Βραβεία υπάρχουν. Και δεν είναι πάντα… άδικα.
Η τρίτη φορά δεν ήταν και η καλύτερη… Με σοβαρές διαφωνίες στις υποψηφιότητες, αλλά σχετικά δίκαια βραβεία, τελικά, η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου εξακολουθεί ν’ αγκομαχάει για την εδραίωσή της στο πλαίσιο της ντόπιας κινηματογραφίας.
Μέσα στον απόηχο της προχθεσινής εκλογικής αναμέτρησης και με φανερή αμηχανία για τη διεξαγωγή μιας γιορτής στην οποία ούτε καν όλοι οι εορτάζοντες δεν είχαν τη διάθεση να κάνουν την εμφάνισή της (ανάμεσά τους και αρκετοί από τους νικητές), τα φετινά Βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου έμοιαζαν απλά με μια διορθωτική κίνηση που προσπάθησε – και πέτυχε – να διασκεδάσει τις εντυπώσεις των μάλλον συντηρητικών υποψηφιοτήτων και τον απόηχο της παραίτησης από το Δ.Σ. της Ακαδημίας (πριν από λίγες ημέρες…) της πάντα ευαίσθητης Αντουανέτας Αγγελίδη, με σαφείς αιχμές για τον εσωτερικό τρόπο λειτουργίας του θεσμού.
Ενός θεσμού που, ήδη, στην τρίτη μόλις χρονιά δοκιμάζεται με σημαντική αποχή από την ψηφοφορία ακόμη και των «ταμειακώς εντάξει» μελών του. Η νέα Πρόεδρος, Κατερίνα Ευαγγελάκου, υπερασπίστηκε μαχητικά στην εισαγωγή της την εξαγωγική κυρίως (γιατί στα εγχώρια η εικόνα των εισιτηρίων είναι εξαθλιωτικά απογοητευτική) αντοχή του ελληνικού σινεμά μέσα στις εξαιρετικά δύσκολες οικονομικά συνθήκες, λίγο αργότερα ο Αντώνης Καφετζόπουλος καταφέρθηκε ξεκάθαρα κατά της απερχόμενης και ανύπαρκτης ηγεσίας του Υπουργείου Πολιτισμού. Τίποτε νέο, δυστυχώς, όπως καθόλου καινοφανής και η γενική παρότρυνση για DIY πρακτικές. Το ελληνικό σινεμά, έτσι κι αλλιώς, σχεδόν πάντα γίνονταν εκ των ενόντων.
Η ίδια η τελετή, παρά το γρήγορο ρυθμό της, φαίνεται σταδιακά μετά από δύο χρόνια να χάνει τη φρεσκάδα της, στραγγίζοντας ακόμη και το ταλέντο του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου, ενώ και οι ευφάνταστες επιλογές των απονεμητών έφτασαν το σημείο εξάντλησης, με τη σταθερά goth (σε Technicolor) Ζυράννα Ζατέλη να σώζει, ευτυχώς, όλη τη βραδιά με την απολαυστική της παρουσία στην απονομή του βραβείου καλύτερου σεναρίου. Έξυπνη και η απόφαση να δοθεί το φετινό τιμητικό βραβείο όχι σε κάποιον καταξιωμένο δημιουργό, που συνήθως την επόμενη χρονιά δεν ήταν ανάμεσά μας (θα πρέπει να μετονομαστεί σε RIP Award), αλλά σε μια… αίθουσα, στο πολύπαθο Αττικόν που πασχίζει να επουλώσει τις πληγές του από τον εμπρησμό του περασμένου Φεβρουαρίου και να ξανανοίξει σύντομα, ελπίζουμε.
Στα ίδια τα βραβεία, όσο χιλιοειπωμένο κι αν φαντάζει, η δικαιοσύνη αποκαταστάθηκε μερικώς με τον «Άδικο Κόσμο» να θριαμβεύει ως καλύτερη ταινία, τον Φίλιππο Τσίτο ως καλύτερο σκηνοθέτη και τους Αντώνη Καφετζόπουλο και Χρήστο Στέργιογλου να τιμώνται με τα αντίστοιχα βραβεία πρώτης και δεύτερης ανδρικής ερμηνείας. Το «Γάλα», που έφτασε με τον αέρα 11 υποψηφιοτήτων, έφυγε δικαίως με άδεια χέρια (ή, έστω, μονάχα με το βραβείο μακιγιάζ στην Κατερίνα Βαρθαλίτου), έχοντας την ίδια τύχη με τις «Τρεις Μέρες Ευτυχίας» του Δημήτρη Αθανίτη. Αντίθετα, αναμενόμενες – και μόνο – οι τρεις βραβεύσεις για το «Τανγκό των Χριστουγέννων», με τον Γιώργο Γεωργίου να κάνει το διπλό (ενδυματολογία, σκηνογραφία) και τον Γιάννο Αιόλου που έμοιαζε να παίζει μόνος του στην κατηγορία της μουσικής.
Οι «Άλπεις» και η ομάδα τους έλαμψαν δια της απουσίας τους και μάλλον σωστά έπραξαν, αφού τελικά ακόμη και η – για – το – ξεκάρφωμα – υποψηφιότητα σεναρίου σνομπαρίστηκε, δίνοντας στην «Πόλη των Παιδιών» του πρωτοεμφανιζόμενου Γιώργου Γκικαπέππα την ευκαιρία να κάνει την έκπληξη και να φύγει με ένα ακόμη βραβείο, μετά της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας (Κίκα Γεωργίου) και των ειδικών εφέ (!) για τους αδερφούς Αλαχούζου. Βραβεία που αν μη τι άλλο, μαζί με αυτό της ΠΕΚΚ στη Θεσσαλονίκη τον περασμένο Νοέμβρη, ίσως βοηθήσουν την έξοδό της στις αίθουσες. Εκεί που θα δοκιμαστεί από την ερχόμενη Πέμπτη και το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη που κέρδισε ο Ηλίας Δημητρίου για το καλοφτιαγμένο «Fish n’ Chips». Ο «Παράδεισος» του Παναγιώτη Φαφούτη παρηγορήθηκε με το βραβείο ήχου και δεύτερης γυναικείας ερμηνείας για την Όλια Λαζαρίδου. Από τις πιο όμορφες στιγμές και η βράβευση του φανερά συγκινημένου Χρήστου Καρακέπελη για την πολυταξιδέμενη «Πρώτη Ύλη» στην κατηγορία ντοκιμαντέρ.
Αν υπάρχει κάτι που να μας δίνει ελπίδα και προσδοκίες αναμονής για το επόμενο ραντεβού δε μπορεί παρά να είναι η είδηση ότι τουλάχιστον δέκα ταινίες γυρίζονται αυτή τη στιγμή και αρκετές από αυτές ανήκουν σε πρωτοεμφανιζόμενους. Ως του χρόνου, λοιπόν!
