Τι είναι μια cult ταινία; Πόσο σκουπίδι μπορεί ή πρέπει να είναι; Από ποιον πλανήτη έρχεται και γιατί χρειάζεται να τη λατρέψεις; Μια στήλη που… εγκληματεί, για να σου δώσει τις καλύτερες απαντήσεις γύρω από κινηματογραφικά αξιοπερίεργα και τίτλους που αξίζει να μάθεις πως υπάρχουν. Αρκετά συχνότερα… για τους λάθος λόγους!
THE HARDER THEY COME (1972)
- ΕΙΔΟΣ: Μουσική
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Πέρι Χένζελ
- ΚΑΣΤ: Τζίμι Κλιφ, Τζάνετ Μπάρτλεϊ, Καρλ Μπράντσο, Ρας Ντάνιελ Χάρτμαν, Μπέιζιλ Κιν
Κοκοφοίνικες. Το τρίφυλλο εθνικό προϊόν (κοινώς ganja με τη σέσουλα). Ένας αφελής επαρχιώτης με φιλοδοξίες στο πεντάγραμμο, το όνειρο της διασημότητας και κατάληξη παράνομου – θρύλου. Κι αν (ανα)ζητάτε τη λυδία λίθο, ανατρέξτε στο μουσικό λήμμα «reggae». Κινηματογραφικός πρεσβευτής τουλάχιστον στο μισό πλανήτη της δεύτερης και απολύτως νόμιμης μεγαλύτερης εξαγωγικής μονάδας της Τζαμάικα, το παρθενικό μεγάλου μήκους… όχι spliff, μαστούρη αναγνώστη, φιλμ που παρήχθη στο νησί δια χειρός του λευκού Πέρι Χένζελ δεν ήταν τόσο ένα ορόσημο μυθοπλασίας όσο μια αληθινή παντιέρα της λαϊκής ψυχοσύνθεσης των αυτοχθόνων, χειροτεχνημένη φυσικά από κάνναβη, σε πράσινο, κίτρινο και μαύρο – τα χρώματα δηλαδή της σημαίας της χώρας, που διόλου τυχαία «βάφουν» εν πολλοίς τα καρέ της ταινίας.
Τι τραγουδούσε ο πρωταγωνιστής και αστέρας των roots ηχογραφήσεων Τζίμι Κλιφ, ένα κουτσαβάκι της προ dreadlocks εποχής που φιλμοβιογραφικά έγνεφε στην ιστορικά υπαρκτή, εμβληματική φιγούρα του ντόπιου «Επαναστάτη Ποπολάρου», του κακοποιού Rhygin; Έναν αραφινάριστο προ-«Get Up, Stand Up» κρυπτο-Θούριο στη ρέμπελη, ψευδοαγγγλική διάλεκτο patois και στο ρυθμό του rocksteady για το – απ’ το 1960 ασκούμενο σε μια ανεξαρτησία του ξεροκόμματου – περιτριγυρισμένο από θάλασσα, πτωχά εξωτικό αυτό κομμάτι γης.
Οιονεί μουσική blaxploitation ιδιοκατασκευή με Καραϊβικό διαβατήριο και λούμπεν προλετάρια καρδιά, το «The Harder They Come» είχε τα κότσια να «τα χώσει» σχεδόν ντοκιμαντερίστικα σε κάθε ντόπια μορφή εξουσίας (τη δισκογραφία, την εκκλησία, την αστυνομία, το ναρκωεμπόριο). Την έμπνευση να «συνομιλήσει» με το γκονταρικό «Με Κομμένη την Ανάσα» στο «Do you think the hero dies before the last reel?» φινάλε του. Το αυτί για το ιδανικό soundtrack που έγινε ο Δούρειος Ίππος των ντόπιων μελωδιών στην υφήλιο, best seller και σημείο αναφοράς, αφού πλάι στο ομώνυμο άσμα και τους «ύμνους» «Many Rivers To Cross» – «You Can Get It If You Really Want» του Κλιφ ακούγονταν επίσης από Toots and the Maytals μέχρι Desmond Dekker. Και τη μοίρα του ακαριαίου cult, όταν 40.000 άνθρωποι έσπευσαν στην πρεμιέρα του, μποτιλιάροντας αξέχαστα το Κίνγκστον! Σήμερα; Ρωτήστε ένα Mod, ένα Rastafarian ή οποιονδήποτε απλό ρέκτη της reggae ποια είναι η αγαπημένη τoυ ταινία…
