του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Κλείνοντας τα 30 του χρόνια, ο Έντι Ρέντμεϊν εξελίσσεται σε έναν από τους νέους πρωταγωνιστές του κινηματογράφου, κι αν δεν μπορείς να θυμηθείς το όνομά του, προσπάθησε να το συγκρατήσεις γιατί θα το ακούσεις κι άλλες φορές στο μέλλον. Ήδη το VANITY FAIR τον ξεχώρισε και τον έβαλε στο εξώφυλλο του φετινού Hollywood Issue, θέση που πολλοί θέλουν, αλλά ελάχιστοι καταφέρνουν να έχουν.

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Ρέντμεϊν δεν είναι ο τυπικός νέος star. Δεν έχει την παραδοσιακή ομορφιά που κάνει τα κορίτσια να αναστενάζουν και, με το μεγάλο του στόμα και τις έντονες φακίδες, έχει μια μάλλον παράξενη όψη. Εκπέμπει, όμως, μια ξεχωριστή ευγένεια και στιλ (βρίσκεται συχνά στις λίστες των πιο καλοντυμένων) και στους ρόλους του δείχνει ευρεία γκάμα, που είναι και το σημαντικότερο ζητούμενο για έναν καλό ηθοποιό. Παιδί καλής οικογένειας, με μπαμπά επιχειρηματία στο City και σπουδές στο Eton, εγκατέλειψε την ιδέα των επιχειρήσεων για να γίνει ηθοποιός και μετά από πολλούς θεατρικούς ρόλους, τον ανακάλυψε και το σινεμά. Σε πρωταγωνιστικό ρόλο τον είδαμε δίπλα στη Μισέλ Γουίλιαμς στο «Επτά Μέρες με τη Μέριλιν», όπως φαίνεται, όμως, «Οι Άθλιοι» και ο ρόλος του επαναστάτη Μάριου είναι που τον καθιερώνουν. Για αυτή την ξεχωριστή στιγμή στην καριέρα του, όπως λέει ο ίδιος, μίλησε αποκλειστικά στο FREE CINEMA στο Λονδίνο, λίγο πριν από την πρεμιέρα της ταινίας.

Ποια ήταν η πρώτη σου εμπειρία με τους «Άθλιους» σε μιούζικαλ;

Πρέπει να ήμουν επτά ή οκτώ ετών όταν με πήγαν οι γονείς μου να το δω και, αν και δεν είχα μέχρι τότε ιδιαίτερη αγάπη για τα μιούζικαλ, είχα ενθουσιαστεί. Ήθελα να είμαι ο Γκαμπρός, το παιδάκι. Ένιωθα ότι ήταν ήρωας, ότι κυβερνούσε το Παρίσι, ένας μικρός rock star. Για να πω την αλήθεια, αυτόν θα ήθελα να παίξω και τώρα. Μακάρι να μπορούσα να δώσω οντισιόν γι’ αυτόν το ρόλο και να με μικραίνανε μετά με CGI! Τέλος πάντων… Το θέμα είναι ότι το μιούζικαλ έμεινε μέσα μου. Και είναι μια κατηγορία μιούζικαλ, που αγγίζει με διαφορετικό τρόπο κάθε ηλικία.

Έχεις το ενδιαφέρον για την πολιτική που έχει και ο Μάριος;

Αν και είμαι πολιτικοποιημένος, δεν μπορώ να πω ότι έχω υπάρξει τόσο δραστήριος. Δεν έχω, για παράδειγμα, διαδηλώσει ποτέ για κάτι. Αυτό που βρήκα ενδιαφέρον την περίοδο των γυρισμάτων, όμως, ήταν ότι κάθε μέρα που πήγαινα στη δουλειά, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων είχαν τίτλους που έδειχναν το πόσο επίκαιρη είναι ακόμη και σήμερα η ιστορία, με διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο. Μια σπίθα που ανάβει μια φωτιά…

Δε χρειάστηκε δηλαδή να κάνεις τη δική σου επανάσταση ποτέ.

Υπήρξα πολύ τυχερός. Μεγάλωσα μέσα σε μια ζεστή, δεμένη οικογένεια. Αν μπορώ να πω ότι έκανα μια επανάσταση, ήταν ότι η οικογένειά μου δεν είχε καμία σχέση με το θέατρο. Ασχολούνται με τις επιχειρήσεις. Όταν αποφάσισα να γίνω ηθοποιός, με στήριξαν, αλλά συχνά μου έλεγαν, «Μήπως να ασχοληθείς με τις παραγωγές;»… Η επανάστασή μου ήταν ότι ακολούθησα το όνειρό μου και σ’ αυτό με επηρέασε ένας καθηγητής που είχα στο σχολείο για έξι χρόνια. Ήταν ηθοποιός, μας δίδασκε θέατρο και μας αντιμετώπιζε ως επαγγελματίες. Στο σχολείο είχαμε και εκπληκτικές εγκαταστάσεις, έτσι όταν άρχισα να δουλεύω κανονικά, δεν ένιωσα ότι υπήρχε μεγάλη διαφορά.

Τραγουδούσες από τότε;

Ναι, από μικρός. Είναι, όμως, από τα πράγματα που κάνεις και μετά αφήνεις. Είχα περίπου δέκα χρόνια να τραγουδήσω. Σ’ αυτή τη δουλειά, βέβαια, το υπέροχο είναι ότι πάντα έχεις τους καλύτερους να σε βοηθήσουν. Χρειάστηκε να δουλέψω πολύ για να στηρίξω μυικά τη φωνή μου, όπως έκαναν ακόμη και οι επαγγελματίες τραγουδιστές – ηθοποιοί του ensemble, που παίζουν και στην παράσταση. Καθημερινά δίνουν μία ή δύο παραστάσεις, όμως, στο γύρισμα έπρεπε να τραγουδάμε από τις πέντε το πρωί μέχρι τις εννέα το βράδυ. Όλοι μας, λοιπόν, χρειάστηκε να χειριστούμε με διαφορετικό τρόπο τη φωνή μας.

Για πόσο καιρό έκανες μαθήματα;

Για περίπου τέσσερις μήνες. Όχι μόνο τραγούδι, αλλά και ασκήσεις, κάπως σαν αυτές που βλέπαμε στο «Λόγο του Βασιλιά», με τη γλώσσα πίσω στο λαιμό. Η πιο επώδυνη εμπειρία ήταν για τους οδηγούς. Ενώ συνήθως μαζεύουν τους ηθοποιούς στις πέντε το πρωί για το γύρισμα και οι περισσότεροι κοιμόμαστε, σ’ αυτή την ταινία δε σταματούσαμε να κάνουμε πνιχτά λαλαλαλαλαλα ή ανοιχτά λααααα λααααα λαααααα…. Δεν περιγράφεται το τι τράβηξαν!

Ποια ήταν η πιο εντυπωσιακή εμπειρία στο γύρισμα;

Η σκηνή που χτίζουμε το οδόφραγμα. Όταν είχα δει την παράσταση στο θέατρο, είχα εντυπωσιαστεί από το τεράστιο οδόφραγμα που είχαν φτιάξει ο Τρέβορ Ναν και ο Τζον Νέιπιερ και σκεφτόμουν ότι οι φοιτητές μπορεί και να νικούσαν. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι τα οδοφράγματα ήταν πολύ μικρά και ήταν χαμένοι από χέρι. Με εντυπωσίασε αυτό που έκανε ο Τομ (Χούπερ). Γυρίσαμε όλη τη σκηνή σε δέκα λεπτά, με πέντε cameramen ντυμένους με ρούχα όπως τα δικά μας, και χτίσαμε το οδόφραγμα μόνοι μας πετώντας πράγματα από τα παράθυρα. Ήταν ένα γύρισμα συναρπαστικό, γεμάτο αδρεναλίνη.

Πώς ήταν για σένα η εμπειρία του live τραγουδιού στο γύρισμα;

Δεν το σκεφτόμουν ιδιαίτερα. Είχα κάνει τα μαθήματά μου για τέσσερις μήνες και τη στιγμή της λήψης έπαιζα το ρόλο, απλώς τραγουδούσα. Δεν έχω κάνει μιούζικαλ με τα τραγούδια προηχογραφημένα, αλλά αυτό θα μου φαινόταν πιο δύσκολο, επειδή το 70% της σκέψης μου θα ήταν στο πώς να κρατήσω σωστά το playback. Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι θα γινόταν αν το κάναμε με άλλο τρόπο, εκτός από live. Ο άθλος ήταν των ηχοληπτών, γιατί έπρεπε να είμαστε όλοι δικτυωμένοι με ακουστικά σε κύκλωμα. Και καλά, το κάνεις όταν είσαι μέσα σε studio, όμως, σε άλλες σκηνές που ήταν πάνω στις Άλπεις, πώς γίνεται; Η δουλειά τους ήταν εκπληκτική. Περίπου στα είκοσι μέτρα από το σημείο που βρισκόταν κάθε ηθοποιός στη λήψη, υπήρχε ο μουσικός που έπαιζε στο πιάνο τη μελωδία, χωρίς να ακούγεται. Την ακούγαμε μόνο εμείς από το ακουστικό μας. Έτσι, το μόνο που ακουγόταν ήταν η φωνή μας. Η μουσική προστέθηκε αργότερα, με ορχήστρα 70 οργάνων που προσαρμόστηκε στο ρυθμό του τραγουδιού μας και τα ακουστικά και τα μικρόφωνα αφαιρέθηκαν ψηφιακά. Η όλη διαδικασία ήταν χρονοβόρα και πανάκριβη, αλλά νομίζω ότι άξιζε τον κόπο.

Ο Χιού Τζάκμαν έχει πει ότι μετά από αυτή την ταινία, μόνο προς τα κάτω μπορεί να πάει η καριέρα του. Αισθάνεσαι κάπως έτσι;

Είναι κάτι που νιώθουμε πάντα οι ηθοποιοί. Τι κάνεις μετά από κάτι που σε έχει γεμίσει τόσο πολύ; Είναι συνδεδεμένο με την ανασφάλεια που έχουμε για το μέλλον, κάτι που στους έξω από το επάγγελμα συχνά φαίνεται αστείο, γιατί θεωρούν ότι ένας διάσημος ηθοποιός δεν πρόκειται να έχει ποτέ πρόβλημα να βρει δουλειά ή να κάνει κάτι που του αρέσει. Το κομμάτι του Χόλιγουντ για μένα είναι απολαυστικό, αλλά το αντιμετωπίζω ως κάτι εφήμερο. Θέλω να έχω τη βάση μου εδώ, στην Αγγλία και στο θέατρο. Είναι κάτι, στο οποίο ξέρω ότι μπορώ να επιστρέφω. Αυτό που αγάπησα στους «Άθλιους» είναι ότι ο κόσμος του σινεμά που γνώρισα πιο πρόσφατα, συνάντησε τον κόσμο του θεάτρου που γνώριζα καλά από πριν και ήταν μια ξεχωριστή στιγμή να βλέπεις αυτούς τους δυο κόσμους να συνεργάζονται για κάτι τόσο μοναδικό.