του Θάνου Δημητριάδη

Ήμουν 8 και ήταν Κυριακή. Ήταν από εκείνα τα κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια που είχε έρθει και η μακρινή θεία – αδελφή του παππού – με τα πολλά φώτα στην τραπεζαρία, τα λικέρ, το καλό πουκάμισο και, φυσικά, το λεμονάτο. Η θεία Μαρία ήταν μια απολαυστική αρχοντογυναίκα με στάνταρ ρεπερτόριο: ξεκινούσε με σόκιν περιστατικά από τους υπέργηρους πελάτες του μαγαζιού (κρεοπωλείο / μπακάλικο / προποτζίδικο, ποτέ μου δεν κατάλαβα) και κατέληγε στον καφέ με πάστα φλώρα και κλάματα («Θυμάσαι αδελφούλη μου, που μας έκρυβαν από τους Γερμανούς και τώρα φοράω γούνινο γιακά…»). Μετά λιποθυμούσε. And scene!

Μια φορά, η θεία Μαρία είχε κουβαλήσει και τις δυο εγγόνες της για να τις καμαρώσουμε. Ξέρεις, με φιόγκους. Την μια τη λέγανε Φωτούλα, την άλλη Βαγγελιώ. Καλά κορίτσια, αλλά πήγαιναν γυμνάσιο και δεν είχαμε και πολλά να πούμε. Στη δεύτερη λιγοθυμιά τής θείας, τα κορίτσια από την πλήξη τους είχαν ήδη βγάλει τους πόντους από τα καλτσόν τους και μετρούσαν τους καημούς τους. Με εντολή μητέρας, λοιπόν, με πήραν και πήγαμε στο συνοικιακό σινεμά να δούμε ένα διαστημικό για να περάσει το ρημάδι το απόγευμα. Στην αφίσα ήταν μια ξανθιά, ντυμένη Σούπερμαν που κρατούσε μια ντισκομπάλα! Ka-ching!

Σούπεργκερλ! Όπως λέμε ταινιάρα! Είναι μια που σ’ ένα παράτολμο μάθημα χειροτεχνίας (στο διάστημα) χάνει την μπάλα που είναι πηγή ζωής για τον πλανήτη της, που δεν είναι ακριβώς πλανήτης αλλά ένα κάστρο παρατημένο στο άπειρο. Μπαίνει σε μια άλλη, μεγαλύτερη μπάλα που τη μεταφέρει εκεί που προσγειώθηκε η προηγούμενη. Σκοπός της είναι να την πάρει από τη μεγαλομανή μάγισσα στα χέρια της οποίας προσγειώθηκε και να την επιστρέψει πριν σβήσει η ζωή στα πάτρια εδάφη. Στο ενδιάμεσο, πηγαίνει σχολείο, μαθαίνει τα χάμπουργκερ, τη σεξουαλική παρενόχληση, τα χρωμοσαμπουάν και τον έρωτα.

Γίνονται κι άλλα πολλά, αλλά πού να στα λέω τώρα. Είχα μαγευτεί! Οι ξαδέλφες μου, επειδή είχαν πάμπολλα θέματα (τα γυμνασιακά «και, του είπα… και, μου είπε…»), με είχαν παρατήσει σε μια γωνιά στην ησυχία της πορτοκαλάδας μου. Στο παιδικό μυαλό μου, είχε βρεθεί η ιπτάμενη εξιλέωση μετά από τρεις ταινίες με τον βαρετό Κλαρκ Κεντ που δε μου άρεσαν καθόλου. Εξαιρείται πάντα το Νο 3, γιατί το είχα δει με τον μπαμπά μου παραμονή Πρωτοχρονιάς και λίγο μετά την ταινία πήρα δώρο το «Τίκι Τάκα Μπουμ». Το «Σούπεργκερλ», όμως, μου άρεσε γιατί είναι τόσο αφελές που δε μου άφησε καμία απορία. Όλες τις σεναριακές τρύπες που του καταλόγισαν στο πέρασμα των χρόνων, τις βούλωνε το παιδικό μου μυαλό και δεν άφηνε τίποτε στον αέρα. Το σενάριο είναι γραμμένο με τέτοιον τρόπο ώστε να γίνονται πράγματα αλλά να μην τους δίνουμε και πολλή σημασία γιατί θα πρέπει να πάμε παρακάτω και κοστίζουν οι μπομπίνες. Τα βασικά τα έχει: όμορφη η πρωταγωνίστρια με ξανθά φρεσκολουσμένα μαλλιά (δεν τα λέει, αλλά ποιος χέστηκε: πετάει!), δράση (δε σου κόβει την ανάσα αλλά δεν το λες και «Catwoman»), μαγιολικά (που είναι έτσι κι αλλιώς καλύτερα από έναν τρελό που θέλει απλά να πατήσει ένα κουμπί και να γεμίσει ο ουρανός πυραύλους) και τον Πίτερ Ο’ Τουλ. Και τη Φέι Ντάναγουεϊ. Ε, δεν μπορεί! Κάτι θα ξέρουν παραπάνω!

Το θέμα με το «Σούπεργκερλ» είναι πως όταν τελειώνει δε σου έχει δημιουργήσει τη δίψα για συνέχεια. Δε θες άλλο. Θες παγωτό, θες πατατάκια, θες μια μπομπονέλα! Εδώ, βέβαια, βγαίνοντας από την αίθουσα, βασικά, θυμάσαι τα trailers. Εγώ, πάλι, δεν είμαι ο τύπος που θυμάται τα trailers. Θυμάμαι μια ταινία φαντασίας με μπλε και κόκκινους κόκκους. Με τέρατα και μάγισσες. Με υπερδύναμα μπαλάκια που στριφογύριζαν και άλλαζαν τον κόσμο. Θυμάμαι να παλεύει η ηρωίδα με μια μπετονιέρα κι εγώ να μένω με το στόμα ανοιχτό. Και όταν αποσβολώνεσαι στα 10 (σκάρτα) όσα αστεράκια και να της ξηλώσει το imdb, εσύ αδιαφορείς. Γιατί, κατά βάθος, σου θυμίζει το ασεβές πιτσιρίκι που έβαζε τα πόδια στο κάθισμα και προειδοποιούσε φωναχτά την πρωταγωνίστρια: «Όχι από ‘κει, θα σε φάει ο ανεμοστρόβιλος!»