του Ηλία Φραγκούλη

Μία από τις τελευταίες μεγάλες φίρμες που έβγαλε το θρυλικό «Saturday Night Live», ο Γουίλ Φέρελ, μεταπήδησε στον κινηματογράφο αποδεικνύοντας ότι μπορεί να σπάσει ταμεία και να τιτλοφορείται ως ένας από τους τρεις καλύτερους κωμικούς των ΗΠΑ σήμερα. Στη χώρα μας, τα περισσότερα από τα φιλμ του δεν καταλήγουν ποτέ στις αίθουσες, ίσως επειδή η ντόπια διανομή τα αντιμετωπίζει σαν αποτροπιαστικές «αμερικανιές» που μιλάνε… ξένες γλώσσες ακόμη και στους κανίβαλους των multiplex. Μια δεύτερη ματιά, όμως, γρήγορα σε κάνει ν’ αλλάξεις άποψη και, ανατρέχοντας στη φιλμογραφία του κωμικού, να κατανοήσεις όχι μόνο την ύπαρξη ταλέντου αλλά και έναν αυτοσαρκασμό τόσο διαβρωτικό που στο μέλλον μπορεί να τύχει επανεκτίμησης παρόμοιας μ’ εκείνη που επέδειξαν οι Γάλλοι κριτικοί προς τον Τζέρι Λιούις!

Το «Talladega Nights» αποτελεί το δεύτερο μέρος της τριλογίας ΜΑΜ (Mediocre American Man), project του Φέρελ με τον σκηνοθέτη Άνταμ ΜακΚέι, το οποίο σατιρίζει στερεότυπα της αμερικανικής κουλτούρας που επηρεάζουν ή αναδεικνύονται από τη μεσοαστική τάξη. Ο Ρίκι Μπόμπι είναι ο νούμερο ένα ραλίστας των αγώνων NASCAR που αντιμετωπίζει τον εκκεντρικό Γάλλο και gay «συνάδελφό» του από τη Formula 1 επί αμερικανικού εδάφους ως εθνική υπόθεση. Η επιπλέον παρουσία του Σάσα Μπάρον Κοέν (με γαλλιστί προφορά!), οι σουρεάλ και ενίοτε εντελώς άκυρες ατάκες των πρωταγωνιστών και το αντι-ηρωικό ντελίριο δημιουργούν κόντρες γέλιου που ή θα σας κάνουν να χτυπιέστε στους τοίχους ή να κάψετε ανεπανόρθωτα τον εγκέφαλό σας από το πολιτισμικό σοκ του white trash περίγυρου. Η… jazz είσοδος του Κοέν στο φιλμ και η προσευχή της οικογένειας του ραλίστα προς τον «μικρό Χριστούλη» αποτελούν σκηνές ανθολογίας που υποχρεώνουν να πατήσετε το rewind για να πιστέψετε αυτά που ακούτε. Προσοχή: η έκδοση περιλαμβάνει την (ακόμη πιο… πρόστυχη) unrated & uncut version του φιλμ.