευαισθησία & τα ενδιαφέροντά μου συναντήθηκαν και με την κινηματογραφική αγορά. Αλλά, οπωσδήποτε, αγαπώ και το πόσο κινηματογραφικό είναι ένα καλό φιλμ είδους. Είτε δράσης είτε υπερφυσικό θρίλερ, όπως αυτό. Γιατί είναι περισσότερο υπερφυσικό θρίλερ παρά hardcore τρόμου. Δεν είναι όπως το «Sinister» που έγινε για να σε γαμήσει στο σκιάξιμο. Το «Ξόρκισε το Κακό» έχει περισσότερο χαρακτήρα. Για να μην παρεξηγηθώ, ο χαρακτήρας του Ίθαν Χοκ στο «Sinister» ήταν πολύ ενδιαφέρων. Αλλά αυτή η ταινία απλώνει τις ιδέες της πολύ περισσότερο, και είναι πιο σύνθετη αφηγηματικά. Λατρεύω το πώς οι ταινίες είδους κάνουν περισσότερο χρήση του ήχου και της εικόνας, ακόμα και της αφηγηματικής δομής πολλές φορές. Κατά τη γνώμη μου είναι πιο φιλόδοξες και δυσκολότερες από τις οσκαρικές. Κι αυτές σπουδαίες είναι, αλλά οι μεγάλες δυνατότητες του κινηματογράφου για μένα κρύβονται στις ταινίες είδους.

Πιστεύεις ότι οι ταινίες τρόμου είναι ένας τρόπος να μιλήσεις για άλλα πράγματα;

Ναι. Καμιά φορά είναι πολιτικά ανατρεπτικές: «Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών» και το «Dawn of the Dead». «Το Μωρό της Ρόζμαρι» μιλούσε για τη μητρότητα. Μπορείς να δεις πράγματα σε διάφορα horror. Αλλά συνήθως είναι για άφωνους και ανείπωτους φόβους μας. Για το κακό και τη φύση του στη φυσική τάξη των πραγμάτων, έξω απ’ τον έλεγχό μας. Ή μέσα μας, στην ανθρώπινη φύση, και στις αποκλίνουσες φιγούρες των slasher, αλλά και σε όλους μας, στο φυσιολογικό καθημερινό άτομο. Το κακό που κουβαλάμε, που είναι μέρος της ανθρώπινης συνθήκης. Το λατρεύω αυτό. Και στην τελική, οι δημιουργοί που το προσεγγίζουν όπως εγώ, με τις ταινίες είδους, ελπίζω ότι προερχόμαστε απ’ το ίδιο μέρος: το υπέρτατο καλό. Είναι το δικό μας «αρνητικό», ώστε να μιλήσουμε για ό,τι είναι καλό. Δεν μπορείς να ορίσεις τη σκοτεινιά χωρίς να δώσεις κάποιου είδους ορισμό για το φως, είναι σχεδόν αδύνατο να κάνεις ένα αήθες φιλμ τρόμου. Αναπόφευκτα, έχεις να κάνεις με το καλό και το κακό, με θύματα και δράστες, που αψηφούν και ενισχύουν το καλό και το κακό. Οι καλύτερες απ’ αυτές τις ταινίες ανέρχονται και σε υψηλότερες ιδέες. Και σε πιο προσωπικώς σημαντικά πράγματα για το θεατή.

Scott Derrickson6

Σχετικά με τη διανομή: ο Έρικ έχει υπόβαθρο κωμικού, ο Τζόελ το ίδιο, η Ολίβια επίσης. Για μια ταινία εξορκισμού, αυτό αποτελεί πολύ ενδιαφέρουσα επιλογή.

Ναι. Όντως είναι πολύ ενδιαφέρουσα η σχέση τους, το πώς λειτουργεί το σινεμά τρόμου και η κωμωδία. Και τα δύο εδράζονται απόλυτα στο timing. Πρέπει να έχεις ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι αυτό το timing ως σκηνοθέτης, και να διαθέτεις ηθοποιούς με ικανότητα σ’ αυτό, επίσης. Η εμπειρία μου λέει ότι κάποιος που μπορεί να παίξει κωμωδία, πιθανότατα καταλαβαίνει τον τρόμο πολύ καλά. Γιατί κυριολεκτικά είναι ένα «Σταμάτα εδώ. Περπάτα εδώ. Σταμάτα. Κάνε 4 βήματα ακόμα. Περίμενε.»… Είναι σα να λες ανέκδοτο: ή μπορείς να το πεις καλά ή όχι. Όταν έχω μια σκηνή, ως σκηνοθέτης ξέρω τι μπορεί να την κάνει τρομακτική. Αν μου ζητήσεις να το εξηγήσω, μάλλον δε θα μπορέσω. Είναι σα να λες στον κωμικό: «Εξήγησέ μου γιατί είναι αστείο αυτό το ανέκδοτο»! Δεν πάει έτσι. Στην περίπτωση του Έρικ, το παρελθόν του ως κωμικού ήταν άσχετο. Χάρη στην ικανότητά του στις προφορές και στο να υποδύεται larger than life χαρακτήρες, απλώς ήξερα ότι μπορεί να το κάνει. Ήταν ένστικτο. Το ρόλο του Τζόελ τον έγραψα για τον Τζόελ. Με ταλαιπωρούσε ο ρόλος, δεν ήταν αρκετά ενδιαφέρων και ήξερα τον Τζόελ τόσο καλά που… Σου είπα ότι είναι ο κολλητός μου; Όχι, ε; Τον ξέρω από πριν αποκτήσει ατζέντη στο Χόλιγουντ. Είχε έρθει απ’ το Σιάτλ, προσπαθούσε να παίξει σε θεατρικά και τότε γίναμε κολλητοί. Έχω παρακολουθήσει ολόκληρη την πορεία του προς τα πάνω και τον ξέρω καλύτερα απ’ τον καθένα. Για την ακρίβεια, ο ρόλος είναι πιο κοντά στον πραγματικό Τζόελ απ’ ό,τι η τηλεοπτική του persona.

Έχει ένα «θέμα» με τα μαχαίρια…

Ναι, έχει κάτι σαν 150 μαχαίρια. Θα σου πω ένα αίνιγμα και θα σου κάνω μια ερώτηση να δούμε αν μπορείς να απαντήσεις. Η μητέρα μιας γυναίκας πεθαίνει και κανονίζει τα της κηδείας με την αδελφή της. Στην κηδεία γνωρίζει έναν άνδρα κι αμέσως σκέφτεται: «Αυτός είναι ο άνδρας της ζωής μου». Το ξέρει, απ’ τον τρόπο που μιλάει, ντύνεται, είναι αστείος, γοητευτικός κτλ. Αλλά είναι απασχολημένη με την κηδεία κι αφού έχουν φύγει όλοι οι καλεσμένοι κι είναι εξαντλημένη, σκέφτεται ότι ο τύπος έφυγε και δεν τον έχει ρωτήσει το όνομά του. Τηλεφωνεί στους πάντες, ρωτάει αλλά δεν μπορεί να τον βρει. Τρεις μέρες μετά δολοφονεί την ίδια την αδελφή της. Γιατί;

Δεν ξέρω.

Έχω κάνει αυτή την ερώτηση σε δεκάδες ανθρώπους. Κανείς δεν το βρίσκει. Η ερώτηση έχει σχεδιαστεί από το FBI για να εντοπίζει serial killers. Το μυαλό που έχει συνείδηση δεν μπορεί να βρει την απάντηση. Αλλά τρώμε ένα βράδυ με τον Τζόελ, του λέω το αίνιγμα και τον ρωτάω το ίδιο: «Γιατί σκότωσε την αδελφή της;». Το βρίσκει και μου λέει αμέσως: «Για να δει αν ο άνδρας θα έρθει στην κηδεία!» (γέλια)

Η ταινία «Ξόρκισε το Κακό» παίζεται στους ελληνικούς κινηματογράφους σε διανομή της εταιρείας Feelgood.


MORE INTERVIEWS

Ο Κρίστιαν Φρίντελ για τη «Ζώνη Ενδιαφέροντος».

Ο Κρίστιαν Φρίντελ, πρωταγωνιστής της «Ζώνης Ενδιαφέροντος» του Τζόναθαν Γκλέιζερ, δεν παρουσιάζει τον ήρωά του σαν ένα κτήνος του ναζισμού στην περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Απλά, υποδύεται έναν Γερμανό αξιωματικό που τυγχάνει να μεγαλώνει την οικογένειά του, όμορφα και ειρηνικά, δίπλα από το στρατόπεδο του Άουσβιτς! Ας δούμε τι είχε να μου πει για την εμπειρία της προετοιμασίας και των γυρισμάτων της καλύτερης ταινίας του 2023.

Τζον Κάμερον Μίτσελ: The cum revolution.

Στις Κάννες του 2006, ένα φιλμ τόλμησε να προκαλέσει όσο κανένα άλλο στο παρελθόν, προτείνοντας την ευφορία του πανηδονισμού σαν λύση απέναντι στην ολοταχώς οπισθοδρομική Αμερική του Μπους. Είχα την τύχη να ζήσω το «Shortbus» ακριβώς όταν… έσκασε εκεί, όσο και την τεράστια απόλαυση του να μιλήσω με τον Τζον Κάμερον Μίτσελ για μια ταινία που θεωρώ instant classic, όσο κι αν φόβισε (και θα φοβίζει πάντα) το κοινό!

Ο Βασίλης Κατσούπης για το «Inside».

Το «Inside» αποτελεί το ντεμπούτο του Βασίλη Κατσούπη στη μυθοπλασία μεγάλου μήκους. Αλλά δεν είναι μία κοινή «ελληνική» ταινία. Ομιλεί την αγγλική, πρωταγωνιστεί ο Γουίλεμ Νταφόου και διανέμεται παγκοσμίως από το studio της Universal! Πως έγιναν όλα αυτά; Βρεθήκαμε στην Αθήνα για να μου «ξηγηθεί», κανονικά και συνολικά.

Τζόρνταν Πιλ: Hell yeah!

Η απόλυτα απρόσμενη επιτυχία του «Τρέξε!» πρόσφερε στον Τζόρνταν Πιλ την ελευθερία να τολμήσει ακόμη περισσότερο και να ξεφύγει από τα όρια του mainstream σινεμά, παραμένοντας εντός του πλαισίου των μεγάλων χολιγουντιανών παραγωγών! Το «Ούτε Καν» είναι η πιο… ακραία (μέχρι σήμερα) περίπτωση της σπουδαίας και ανανεωτικής για τα είδη του σινεμά τρόμου και φαντασίας πορείας του. Ο Ηλίας Φραγκούλης μίλησε μαζί του, σε αποκλειστικότητα για την Ελλάδα και το FREE CINEMA.

ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΧΕΡΤ: ΑΠΑΓΓΕΛΙΕΣ ΦΟΒΟΥ.

Συναντηθήκαμε το καλοκαίρι του 2004 στη Νέα Υόρκη, με αφορμή την έξοδο του «Σκοτεινού Χωριού» του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν. Ήταν ενθουσιασμένος με την εμπειρία της συνεργασίας τους. Θαυμάσιος ηθοποιός, ίσως ακόμα πιο ωραίος άνθρωπος στην καθημερινότητά του. Ο θάνατός του, σε ηλικία 71 ετών, από φυσικά αίτια, ξάφνιασε τους πάντες χθες το βράδυ και με έκανε να θυμηθώ αυτή τη συνέντευξη από τότε…