του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Πέρα από το… «weird», φεστιβαλικό ελληνικό σινεμά, το γηγενές σινεμά «είδους» τολμά τα τελευταία χρόνια να κάνει μικρά αλλά σταθερά βήματα, κυρίως μέσα από τις ανεξάρτητες, σχεδόν DIY πρακτικές των σαφώς ορεξάτων δημιουργών του, προσπαθώντας να γνωστοποιήσει έστω και λίγο περισσότερο την τρέλα ταλαντούχων ανθρώπων που του έχουν αφοσιωθεί και να δημιουργήσει ένα μικρό αλλά αφοσιωμένο κοινό, το οποίο παρακολουθεί με ενδιαφέρον την πορεία αυτής της διαδρομής.

Το «Goldfish» το είχαμε ξεχωρίσει για την ακομπλεξάριστη… cultιά του ήδη από το περσινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και, πλέον, ήρθε η ώρα και για τον υπόλοιπο κόσμο να το παρακολουθήσει σε ειδικές προβολές στην αίθουσα του ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΥ ήδη από χθες, Παρασκευή. Με αφορμή την κυκλοφορία της ταινίας, η Λουκία Τζωρτζοπούλου δημιούργησε ένα εναλλακτικό poster που άνετα θα μπορούσαμε να φανταστούμε σε ανάλογες εκθέσεις του εξωτερικού, τις οποίες αγαπάμε να καλύπτουμε στη γνωστή θεματική στήλη του FREE CINEMA, The Posters Ensemble, ή στον τοίχο ενός κινηματογράφου, που φροντίζει να δίνει μοναδική χροιά σε κάθε ταινία που προβάλλει. Για ξεκίνημα, δες το poster και σε… κίνηση!

Τη Λουκία την έχεις ήδη δει σε χαρακτηριστικές εικόνες από την ταινία ως μυστηριώδη Ιαπωνεζούλα με μαθητική στολή ή, ενδεχομένως, και στο «F.L.S.», το πρώτο – εξίσου cult και… χειροποίητο – φιλμ μεγάλου μήκους του Θάνου Τσαβλή, που δυστυχώς δε βρήκε ποτέ το δρόμο προς τις αίθουσες, ύστερα από την πρεμιέρα του στο 52ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, το 2011. Ενδεχομένως, όμως, να έχεις έρθει σε επαφή με την πιο δημιουργική της πλευρά, καθώς το animated μικρού μήκους φιλμ της με τίτλο «Dens Sapientiae» έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Πανόραμα του AnimaSyros 2013, ενώ το κομιξικό της alter ego έλαμψε με το «Θρόνο του Πόρθου» (την «πειραγμένη», δηλαδή, ανάγνωση των «Μυθιστορημάτων του Ντ’Αρτανιάν» του Αλέξανδρου Δουμά) τον προηγούμενο μήνα στο τελευταίο Comicdom!

Εκτός από την αποκλειστική για το FREE CINEMA και εξαιρετικά καλόγουστη αφίσα, μπορείς να δεις και όλους τους χρωματικούς πειραματισμούς που οδήγησαν στην τελική επιλογή (εσύ, άραγε, ποια προτιμάς;), παίρνοντας μια γεύση από τη φαντασιακή ατμόσφαιρα της ταινίας και των βαθιών genre επιρροών της. Έχουμε ξαναπεί ότι ο ελληνικός κινηματογράφος χρειάζεται σινεμά «είδους» και, ευτυχώς, παρά τις αστοχίες, μερικοί άνθρωποι ήδη τολμούν να κοιτάξουν τις κινηματογραφικές τους επιλογές και δυνατότητες χωρίς παρωπίδες.