του Παναγιώτη Μήτσικα

Όταν το έτος παραγωγής γράφει «20» μπροστά, δεν υπάρχει μεγαλύτερη μαγκιά από το να φτάνεις στο πολυπόθητο «reinventing» του είδους με το οποίο αποφασίζεις να καταπιαστείς. Τέλος. Πολλώ δε μάλλον, όταν μιλάμε για εξαιρετικά κορεσμένα είδη, όπως αυτό του zombie invasion ή γενικότερα της απόκοσμης απειλής απέναντι στην «κανονικότητα» μιας (μικρής ή μεγάλης) πόλης. Γι’ αυτό και τούτο το low-budget εγχείρημα του Μπρους ΜακΝτόναλντ αξίζει μία θέση στη «Βίβλο» του cult σινεμά, ενώ παράλληλα μας μαθαίνει πως το κόστος παραγωγής δεν σημαίνει τίποτα όταν υπάρχει αφηγηματικός ρυθμός και κατεύθυνση.

Στο Πόντιπουλ του Οντάριο έχει πάντα κρύο. Οι ζωές των ανθρώπων φαίνονται να κυλούν κάπως μονότονα και, φυσικά, ο τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός θα ακολουθούσε το ίδιο ακριβώς μοτίβο, αν δεν υπήρχε η παρουσία του Γκραντ Μάζι, ενός μεσήλικα παραγωγού του σταθμού, ο οποίος μοιάζει να έχει αυτή τη σπίθα και την αλητεία ώστε να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Ένα χειμωνιάτικο πρωινό όπως όλα τ’ άλλα, ο Γκραντ θα ξεκινήσει την εκπομπή με το γνωστό καταγγελτικό του στυλ, πριν αρχίσουν να συμβαίνουν εξωφρενικά σκηνικά που θα αναγκάσουν τον ίδιο, την Διευθύντρια του σταθμού και τη βοηθό τους να εγκλωβιστούν στο κτήριο παλεύοντας για τη ζωή τους.

Σεναριακή οικονομία. Αυτές οι δύο μαγικές λέξεις, τόσο δυσεύρετες στο σινεμά του σήμερα, θα έπρεπε να είναι μπούσουλας για κάθε νέο – ή μη – σκηνοθέτη. Τι έχει στη διάθεση του αυτός ο (εξαιρετικά ενεργός, είναι η αλήθεια) Καναδός δημιουργός; Το εσωτερικό ενός ραδιοφωνικού σταθμού. Όχι, αλήθεια, δεν υπάρχει άλλο σκηνικό σε 93 λεπτά ταινίας! Κι όμως, μόνο με αυτό, και budget που σε άλλες, πολυδιαφημισμένες horror παραγωγές του Χόλιγουντ δεν φτάνει ούτε για τα καναπεδάκια του μπουφέ, καταφέρνει να τους βάλει τα γυαλιά, τουλάχιστον όσον αφορά την διαχείριση του ρυθμού και την φρέσκια προσέγγιση πάνω στο είδος. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ως προς τα επιμέρους στοιχεία που το διέπουν, το (σαφώς πιο action-packed και αγωνιώδες) «Pontypool» θυμίζει το «The Man from Earth» (2007).

Το πάντρεμα της κεντρικής σεναριακής ιδέας, αυτής ενός θανατηφόρου ιού που κανείς δεν ξέρει από που προήλθε, με την επιστήμη της γλωσσολογίας, αποτελεί ένα φιλμικό αξιοπερίεργο, αποκύημα της φαντασίας του συγγραφέα Τόνι Μπέρτζες, ο οποίος υπογράφει και την κινηματογραφική διασκευή του βιβλίου του («Pontypool Changes Everything»). Δεν πρόκειται, όμως, για ένα απλό gimmick, καθώς το πόνημα του ΜακΝτόναλντ λειτουργεί υποδειγματικά σε όλα τα επίπεδα, τηρουμένων πάντα και των αναλογιών, με κεντρικό πυλώνα την παρουσία του καρατερίστα Στίβεν ΜακΧάτι. Ο τελευταίος, με μία αμιγώς κινηματογραφική μούρη, κάτι ανάμεσα σε Τζεφ Μπρίτζες και Γουίλεμ Νταφόου σε vibe, είναι ακριβώς το ακατέργαστο διαμάντι που χρειάζεται η ταινία για ν’ ανέβει επίπεδο και να μη μείνει, όπως τόσες άλλες, στον χαρακτηρισμό «έξυπνη ιδέα». Από κοντά και η Λίζα Χούλι, με την οποία μοιράζονται και μία απόλυτα εύλογη χημεία, μιας και είναι ζευγάρι και στη ζωή.

Με την περίοδο (του COVID-19) που διανύουμε να εξελίσσεται ολοένα και πιο αβέβαια (και) για τον κινηματογράφο, η επιστροφή και η εκτίμηση σε έργα του (πραγματικά) ανεξάρτητου κυκλώματος κρίνεται πιο αναγκαία από ποτέ. Οι ταινίες που σέβονται το φιλοθεάμον κοινό σπανίζουν. Όσο για τις υπόλοιπες, δανειζόμαστε το tagline τούτου του φιλμ: «Σκάσε ή ψόφα!».