Δηλώνοντας για πρώτη φορά δημόσια (και με απόλυτη υπερηφάνεια) την παραίτησή μου από την «Ελληνική Ακαδημία Παρεών» (διότι δεν θα επέτρεπα ποτέ και σε κανένα σούργελο να μου βγει από πάνω με ονειρώξεις δικών του ερμηνειών επί του περίφημου καταστατικού της, το οποίο πλέον έχει γίνει πιο κουρελόχαρτο κι από εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ!), ομολογώ πως η είδηση του εξώδικου (!) που στάλθηκε προς τον συνάδελφο Γιάννη Ζουμπουλάκη και την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ από την «ΕΑΠ», με αφορμή το πλέον βάσιμο reportage του για το «οσκαρικό» παρασκήνιο του… «Φόνισσα» incident, με άφησε εμβρόντητο.
Η κίνηση αυτή αποτελεί (εσχάτως) ένα δεύτερο χτύπημα λογοκρισίας κατά του Τύπου και δη του επαγγελματικού μου/μας κλάδου, το οποίο γελοιοποιεί ακόμη περισσότερο τον πρώτο καταστατικό στόχο της πάλαι ποτέ Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου: την «εξασφάλιση της ελευθερίας της εκφράσεως και της πολυφωνίας κατά τις συνταγματικές επιταγές» (άρθρο 3.1). Στην περίπτωση του Ζουμπουλάκη, όντας παραιτηθείς από την Ακαδημία προ ετών, αντί να τον τρέχουν στην… Ιερά Εξέταση κάποιας «Επιτροπής Δεοντολογίας» για να απολογηθεί για το κειμενογραφικό του «έγκλημα», υποχρεώθηκαν να του κοτσάρουν μία αστειότητα εξώδικου, απαιτώντας από την εφημερίδα να… εξαφανίσει το άρθρο του από το site της (ευτυχώς, αυτό δεν επετεύχθη και μπράβο σε όποιον πήρε τούτη την απόφαση εκ μέρους της ALTER EGO MEDIA A.E.)! Στη δική μου περίπτωση, επιχειρήθηκε το πρώτο (με δήθεν αφορμή κείμενο κριτικής έργου, κοινώς… κανονικό φίμωτρο!). Και τα δύο κρούσματα μονάχα την ελευθερία του λόγου δεν υπερασπίζονταν, πόσω μάλλον προσέβαλαν και την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου (της οποίας μέλη είμαστε και οι δύο).
Διαβάζοντας ξανά το ρεπορταζιακό άρθρο του Ζουμπουλάκη, απόρησα. Το περασμένο καλοκαίρι είχα καταφερθεί με σαφώς χειρότερο τρόπο κατά των πρόσφατων «έργων» της «ΕΑΠ», επίσης με αφορμή τη «Φόνισσα» της Εύας Νάθενα, σε editorial του FREE CINEMA με τον εύγλωττο (sic) τίτλο… «ΜΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΚΑΙ ΟΣΚΑΡ, ΒΛΑΧΑΡΕΣ!» και… δεν κουνήθηκε φύλλο! Δεν ξέρω πώς να το εκλάβω όλο αυτό. Από την άλλη, ποιος (αφελής ή σούργελο) δεν γνωρίζει πως εάν θίξει το δικαίωμά μου να γράφω ελεύθερα (βλέπε και την διόλου τυχαία ονομασία τούτου του site…), δεν αποτολμά να με προκαλέσει να τα κάνω… πουτάνα όλα (because I can);
To cut a long story short, έχει ξεφύγει εντελώς η φάση της «ΕΑΠ» και το μόνο πράγμα που της αξίζει είναι μία κανονικότατη διάλυση και θεσμοθέτηση ενός νέου φορέα, με πιο δημοκρατικές και αξιακές διαδικασίες. Ένας Θεός (σ.σ. είμαι #agnostic) ξέρει ποιος μπορεί να καταφέρει τέτοιο άθλο, φυσικά.
Στο κάτω-κάτω, βάζοντας μέσα από διανομείς έως και κριτικούς κινηματογράφου (γέλια στο βάθος), τα μέλη της αριθμούν γύρω στα 520! Που ούτε καρατσεκαρισμένο ως σωστό νούμερο είναι, ούτε και γνωρίζει κανείς εάν είναι ενεργά (δηλαδή πληρώνουν την ετήσια συνδρομή τους ώστε να ψηφίζουν και να έχουν δικαίωμα συμμετοχής στις συνελεύσεις της). Αλλά και τα ενεργά, τι κερδίζουν; Στις συνελεύσεις τρομάζαμε να βγάζουμε «απαρτία» με καμιά πενηνταριά άτομα! Αυτή είναι η ελληνική κινηματογραφία; Αυτό δεν είναι ούτε… συνοικιακό video club στα πρόθυρα πτώχευσης (ο παραλληλισμός προέκυψε από το γεγονός της πενηντάευρης συνδρομής ανά έτος, η οποία σου εξασφαλίζει την… «ενοικίαση» όλων των ταινιών της περσινής φουρνιάς, που η πλειοψηφία των μελών της «ΕΑΠ» σπάνια παρακολουθεί σε αίθουσα, μη σου πω και καθόλου)!
Πέραν της εξαθλίωσής της (με το… «Φόνισσα» incident) από το ΥΠΠΟ πέρσι ή του ότι τραβολογήθηκε με το ζόρι να στείλει (έστω και εντελώς καθυστερημένα) μία επιστολή (το link είναι από το facebook, στην επίσημη ιστοσελίδα… δεν υπάρχει) τοποθέτησης για τη γενοκτονία της Γάζας (τι φοβόντουσαν και προσπαθούσαν να τη σαμποτάρουν, ότι δεν θα έρθουν Ισραηλινοί με τσουβάλια ευρώ να «επενδύσουν»;), τι έχει πράξει τα τελευταία χρόνια η «ΕΑΠ», το οποίο ενίσχυσε τον ελληνικό κινηματογράφο; Τα περσινά βιντεάκια αυτοθαυμασμού για τις… τουριστικές συμμετοχές σε οποιοδήποτε παράλληλο τμήμα φεστιβαλικής διοργάνωσης; Εδώ και δύο χρόνια το μεγαλύτερο μαράζι του Δ.Σ. είναι να θεσμοθετηθεί… βραβείο καλύτερης τηλεοπτικής σειράς (μιλάμε για λύσσα από την πλευρά μελών – παραγωγών, λες και το έχουν υποσχεθεί στα κανάλια ή θα το ‘χουν για «όπλο» βγαίνοντας να πουλήσουν τηλεοπτικό προϊόν στην αλλοδαπή), δηλαδή… πυροβολούν από μόνοι τους τα πόδια τους!
Θα μπορούσα να έγραφα και μεγαλύτερο «σεντόνι», αλλά… ποιος χέστηκε; Ποιος χέστηκε για το αν υπάρχει η «ΕΑΠ» (των ταινιών που κόβουν χίλια με δέκα χιλιάδες εισιτήρια και θριαμβεύουν στα βραβεία της…), ποιος χέστηκε για το αν εγώ ήμουν ή δεν ήμουν μέλος της και άλλα… φαιδρά. Προσωπικά, μπήκα στην πάλαι ποτέ Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου πιστεύοντας στη δύναμη του ενός. Τη δύναμη αυτής της μίας ψήφου που (ίσως) μπορεί να κάνει τη διαφορά. Για κάτι καλύτερο και πιο υγιές, από το έκτρωμα που είχαν καταντήσει τα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας (λόγω χρημάτων…). Δεν έγινα (ούτε και θα επιθυμούσα να γίνω) ποτέ μέλος σε καμία Επιτροπή της, είτε εκείνης της εσωτερικής… Ιεράς Εξέτασης, είτε εκείνης που ψηφίζει ποια ταινία θα στείλει η Ελλάδα για τα Όσκαρ (ακυρώνοντας ουσιαστικά το βραβείο Ίρις για το καλύτερο φιλμ μυθοπλασίας της κάθε χρονιάς!). Αυτά (εντελώς «συμπτωματικά») είναι για… άλλο κινηματογραφικό site, που χαρίζει σε όλους πληθώρα «αστεριών» (γούτσου-γούτσου) και αποτελεί το μοναδικό που link-άρεται στα social της «ΕΑΠ», κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι μπερδεμένος: ποιος είναι παραμάγαζο ποιου, τελικά;
Θα πρόσθετα πως γελάει ο κόσμος, αλλά… σοβαρά τώρα, ποιος κόσμος ασχολείται πέραν του μικρόκοσμου των… παρεών;
Υ.Γ. Φημολογείται πως υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να μην κατατεθούν για υποψηφιότητα οι δύο πιο σοβαρές σε μέγεθος παραγωγής ταινίες του 2024, τουλάχιστον στην κατηγορία του καλύτερου φιλμ μυθοπλασίας. Και το βρίσκω πραγματικά λογικό. Το παράλογο θα είναι να δεχθούν οι υπόλοιποι συντελεστές τους να καταθέσουν τις δικές τους δουλειές σε αυτά τα δύο έργα, από τη στιγμή που τα βραβεία αποτελούν… «προειλημμένη» απόφαση των παρεών. Λες και θα είναι η πρώτη φορά! Θυμάμαι μια χρονιά που καθόμουν δίπλα στην Αφροδίτη Παναγιωτάκου στην απονομή και της έλεγα που θα πάει το κάθε βραβείο… πριν ακουστεί ποιος κερδίζει («έλεγα» και τα χαρτιά κάποτε, μιλάμε για χάρισμα). Πρέπει να έχασα τη μαντεψιά σε δυο-τρεις κατηγορίες. Κάποια στιγμή δεν άντεξε και με ρώτησε: «Πως το κάνεις αυτό;». «Ακούω τα ονόματα των υποψηφίων», της απάντησα. Αφού ποτέ δεν ψηφίζεται η δουλειά! Το όνομα μετράει. Αν σε «πάει» το παρεάκι, το ‘χεις.