Το πρώτο παράδειγμα είναι παγκόσμιο και πιο ουσιαστικό. Τι είπε και θορύβησε την κινηματογραφία ο Βέρνερ Χέρτσογκ; Ότι «η ‘πειρατεία’ αποτελεί την πιο επιτυχημένη μορφή διανομής (ταινιών) παγκοσμίως». Σοκ και δέος! Και συνέχισε: «Εάν δεν βρίσκετε κάποιες (ταινίες) μέσω Netflix ή άλλων τηλεοπτικών σταθμών που υποστηρίζονται από το κράτος στη χώρα σας, τότε πηγαίνετε και αναζητήστε την πρόσβαση σε αυτές ως ‘πειρατές’». Από τη μία, λοιπόν, έχουμε τα πνευματικά δικαιώματα και το πόσο κακό και… αντιδημοκρατικό είναι το να «κατεβάζεις» ταινίες και από την άλλη έχουμε την προσβασιμότητα σε αυτές. Καλώς ή κακώς, ο Χέρτσογκ έχει δίκιο! Όσο και να προσπαθήσουν το home entertainment, η κινηματογραφική αίθουσα, οι πλατφόρμες του streaming και… της Παναγιάς τα μάτια, πολλές φορές είναι αδύνατον να βρεις… νόμιμα εκεί έξω την ταινία που ψάχνεις. Σκέψου τώρα τι βιώνουν και οι άνθρωποι που δεν έχουν καν σινεμά στην πόλη τους. Που δεν έχουν ένα κάποιο DVD club, την όποια ενεργή κινηματογραφική λέσχη και πρέπει να επιλέγουν αυτό που θα δουν μονάχα από τηλεοπτικές πλατφόρμες (για να μην ανοίξω παρένθεση σχετικά με μη δημοκρατικά πολιτεύματα ή/και τακτικές λογοκρισίας…). Πιστεύει κανείς πως η λίστα των φιλμ που περιλαμβάνει το Netflix (για παράδειγμα) είναι το… απαύγασμα της δημοκρατίας ως προς την επιλογή ποιοτικών ή καλλιτεχνικών κινηματογραφικών δημιουργιών; (Γέλια στο βάθος.) Αντιλαμβάνεται κανείς πού μπορεί να φτάσει το επίπεδο των θεατών μερικές δεκαετίες μετά, ζώντας εντός αυτού του τύπου… «εκφασισμού» της επιλογής και της πρόσβασης στο κινηματογραφικό θέαμα; Ο Χέρτσογκ, ως δημιουργός, δήλωσε πως στεναχωριέται που χάνει λεφτά από την «πειρατεία» των δικών του ταινιών, ταυτόχρονα όμως είπε ότι είναι και ευτυχής που ο κόσμος μπορεί να δει / βρει τα φιλμ τα οποία έχει γυρίσει, παντού και ανά πάσα στιγμή. Σκληρό το δίλημμα υπό ένα κάποιο… δημοκρατικό πρίσμα, έτσι;
Το δεύτερο παράδειγμα αποτελεί μια… πολιτική γελοιότητα αποκλειστικά (και μόνο) εγχώριας κατανάλωσης, με αφορμή την έκρηξη μερίδας του Τύπου όσον αφορά το μερίδιο της κρατικής χρηματοδότησης της νέας ταινίας του Κώστα Γαβρά (μεταφορά βιβλίου του Γιάνη Βαρουφάκη), στο πλαίσιο του cash rebate (από το ΕΚΟΜΕ), του φορολογικού κινήτρου που δίνεται σε συμπαραγωγές ελληνικών και ξένων εταιρειών οι οποίες πραγματοποιούν γυρίσματα στην Ελλάδα και αιτούνται κάποιο ποσό (630.000 ευρώ στην προκειμένη), καλύπτοντας έτσι έως και το 35% του συνολικού προϋπολογισμού τους. Βρόντηξαν κι έσκουξαν τα… fake news, δημιουργήθηκε χάος σχολιασμού στα social, εθίχθη και ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Μεγάλο κατόρθωμα. Γιατί; Από πότε μια (όποια) κινηματογραφική χρηματοδότηση (ειδικά τέτοιου βεληνεκούς) περνά από το μικροσκόπιο πολιτικών κριτηρίων (και αρρωστημένων ΜΜΕ); Σε περίπτωση άλλης Κυβέρνησης, η αίτηση θα είχε απορριφθεί μονάχα στο άκουσμα του ονόματος «Βαρουφάκης»; Σε τι είδους… δημοκρατία θέλουν να ζούμε κάποιοι άνθρωποι; Κι αν η αίτηση αφορούσε διεθνή συμπαραγωγή κινηματογραφικής ταινίας για τον Αντώνη Σαμαρά (λέμε τώρα), η αντίπαλη πλευρά θα έπρεπε να βρίσκεται στα κάγκελα; Προσέξτε λίγο την κατάσταση, διότι η απόσταση από το 2019 μέχρι το… 1967 όλο και δείχνει να μικραίνει!
