του Νίκου Παλάτου

«Δεν σταματάμε να παίζουμε επειδή μεγαλώνουμε, αλλά μεγαλώνουμε επειδή σταματάμε να παίζουμε». Η ατάκα που ακούγεται σε κάποια στιγμή στη αρχή του «Tag» δίνει τον ρυθμό του στόρι, στρώνοντας το χαλί ώστε να δικαιολογήσει κατά κάποιον τρόπο το απίθανο recital ανωριμότητας που επιδεικνύουν πέντε μαντράχαλοι ως εκεί πάνω, οι οποίοι παίζουν από τα παιδικά τους χρόνια (σταθερά και ανταγωνιστικά όσο δεν πάει) το παιχνίδι του τίτλου. Αυτό δεν είναι παρά κάτι σαν το δικό μας κυνηγητό (σε εκδοχή παρόμοια με το «πάρε τον παπά» που παίζαμε σε γειτονιές άλλων δεκαετιών), στο οποίο η παρέα των μακροχρόνια καλών φίλων έχει μια παθιασμένη, στα όρια της… εμμονής αδυναμία, με το ακόμα πιο παράξενο της υπόθεσης να είναι πως οι περιπέτειές τους βασίζονται σε αληθινή ιστορία, η οποία έχει δημοσιευτεί σε άρθρο της εφημερίδας Wall Street Journal. Από εκεί άντλησε έμπνευση ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Τζεφ Τόμσικ, έδωσε στο στόρι μια ενήλικη, κανιβαλιστική διάθεση, στα χνάρια του ορόσημου γι’ αυτό το είδος των πρόσφατων αμερικανικών κωμωδιών «The Hangover», κι έφτιαξε ένα εξόχως διασκεδαστικό φιλμ, που αν και δεν βρήκε χώρο για διανομή στο ελληνικό καλοκαίρι των… γαλλικών και ιταλικών κωμωδιών, αξίζει μια κάποια τύχη μέσω του home entertainment και της σπιτικής άνεσης.

Πέντε καθόλα αξιοπρεπείς τύποι, όπως ο Διευθυντής μεγάλης ασφαλιστικής εταιρείας Μπομπ Κάλαχαν του Τζον Χαμ ή λιγότερο αξιοπρεπείς, σαν το χυμαδιό Τσίλι του Τζέικ Τζόνσον ο οποίος έχει τη συνήθεια να αράζει σπίτι φουμάροντας… μαζί με τον πατέρα του, κάθε Μάιο, ανεξαρτήτως συνθηκών, επιδίδονται σε ανηλεές κυνηγητό, μια παράδοση που κρατάει από τα σχολικά τους χρόνια. Το μαράζι που τρώει τους τέσσερις της παρέας, είναι πως ουδείς εξ αυτών έχει καταφέρει να πιάσει ποτέ τον πέμπτο, τον Τζέρι του Τζέρεμι Ρένερ, ο οποίος διαχρονικά αποδεικνύεται τόσο πιο γρήγορος, όσο και πιο ευρηματικός από εκείνους. Η αναγγελία του γάμου του, που κατά διαβολική σύμπτωση έχει οριστεί το τελευταίο σαββατοκύριακο του Μαΐου, μαζί με την υποψία πως σαν έγγαμος πλέον θα αποσυρθεί από το παιχνίδι, κάνει τους υπόλοιπους να βλέπουν τη γαμήλια τελετή (με όλα τα… συμπαρομαρτούντα της) ως την ύστατη ευκαιρία ώστε, επιτέλους, να τον νικήσουν. Εμφανώς, βέβαια, «κλέβουν» στους κανόνες του παιχνιδιού, μιας και οι τέσσερις συνασπίζονται εναντίον τού ενός, ουδεμία όμως σημασία γι’ αυτούς έχει τούτη η λεπτομέρεια. Η εκπλήρωση του στόχου τους και η ικανοποίηση της τελικής επικράτησης είναι πάνω απ’ οτιδήποτε άλλο σε αυτή την… κρίσιμη φάση της ζωής τους.

Κάποια από τα επιμέρους κομμάτια του φιλμ, όπως η εμφάνιση γυναίκας αντικειμένου του πόθου από το παρελθόν δύο εκ των συμπαικτών ή η καψούρα της μάνας ενός εξ αυτών για τον κολλητό του γιου της, στέκουν συχνά σαν ανεκδοτολογικά συμπληρώματα της υπόθεσης – και όχι πάντα του πλέον ευρηματικού στυλ. Η σουρεάλ μόνιμη παρουσία εν είδει ρεπορταζιακής καταγραφής της όλης φάσης του παιχνιδιού, από δημοσιογράφο που έτυχε να παίρνει συνέντευξη από τον Μπομπ λίγο πριν ξεκινήσει το κυνηγητό, μα πάνω απ’ όλα οι σεκάνς του ίδιου του παιχνιδιού που δεν αφήνουν τίποτα όρθιο, είναι απολαυστικά ψυχαγωγικές. Ειδικά οι σκηνές του Τζέρεμι Ρένερ, που σαν άλλος Σέρλοκ Χολμς (της εκδοχής των ταινιών του Γκάι Ρίτσι) «οραματίζεται» τον κίνδυνο που παραμονεύει, είναι από τις πιο εξωφρενικές της χρονιάς, καθώς μάλιστα συμπληρώνονται από τους μονολόγους του άτυπου αυτού πρωταθλητή του «Tag», μέσω των οποίων εξηγεί τη μελετημένη (στην παραμικρή λεπτομέρεια!) τακτική που θα ακολουθήσει ώστε να διατηρήσει για πάντα τα άτυπα σκήπτρα του. Από κοντά και η Άννα της Άιλα Φίσερ, που ως σύζυγος του χαρακτήρα που υποδύεται ο Εντ Χελμς, έχει αιώνιο όνειρο ζωής να της δοθεί επιτέλους η άδεια να συμμετάσχει και η ίδια στο παιχνίδι, μιας και η τσαμπουκαλεμένη ανταγωνιστικότητά της δεν δύναται να αμφισβητηθεί για κανέναν απολύτως λόγο.

Είναι αρκούντως αστείο το «Tag», καθώς έχει ένα ενίοτε ισοπεδωτικά αναρχικό χιούμορ, με ατάκες που απέχουν από την πολιτική ορθότητα και σκηνές χοντροκομμένης ενήλικης «πλάκας» στην παράδοση του «Πάρτυ για Εργένηδες» (1984) και δεκάδων άλλων ανάλογων κωμωδιών, στις οποίες έχει μακρά παράδοση ο αμερικανικός κινηματογράφος. Ο ρυθμός είναι ενίοτε καταιγιστικός, οι δε σκόρπιες εδώ κι εκεί σεναριακές αστοχίες ισοσταθμίζονται από το ταλαντούχο και αναγνωρίσιμο καστ, με τον Ρένερ να σολάρει αξιομνημόνευτα.