του Παναγιώτη Μήτσικα

Κάποιο μαγικό ραβδάκι φαίνεται να έχει αγγίξει τον Τεξανό δημιουργό τον τελευταίο χρόνο και, προφανώς, δεν αναφερόμαστε στην ποιότητα των ταινιών του (αυτή ήταν πάντα εκεί), αλλά στη συγγενική τους θεματολογία. Μετά το «Blue Moon», για το οποίο σας μιλήσαμε κατευθείαν από το Βερολίνο κι αφορούσε ένα βράδυ από τη ζωή του σπουδαίου Λόρενζ Χαρτ, ο Λινκλέιτερ ήρθε στις Κάννες με άλλη μία βιογραφία, αυτή τη φορά για κάποιον κατά τι πιο γνωστό: τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Συγκεκριμένα, το «Nouvelle Vague» δεν κάνει κάποια αναδρομή στα πεπραγμένα του Γάλλου κινηματογραφικού τιτάνα, μα ασχολείται μόνο με τη δημιουργία του «Με Κομμένη την Ανάσα», ντεμπούτου του Γκοντάρ από το μακρινό 1960.

Το φιλμ ξεκινά με την… παλιοπαρέα των Γκοντάρ, Φρανσουά Τριφό, και Κλοντ Σαμπρόλ να παρακολουθούν μία ταινία (που φυσικά μισούν) στο σινεμά. Ο Τριφό μόλις έχει ετοιμάσει το ντεμπούτο του, «Τα 400 Χτυπήματα», που πρόκειται να κάνουν το ντεμπούτο τους στις Κάννες, ο Σαμπρόλ έχει ήδη δύο ταινίες στο παλμαρέ του και ο Γκοντάρ είναι σαν «θηρίο στο κλουβί», θέλοντας εναγωνίως να πραγματοποιήσει το σκηνοθετικό του ξεπαρθένιασμα. Θα πάρει το «πράσινο φως» χάρη στην παρουσία των δύο προαναφερθέντων στην παραγωγή (ο πρώτος στο σενάριο και ο δεύτερος ως σύμβουλος), θα καταφέρει να κλείσει την Τζιν Σίμπεργκ και τον (φίλο του) Ζαν-Πολ Μπελμοντό στο καστ, και το «Με Κομμένη την Ανάσα» μόλις έχει γεννηθεί. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία.

Τι θαυμάσια ταινία! Το «Nouvelle Vague» δεν είναι μόνο ένα (ξεκάθαρο) love letter στον Γκοντάρ και το γαλλικό «νέο κύμα», αλλά μία ερωτική εξομολόγηση στο ίδιο το σινεμά. Το εύρημα με την παρουσίαση των ονομάτων κάθε σημαίνοντος κινηματογραφικού χαρακτήρα που εισέρχεται στο πλάνο μας κάνει μαθήματα φιλμικής Ιστορίας, από τον πνευματικό πατέρα της nouvelle vague, Ρομπέρτο Ροσελίνι, μέχρι την Ανιές Βαρντά. Τα πάντα δοσμένα εν μέσω μιας φανταστικής δουλειάς του Νταβίντ Σαμπίλ, σε εκθαμβωτικό ασπρόμαυρο και το χαρακτηριστικό «κάψιμο» του φιλμ. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε ως θεατές είναι να κάτσουμε και ν’ απολαύσουμε τα όσα εκτυλίσσονται στη μεγάλη οθόνη.

Εξαιρετικός ο Γκιγιόμ Μαρμπέκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, «μεταμορφώνεται» σε Γκοντάρ με όλα του τα mannerisms, κι από κοντά οι Ζόι Ντόιτς και ο Ομπρί Ντουλάν ως Σίμπεργκ και Μπελμοντό αντίστοιχα, με το χιούμορ να είναι διάχυτο στην ταινία, κυρίως σε ατάκες του θρυλικού δημιουργού. Το μόνο που χρειάζεται για να κάνεις μία ταινία, είναι μια γυναίκα κι ένα όπλο. Εμείς θα προσθέσουμε και… τον Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ!