Καμία σχέση με το αντίστοιχο περσινό editorial. Βιώνουμε μία πρωτοφανή κατάσταση, με παγκόσμιο αντίκτυπο. Και κανένας μας δεν έχει ιδέα για το αύριο, πως θα επανέλθουμε στην διαβόητη «κανονικότητα» και αν θα μπορούμε να ζούμε με τον ίδιο τρόπο, όπως πριν από λίγους μήνες. Το έχω γράψει και στα social αυτό. Το 2020 μοιάζει με ένα καθολικό «erase». Σαν να «σβήνει» τα βιώματά μας από τον χάρτη των ετών που μετράμε ηλικιακά σε τούτο τον κόσμο! Τι θα μείνει να θυμάται κανείς από το 2020; Το ότι μείναμε σπίτι; Θα ξαναβγούμε κανονικά; Θα ξαναμπούμε το χειμώνα; Θα δουλεύει τίποτε εκεί έξω, με διάρκεια και συνέπεια; Θα μας έχουν μείνει χρήματα, ακόμη και για τα βασικά; Σε μια φάση «χιουμοριστική», πέρασε από το μυαλό μου μέχρι και το… τι Όσκαρ θα δώσουν του χρόνου; Για ποιες ταινίες; Που θα έχουν παίξει σε ποιους κινηματογράφους; Αν υπάρξει και δεύτερο «κύμα» της επιδημίας του κορονοϊού από Νοέμβρη, άντε γεια! Δεν αλλάζει ο τρόπος ζωής μας μονάχα, διαλύεται όλο το σύστημα που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
Τα υπόλοιπα, για το site, μοιάζουν με «χαριτωμενιές» στην προκειμένη. Πάμε καλύτερα. Κάθε χρόνο καλύτερα και σταθερά ανοδικά. Εξωφρενικά ανοδικά στους πρώτους μήνες του 2020! Το FREE CINEMA έχει αποκτήσει εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες (ετησίως) και τη φήμη ενός αξιόπιστου κινηματογραφικού site με ποιοτικό θεματικό content και σαφή προσανατολισμό προς την κριτική των ταινιών που διανέμονται στην Ελλάδα, την αναζήτηση / εύρεση κινηματογράφων σε ολόκληρη τη χώρα και την Κύπρο, και την ενημέρωση τόσο του απλού κοινού όσο και των ιδιοκτητών των σινεμά και τούτης της αγοράς εξ ολοκλήρου γύρω από τι συμβαίνει ταμειακά, τι μπορεί ή πρέπει να διορθωθεί και γιατί όλοι μαζί αξίζει να συντονιστούμε σε μία σοβαρή προσπάθεια διάσωσης της αίθουσας και ενός τρόπου ψυχαγωγίας που… μας μεγάλωσε.
Αν με ρωτούσες τι μου έλειψε περισσότερο σε όλο αυτό το διάστημα της καραντίνας, η πρώτη απάντηση θα ήταν ο κινηματογράφος. Δεν έχω ξαναζήσει την απουσία του κινηματογράφου, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου! Θυμώνω. Δεν ξέρω πως αλλιώς να περιγράψω το συναίσθημα. Δεν υπήρχε εποχή ή μήνας του χρόνου που δεν πήγαινα σινεμά, από παιδάκι. Και δεν υπάρχει τίποτε το κινηματογραφικό σε αυτό που ζούμε αυτούς τους μήνες, ειλικρινά. Θα ήταν μονάχα αν εμφανίζονταν ζόμπι ή εξωγήινοι! Θα υπήρχε ένα κάποιο στοιχείο περιπέτειας, αγώνα για επιβίωση. Τώρα είμαστε σαν άθλιοι ήρωες «ψυχολογικού δράματος» του… νέου ελληνικού κινηματογράφου (μην ρωτάς ποιου «νέου» απ’ όλους). Ενός σινεμά που δεν βλέπεται.
Κατά τα άλλα, ακριβώς όπως τα έχω συνηθίσει παραμένουν τα πράγματα στην κινηματογραφική Ελλάδα, σε συνάρτηση με το site. Εμπορικά, δηλώνεται μία αδιαφορία στήριξης ενός Μέσου ανεξάρτητου που δεν είχε, δεν έχει και ποτέ δεν πρόκειται να γλείψει κώλους. Οι διαφημιστικές εταιρείες βαράνε μπαγλαμά λαϊκισμού, η αξία του περιεχομένου έχει πεθάνει μπροστά στα νούμερα (#diplhs) και οι «πελάτες» σπανίως χαμπαριάζουν για να προσεγγίσουν κάτι διαφορετικό, με άποψη. Φύκια. Προσωπικά, το μόνο που έχω να τους απαντήσω είναι ότι… μεγαλώνουν τα balls μου απέναντι σε αυτές τις συμπεριφορές και το χάλι που διαμορφώνει η ιντερνετική αγορά στην Ελλάδα. Αργά, αλλά σταθερά προχωράμε εδώ. Δεν ήμουν ποτέ fan της βιασύνης, άλλωστε. Μου αρκεί η εμπιστοσύνη των ανθρώπων που διαβάζουν και αντιλαμβάνονται την ύλη που προσφέρει το FREE CINEMA.
Και η πλειοψηφία της διανομής δεν πάει πίσω. Όταν ασκείς πραγματική κριτική, δεν γίνεται να είσαι αρεστός. Τους χαλάς την «πιάτσα». Εγώ δεν έχω να «σκάσω» χαμόγελα σε κανέναν. Αν το προϊόν σου το αξίζει, αν μου «μίλησε», αν με έκανε να δακρύσω… από χαρά, είμαι μαζί σου. Διαφορετικά, θα είμαι απέναντί σου. Γιατί σκοπός μου είναι η προστασία των ανθρώπων που πηγαίνουν σινεμά, όχι οι «τουρίστες» του διαδικτύου που δεν έχουν ούτε παιδεία, ούτε και (πολιτιστική) μόρφωση. Όλοι αυτοί ας τσουβαλιάζονται στα… νούμερα.
Δεν αισιοδοξώ για φέτος, είναι προφανές. Το «Μένουμε Σπίτι» έδειξε να κάνει καλό στο site στον τομέα της επισκεψιμότητας, αλλά στο background αντιπροσωπεύει κάτι τρομακτικό, βλαβερό, έως και καταστροφικό γι’ αυτό που αγαπώ περισσότερο. Το ΞΑΦΝΙΚΑ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, αυτό το «one-man show» που διοργανώνω από την αρχή του site, αφιερωμένο στην παράδοση των θερινών και την προβολή φιλμ ρεπερτορίου, δεν ξέρω πως θα προκύψει φέτος, ούτε μπορώ ακόμη να το φανταστώ, καθώς υπάρχει μία πρόχειρη υποψία επανέναρξης της λειτουργίας των κινηματογράφων κάπου μέσα στον Ιούνιο (αν όλα πάνε «καλά»…), δεν είμαι σίγουρος για την εξασφάλιση των χρημάτων που απαιτεί για να πραγματοποιηθεί, δεν, δεν, δεν… Δεν είμαι απλά δυσαρεστημένος. Είναι σαν να μου κόβουν χρόνια από την διάρκεια της ζωής μου. Δεν θα ήθελα να μην γίνει. Θα το πολεμήσω. Όπως πολέμησα για να υπάρξει τούτο το site. Και να μετράει τα οκτώ του έτη σήμερα, υπερήφανα.
Για φινάλε, θα επαναλάβω ακριβώς τα ίδια λόγια που έκλειναν το περσινό editorial. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Ευχαριστώ. Και του χρόνου. Εδώ. Ανεξάρτητος. Καθαρός. Ελεύθερος. Κι όποιος γουστάρει, ακολουθεί. Διαβάζοντας. Όχι με Like.
