του Θάνου Δημητριάδη

Για τους σημερινούς τριάντα-σαραντάρηδες, η γνωριμία με τον Τζον Χιούζ τη δεκαετία του 1980 ήταν αντίστοιχη με τη σημερινή ανακάλυψη των torrents: ψυχοθεραπευτική. Δεν είχαμε και πολλά εκείνα τα λίθινα χρόνια: το μπάσκετ, τα κλεμμένα πορνοπεριοδικά και τον Τζον Χιούζ. Άντε και το Galaga. O Xιούζ ήταν ο σημερινός – λίγο πιο light – Ντέιβιντ Σεντάρις που μας έριχνε στα μούτρα όλες τις ανησυχίες, τις ανασφάλειες και τα ερωτήματα που οι γονείς ντρέπονταν να καθησυχάσουν και οι δάσκαλοι αδυνατούσαν να συζητήσουν. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, πώς ένιωσα όταν μια μέρα, η ξαδέλφη μου η Φαρφούρα, αρκετά μεγαλύτερή μου και με λυμένα τα βασικά της θέματα λόγω καλπάζουσας λίμπιντο, με πήρε από το χέρι, με μπούκωσε μ’ ένα τσήζμπεργκερ από τα νεοαφιχθέντα τότε Goody’s και με ανάγκασε να δω το «Ηλεκτρονικό Μανούλι», όσο εκείνη διχοτομούσε τους κύκλους του τότε φίλου της.

Το στόρι πιο αφελές και από τα «Λιονταράκια του κυρ Ηλία»: δύο κολλητοί, ο Γκάρι και ο Γουάϊατ, που τους αγνοούν οι πάντες και στο σχολείο αδιαφορεί για την ύπαρξή τους ακόμα και η τυροπιτού, προσπαθούν να βρουν μια θέση στον ήλιο της μικρής τους πόλης. Κι ενώ άλλα παιδιά θα κοιτούσαν τους εαυτούς τους στον καθρέφτη και θα αφαιρούσαν τις βάτες από τα σακάκια τους, αυτοί αποφασίζουν να δημιουργήσουν την τέλεια γυναίκα!  Δίνουν όλες τις πληροφορίες και τα μεγέθη στον υπολογιστή, βάζουν και δυο τσιμπιδάκια σε μια Bi Bi Bo και από το καπνίζον μπάνιο βγαίνει… η Κέλυ ΛεΜπροκ! Η «Γυναικάρα με τα Κόκκινα» τους βοηθά να λύσουν τα προβλήματα αναγκάζοντας τους να ξυπνήσουν από το λήθαργο της καταπίεσης που τους είχαν επιβάλει οι συμμαθητές – κωλόπαιδα και ο αρχιτραμπούκος αδελφός του Γουάϊατ.

Ω, ναι! Η ταινία είναι ένα διαμαντάκι. Και το καταλαβαίνεις μόλις βλέπεις τους δυο πρωταγωνιστές να φοράνε σουτιέν στα κεφάλια τους και να προσεύχονται να πετύχει το πείραμά τους. Ο Μπιλ Πάξτον, ο υπέροχος υπερ-μαλάκας αδελφός που αμέσως ταύτισα με τα αδέλφια πολλών geeky φίλων μου. Η Κέλι ΛεΜπροκ, που δε χορταίνεις να τη βλέπεις και συνειδητοποιείς πως δεν μπορεί να μιλήσει ακόμα κι αν της απειλείς το μάτι με αεροβόλο. Και ένα από τα καλύτερα party – gone – horribly – wrong όλων των εποχών, με cross over από το «Mad Max 2»! Ναι, ο Τζον Χιούζ υπήρξε η αξεπέραστη nerdy ιδιοφυΐα.

Ω, ναι! Η ταινία είναι προφητική! Ό,τι υπήρξε το «1984» του Όργουελ για την πολιτική είναι το «Ηλεκτρονικό Μανούλι» για τις σχέσεις των εφήβων. Τότε έπρεπε να κόψεις φωτογραφίες περιοδικών και να μπεις στ’ αρχεία της CIA για να βρεις γκόμενα. Τώρα, κάνεις ένα απλό browsing στα προφίλ των εκατοντάδων ιστοσελίδων γνωριμιών και βρίσκεις του κουμπιού σου την κουμπότρυπα. Ενίοτε, βάζεις μια αγγελία λίγων λέξεων και μέχρι να τελειώσει το επεισόδιο του «Breaking Bad», έχεις βρει το ταίρι σου. Απλά πράγματα.

Ο Χιούζ, όμως, ήξερε κάτι παραπάνω και μας το σερβίρει σχεδόν έτοιμο για να μας γλιτώσει από τον κόπο και τα έξοδα πολλών καφέδων σε τυφλά διαδικτυακά ραντεβού: δεν υπάρχουν από μηχανής θεοί! Τη ζωή σου δεν μπορείς να την παραγγείλεις και – σχεδόν – σίγουρα δεν μπορεί να σου τη βάλει σε τάξη ένας υπολογιστής. Βγες, τραγούδησε και γέλα, κάνε κάθε είδους τρέλα!  Όπως και σε πολλές άλλες ταινίες του, το θέμα του Χιούζ ήταν να δείξει στη γενιά που υπέφερε τότε από την εφηβεία πως ο καλύτερος σύμμαχος στη ζωή είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και το μεγαλύτερο προσόν η ανάληψη της ευθύνης. Κάτι που φυσικά ο φίλος της ξαδέλφης μου της Φαρφούρας δεν κατάλαβε ποτέ, αφού δεν είδε την ταινία, και λίγους μήνες μετά προσπαθούσαμε να βρούμε λύση προκειμένου να πρωταγωνιστήσει η ξαδέλφη στο «Teen Mom».