Cannes goes 65: Δεν έχετε δει τίποτε ακόμη!

Το αναμφισβήτητο φεστιβαλικό ραντεβού της χρονιάς βρίσκεται μπροστά σε ακόμη μια λαμπρή επέτειο, των 65 χρόνων, χωρίς δυστυχώς, με μια πρώτη ματιά, να υπόσχεται μια εξίσου επετειακή επιλογή…

Το έλλειμμα ταινιών φαίνεται χαρακτηριστικά από το γεγονός ότι οι Κάννες, μετά από πολύ καιρό, ανοίγουν με μια ταινία που διαγωνίζεται κανονικά, όσο και από το παράλληλο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα», που τα 3 – 4 τελευταία χρόνια έμοιαζε με ένα μικρό διαγωνιστικό, ενώ φέτος φαίνεται να φιλοξενεί ελάχιστα πρώτου μεγέθους ονόματα. Προσοχή, όμως, οι Κάννες βγάζουν «λαγούς» από εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Για όσους αγαπούν τις στατιστικές, φέτος δεν υπάρχει καμία γυναικεία παρουσία στο επίσημο διαγωνιστικό, ενώ από τους διαγωνιζόμενους δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην έχει πατήσει ξανά το πόδι του σε κάποιο τμήμα του Φεστιβάλ. Επίσης, συνολικά, μόλις πέντε εμφανίζονται για πρώτη φορά στο διαγωνιστικό.

Οι πιο παρατηρητικοί θα νομίσουν ότι βρίσκονται στο 2009, χρονιά κατά την οποία και πάλι είχαν ταινίες οι Αμπάς Κιαροστάμι, Μίχαελ Χάνεκε, Αλέν Ρενέ, Κεν Λόουτς, Ζακ Οντιάρ και Σεργκέι Λοζνίτσα! Ο Ρενέ, μάλιστα, είναι ο γηραιότερος σκηνοθέτης του φετινού Φεστιβάλ και είναι πιθανό να βρισκόμαστε μπροστά στο κύκνειο άσμα του, ειδικά από τη στιγμή που τιτλοφορείται… «Δεν Έχετε Δει Τίποτε Ακόμη». Ίσως γι’ αυτό και ο Κιαροστάμι άλλαξε τον τίτλο του γυρισμένου στην Ιαπωνία «The End», στο ασαφώς πιο καθησυχαστικό και «εμπορικό» «Like Someone in Love». Σύνταξη κοντεύει να πάρει και ο Κεν Λόουτς, αν και λέγεται ότι το «The Angel’s Share» μοιάζει με καλό σκωτσέζικο malt και τον βρίσκει σε μεγάλα κέφια.

Όσοι ψάχνετε για ανανέωση, καλύτερα να το ξεχάσετε ή να κοιτάξετε στα υπόλοιπα τμήματα. Ο «νέος Αμερικανός» Τζεφ Νίκολς διεκδικεί την πιο γρήγορη εξέλιξη σκηνοθέτη που εμπιστεύτηκε το Φεστιβάλ, αφού πέρσι βρισκόταν στην Εβδομάδα Κριτικής με το εξαιρετικό «Το Καταφύγιο» και φέτος συμπεριλαμβάνεται στο διαγωνιστικό με το παραμυθένιο «Mud», γύρω από τη σχέση ενός φυγά με ένα δεκατετράχρονο παιδί. Η έντονη αμερικανική παρουσία ενισχύεται από το επίσημο άνοιγμα με το «Moonrise Kingdom» του Γουές Άντερσον, το τοποθετημένο στον αμερικανικό Νότο «The Paper Boy» του Λι Ντάνιελς και τα «Lawless» του Τζον Χίλκοουτ και «Killing them Softly» του Άντριου Ντόμινικ, στη δεύτερη συνεργασία του με τον Μπραντ Πιτ, έστω και αν οι σκηνοθέτες των δύο τελευταίων τίτλων έρχονται από down under μεριά. Αν υπολογίσει κανείς και τη μεταφορά του «Cosmopolis» του Nτον ΝτεΛίλο δια χειρός Κρόνενμπεργκ και με πρωταγωνιστή τον heartthrob Ρόμπερτ Πάτινσον, μιλάμε για κανονική αμερικανική απόβαση στην Κρουαζέτ. Πολύ καλά λόγια ακούγονται για το «Amour» του Μίχαελ Χάνεκε, μια ιστορία για τον έρωτα και την τρίτη ηλικία που αγοράστηκε στις ΗΠΑ από τη Sony, όπως και για τη μεταφορά του ύμνου στη beat γενιά «On the Road» του Βάλτερ Σάλες, που κάποιοι τυχεροί επαγγελματίες έχουν ήδη δει σε ειδικές προβολές στο Βερολίνο. Με αγωνία περιμένουμε τις επιστροφές του Ματέο Γκαρόνε με το «Reality» (μετά το «Γόμμορα»), του Ζακ Οντιάρ με το «De Rouille et D’ Os» και την Μαριόν Κοτιγιάρ, και του Κριστιάν Μουντζίου (Χρυσός Φοίνικας για το «4 Μήνες, 3 Εβδομάδες, 2 Ημέρες») με το παράξενο θρησκευτικό δράμα «Beyond the Hills», ειδικά σε μια εποχή που το ρουμανικό σινεμά φαίνεται να έχει χάσει τη λάμψη του.

Χαμηλού προφίλ οι Κορεάτες του line-up (ο Χονγκ Σανγκ-Σου που σκηνοθετεί τη δοκιμάζω-τα-πάντα Ιζαμπέλ Ιπέρ στο «In Another Country» και ο Ιμ Σανγκ-Σου που μιλά για το χρήμα και τη διαφθορά στο «Taste of Money»), στη σφαίρα του σκληροπυρηνικού arthouse το αυτοβιογραφικό «Post Tenebras Lux» του Ρεϊγάδας και στα χωράφια του ο Σεργκέι Λοζνίτσα με το τοποθετημένο στο Δεύτερο Παγκόσμιο «In the Fog», καθώς έχει θητεύσει σε ντοκιμαντέρ της εποχής («Blockade»). Από τους Λεός Καράξ (που επιστρέφει μετά από δεκαετία και βάλε με το «Holy Motors» και τον ηθοποιό-φετίχ του Ντενί Λαβάν να ζει πολλαπλές παράλληλες ζωές) και Τόμας Βίντερμπεργκ (που βλέπει μια σειρά από μυστικά και ψέμματα να αναστατώνουν μια ολόκληρη κοινότητα), όλα πρέπει να τα περιμένει κανείς, από το καλύτερο ως το χειρότερο. Για τον Ούλριχ Ζάιντλ δε θέλω να το σκέφτομαι καν μετά το τραγικό «Import/Export» ενώ, τέλος, κρίνεται ως αναμενόμενη λόγω πλατείας Ταχρίρ η συμμετοχή του καλού σκηνοθέτη Γιουσρί Νασράλα με το «After the Battle».

Μικρό το καλάθι στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα», με τα πιο τρανταχτά ονόματα να είναι ο Πάμπλο Τραπέρο με το «White Elephant» και, στην πρώτη του εμφάνιση σε επίσημο πρόγραμμα των Καννών με μια ταινία για τον Γιούκιο Μισίμα («United Red Army»), ο βετεράνος Κότζι Γουακαμάτσου, ένας άνθρωπος που γνωρίζει όσο λίγοι την εποχή. Εδώ και ο υιός – Μπράντον – Κρόνενμπεργκ με το ντεμπούτο του «Antiviral».

Περνώντας στα παράλληλα τμήματα, η «Εβδομάδα Κριτικής» εμφανίζεται ανανεωμένη με τον Σαρλ Τεσόν των Cahiers du Cinema στο τιμόνι μετά την οικειοθελή αποχώρηση του Ζαν-Κριστόφ Μπερζόν, ύστερα από μια εξαετή και εξαιρετικά επιτυχημένη πορεία με μεγάλο άνοιγμα στο σινεμά είδους. Σε ένα τμήμα που εξ ορισμού φιλοξενεί μόνο πρώτες και δεύτερες ταινίες σκηνοθετών, ελάχιστα μπορεί να σχολιάσει κανείς εκ των προτέρων, αξίζει, όμως, να σημειώσουμε ότι φέτος όλες οι επιλογές είναι ντεμπούτα και προέρχονται από Ευρώπη και Λατινική Αμερική, αφήνοντας εντελώς έξω Ασία και ΗΠΑ, κάτι που είχε να συμβεί χρόνια. Τελευταίο στις ανακοινώσεις του το Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών, και αυτό υπό τη νέα διεύθυνση του Εντουάρ Βεντρό, πρώην κριτικού της Liberation, μετά το άδοξο τέλος της αποτυχημένης διετούς θητείας του Φρεντερίκ Μπουαγιέ, ο οποίος κατέληξε στο Φεστιβάλ της Tribeca. Το άνοιγμα του φετινού Δεκαπενθημέρου προβλέπεται εντυπωσιακό χάρη στη νέα ταινία του Μισέλ Γκοντρί, «The We and the I», ενώ στο κυρίως πρόγραμμα ξεχωρίζουν το ντοκιμαντέρ «Room 237», γύρω από τις διάφορες θεωρίες που αφορούν τα «σκοτεινά» και ανεξήγητα σημεία της «Λάμψης» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, και το «No» του Πάμπλο Λαρέν, που ολοκληρώνει την τριλογία του για την κληρονομιά του Πινοτσέ στη Χιλή, με πρωταγωνιστή τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ. Στις ειδικές προβολές του τμήματος περιλαμβάνεται το αιματηρό «Sightseers» του Μπεν Γουάιτλι («Kill List»), ο οποίος επιτέλους ανακαλύπτεται και από τα μεγάλα Φεστιβάλ. Αν δεν το προσέξατε ήδη, η Ελλάδα για τρίτη συνεχή χρονιά μένει εκτός του κορυφαίου Φεστιβάλ, έχουμε, όμως, ολόκληρο το υπόλοιπο καλοκαίρι και το φθινόπωρο για να δούμε καλύτερες μέρες…

ΕΠΙΣΗΜΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ:

«Moonrise Kingdom», Γουές Άντερσον

«Killing Them Softly», Άντριου Ντόμινικ

«The Paperboy», Λι Ντάνιελς

«Holy Motors», Λεός Καράξ

«Reality», Ματέο Γκαρόνε

«Cosmopolis», Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ

«De Rouille et D’ Os», Ζακ Οντιάρ

«Amour», Μίχαελ Χάνεκε

«Lawless», Τζον Χίλκοουτ

«Apres la Bataille», Γιουσρί Νασράλα

«In Another Country», Χονγκ Σανγκ-Σου