του Νίκου Παλάτου

Ένας χρόνος έχει περάσει από τον τραγικό θάνατο (σε τροχαίο μετ’ εγκατάλειψης) της Σίλα, συζύγου του και αρθρογράφου κουτσομπολίστικης στήλης, και ο πλούσιος παραγωγός του Χόλιγουντ Κλίντον Γκριν (Κόμπερν) καλεί έξι φίλους στο πολυτελές yacht του στη Νότια Γαλλία, για μία εβδομάδα ανάλαφρων διακοπών και αμφίδρομης ψυχαγωγίας μυστηρίου. Ο κάποτε κραταιός σκηνοθέτης Φίλιπ Ντέξτερ (Μέισον), η φιλόδοξη ατζέντισσα Κριστίν (Κάνον), η star του κινηματογράφου Άλις Γουντ (Γουέλτς) μετά του manager συζύγου της Άντονι (ΜακΣέιν) και το ζεύγος του σεναριογράφου σε τροχιά παρακμής Τομ Πάρκμαν (Μπέντζαμιν) και της πλούσιας κληρονόμου Λι (Χάκετ), πληροφορούνται από τον ευγενικό και φιλικότατο οικοδεσπότη τους πως έχει καταστρώσει ειδικά γι’ αυτούς ένα παιχνίδι γρίφων. Τις λύσεις των αινιγμάτων θα τις αναζητούν σε κάθε «σκάλα» που θα πιάνει η όμορφη κρουαζιέρα τους, σύμφωνα με τις οδηγίες και τις βοήθειες που εκείνος θα τους δίνει από πριν. Η διασκέδαση μοιάζει εγγυημένη, μιας και η καλοκαιρινή Μεσόγειος είναι υπέροχη, η κουζίνα της θαλαμηγού πεντανόστιμη και το διαδραστικό παιχνίδι ευρηματικά στημένο. Όταν, όμως, αρχίζουν οι πραγματικοί φόνοι, τότε η ανέμελη διάθεση πηγαίνει περίπατο. Γιατί, άραγε, ο Κλίντον Γκριν κάλεσε όλους αυτούς μαζί στο yacht του; Το παιχνίδι το οποίο εμπνεύστηκε μήπως δεν ήταν και τόσο αθώο; Και, φυσικά, ποιος (ανάμεσά τους;) έχει την κακή συνήθεια να σκοτώνει κόσμο;

Εάν δεν υπήρχε το περσινό θαυμάσιο φιλμ του Ράιαν Τζόνσον «Στα Μαχαίρια», τότε τούτη η «Επικίνδυνη Πρόσκληση» θα έπαιρνε (σχεδόν μετά βεβαιότητας) το βραβείο στην άτυπη κατηγορία «ταινία που ακολουθεί πιστά τον δρόμο της Άγκαθα Κρίστι, χωρίς να βασίζεται σε κάποιο από τα βιβλία της». Εάν (παρ’ ελπίδα, βέβαια) έχανε τον άνωθεν τίτλο τιμής, τότε σίγουρα θα κέρδιζε στην εξίσου άτυπη κατηγορία… «απροσδόκητες συνεργασίες». Διότι όσο κι αν φαίνεται παράξενο, το σενάριο του φιλμ έχουν γράψει από κοινού ο Στίβεν Σόντχαϊμ, συνθέτης – στιχουργός μερικών εκ των πιο μυθικών μιούζικαλ του Χόλιγουντ και του Μπρόντγουεϊ, μαζί με τον ηθοποιό Άντονι Πέρκινς! Οι δυο τους ήταν καλοί φίλοι και ταυτόχρονα φανατικοί των διαδραστικών παιχνιδιών με αινίγματα, τα οποία μάλιστα συχνά σκάρωναν για την παρέα τους στη Νέα Υόρκη των τελών της δεκαετίας του ’60. Σε ένα από αυτά βρέθηκε και ο σκηνοθέτης Χέρμπερτ Ρος, ο οποίος τους παρακίνησε να γράψουν ένα ανάλογο σενάριο που ο ίδιος θα γύριζε σε ταινία, αφού εύκολα διέκρινε πως «το έχουν» στο genre του μυστηρίου.

Όπερ και εγένετο, με το συγγραφικό ντουέτο (σε αυτό που αποδείχθηκε το μοναδικό σενάριο της πλουσιότατης κατά τα άλλα καριέρας του) να παραδίδει ένα ενίοτε απολαυστικό και εξόχως ψυχαγωγικό whodunit στόρι, με πρωτότυπη πλοκή, ανατροπές και κόντρα ανατροπές, που σε όλη την διάρκειά του κουβαλά μια παιχνιδιάρικη διάθεση για την βιομηχανία του Χόλιγουντ (βλέπε και στη στήλη με τα trivia). Καθώς μέσω του παιχνιδιού που ο Κλίντον σκαρφίστηκε, μυστικά και ψέματα των έξι παικτών βγαίνουν στην επιφάνεια, το όλο πράγμα ξεφεύγει σταδιακά από την πορεία του «ποιος το έκανε;» (αν και το μυστήριο ασφαλώς και υπάρχει), οδεύοντας σε κάτι του στυλ «ποιος πραγματικά είσαι;». Στο στόχαστρο μπαίνει το ίδιο το Χόλιγουντ, το οποίο παρουσιάζεται σαν ένας οργανισμός όπου ο φθόνος, η ματαιοδοξία και η προδοσία υπερτερούν ακόμη και έναντι της ανθρώπινης ζωής. Οφείλεις να πατήσεις επί πτωμάτων (στην… κυριολεξία) για να σταθείς εκεί, κάτι που οι Σόντχαϊμ και Πέρκινς προφανώς και δεν έχουν πρόβλημα να αναδείξουν ως συμπέρασμα. Όχι μέσω κάποιου βαρύγδουπου δράματος παρασκηνίων, αλλά εντός ενός καθαρά ψυχαγωγικού πλαισίου, χρησιμοποιώντας τους διασκεδαστικούς μηχανισμούς μιας περίπλοκης σπαζοκεφαλιάς και της αμέριμνης καλοκαιρινής ξεγνοιασιάς. Βοηθά σε όλα αυτά και το αναγνωρίσιμο καστ, με τον Μέισον να κλέβει άνετα την παράσταση, τις δε Γουέλτς και Κάνον να προσαρμόζονται με άνεση στις απαιτήσεις του ζεστού μεσογειακού καλοκαιριού (κοινώς, bikini και ηλιοθεραπεία). Το γεγονός, δε, πως άπαντες οι εμπλεκόμενοι υπηρέτησαν πιστά σε ολόκληρη την καριέρα τους το Χόλιγουντ, δίνει μια extra ειρωνεία στο εγχείρημα (ειδικά με την ατάκα αυτοσαρκασμού διά στόματος Κόμπερν, για το spaghetti γουέστερν παρελθόν του, να «γράφει» άγρια).