του Θάνου Δημητριάδη

«Μην κλαις, Παρασκευούλα! Δεν είναι αληθινά όλα αυτά!», θυμάμαι τον θείο μου τον Γιώργο να λέει στη θεία μου, που της είχαν ξεφλουδίσει τα μάγουλα από το βαλάντωμα μέσα στο σινεμά. Ποιο σινεμά; Δεν ήταν σινεμά εκείνο το βράδυ. Τόσον κόσμο να κλαίει είχα να δω από την κηδεία του παππού Φίλιππου, όπου έκλαιγαν οι πάντες γιατί είχε φάει όλη την περιουσία με μια Μεξικανή τροτέζα και δεν είχε μείνει στο συγγενολόι ούτε ο πίνακας με τη Σπανιόλα χορεύτρια. Οι θείοι μου με είχαν φορτωθεί εκείνο το βράδυ και με εντολή μανούλας («Του αρέσει ο κινηματογράφος!», όπως όταν δίνεις το σκυλί σου: «Του αρέσει η πηχτή!») με πήγανε να δούμε τις «Σχέσεις Στοργής». Εννοείται πως μου είχαν πει ψέματα πως είχε και νίντζα η ταινία!

Οι «Σχέσεις Στοργής» τα έχουν όλα εκτός από νίντζα. Είναι από αυτές τις ευχάριστες ταινίες όπου η κόρη ζει με την καταπιεστική μάνα («Τι τον θέλεις τον ξεβράκωτο;») αλλά επειδή είναι και η κόρη από το ίδιο φασόν κομμένη, κάνει του κεφαλιού της και πάει και παντρεύεται τον ξεβράκωτο έρωτά της. Τα χρόνια περνάνε και οι δυο γυναίκες, ενώ σφάζονται μεταξύ τους σαν κρατούμενες σε γυναικείες φυλακές, διατηρούν επικοινωνία κι ανταλλάσσουν τα νέα τους («Ναι, μάνα, τον τσάκωσα και με την κυρούλα τού κυλικείου»). Η κόρη γεννοβολάει σαν τη Μενεγάκη και η μάνα ανακαλύπτει τον έρωτα μετά τα έμμηνα. Αλλά παραμένει σκύλα τής κόλασης («Κάποια στιγμή θα μου το δεις, αλλά, μέχρι τότε, ούτε που να μου το δεις!»). Στο τέλος, η κόρη επιστρέφει στη μάνα και μαθαίνει πως έχει το κουλό και σε λίγο καιρό (σε 20 λεπτά για την ακρίβεια) θα το φάει το μάρμαρο. Μάνα και κόρη συμφιλιώνονται. Κόρη πεθαίνει. Μάνα φορτώνεται ένα Datsun εγγόνια. Και ο κόσμος βγαίνει τρέχοντας από την αίθουσα για να πάρει αέρα, διότι… τόσο δράμα πώς να το αντέξεις;

ΟΚ! Για να είμαστε ειλικρινείς, η μάνα είναι η ΜακΛέιν, η κόρη είναι η Γουίνγκερ και το affair της μανούλας ο Νίκολσον. Με τη Σίρλεϊ θα κλαίμε πάντα λόγω «Sweet Charity», με τον Νίκολσον κλαίμε από τον φόβο μας από τότε που είχε ένα ξενοδοχείο που δεν πήγε και πολύ καλά και με τη Γουίνγκερ θα κλαίμε για πάντα από τα νεύρα μας που έκανε (τύπου) καριέρα. Οι δυο από τους τρεις μπορούν να σε κάνουν να κλάψεις ακόμα και όταν ροχαλίζουν. Ναι, είναι μια συγκινητική ιστορία. Ναι, το καστ δεν φοβάται να διδάξει στ’ απανταχού τσουτσέκια, που θέλουν να γίνουν βασιλιάδες και βασίλισσες των dramedies, πώς ν’ απογυμνωθείς συναισθηματικά σηκώνοντας απλά το βλέφαρο σου. Αλλά, κακά τα ψέματα: έχουμε δει και καλύτερα δράματα. Ίσως όχι τόσο καλοπαιγμένα αλλά σίγουρα καλύτερα. Ο Μπρουκς, όμως, χειρίστηκε πολύ καλά το βασικό του θέμα: τη μανούλα όλου του κόσμου που τα ξέρει όλα και θέλει το καλό του παιδιού της αλλά το πατάει στον λαιμό. Το παιδί γίνεται κωλόπαιδο και στο τέλος τού γαμιέται η ζωή. Και έτσι ταυτίστηκαν όλοι: οι μανάδες – «Την είδες; Το ‘φαγε το κεφάλι της. Εμ, δεν άκουγε τη μάνα της…», οι κόρες – «Με τέτοια μάνα μέδουσα, είναι να μην σε φάει το χώμα;» και οι πατεράδες / γιοι – «Κοσσυφοπέδιο μου το ‘χουν κάνει το σπιτικό, Σάκη μου».

Με τούτα και με κείνα, οι «Σχέσεις Στοργής» έμειναν στην ιστορία και στα χείλη όλων ως η πρώτη ταινία που σου έρχεται στο νου στην ερώτηση: «Σε ποια ταινία έκλαψες;»! Και πλαντάξανε και τα Όσκαρ το 1984…