Κάννες 2012. Ημερολόγιο ταινιών. Παρασκευή 18 Μαΐου.
Ο Λευτέρης Αδαμίδης βρίσκεται στις Κάννες. Ανάμεσα στις αντικειμενικές δυσκολίες του πιο αγχωτικού κινηματογραφικού Φεστιβάλ στον πλανήτη (drama!) και ένα μέτριο, μέχρι τώρα, πρόγραμμα, ήρθε να προστεθεί το ψιλοβρόχι και η ψύχρα (ενώ στην Αθήνα κάνουμε tan, που να σου τα λέω…). Συνεχίζει να βλέπει μόνο ταινίες. Και να μας λέει τη γνώμη του γι’ αυτές. Επέζησε και της τρίτης μέρας. Σε τούτο το ημερολόγιο ταινιών.
«Reality»: Σε μεγάλο βαθμό οι φετινές Κάννες έχουν βάλει στοίχημα να κατεβάσουν από το «βάθρο» σκηνοθέτες που θριάμβευσαν εδώ στο πρόσφατο παρελθόν. Σειρά του Ματέο Γκαρόνε, λοιπόν, που θυμήθηκε πολύ αργά ν’ ασχοληθεί με την τηλεόραση και τα reality και την ιστορία ενός απλού ανθρώπου που την «ακούει» μέσα από τη συμμετοχή του σε αυτά. Αργά θυμήθηκε και τον Ντε Σίκα, μόνο που άλλο απλότητα και άλλο απλοϊκότητα θα προσθέταμε και είναι κρίμα που η σεναριακή ομάδα των «Γομόρρων» εδώ ξεχείλωσε τόσο πολύ το αποτέλεσμα.
«Beasts of the Southern Wild»: Εδώ δεν έχουμε αποκαθήλωση αλλά επιβεβαίωση του λαϊκού ρητού… «όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι». Το ντεμπούτο του Μπεν Ζάιτλιν μπορεί να σάρωσε στο Sundance, αλλά ξεφούσκωσε στις Κάννες! Γιατί όσο και αν αυτή η παραμυθένια ιστορία ενηλικίωσης και πάλης με τους «δαίμονες» ενός εξάχρονου κοριτσιού, κατοίκου σε μια φανταστική «ζώνη» που βυθίζεται από την άνοδο της στάθμης των νερών (το οικολογικό περιτύλιγμα), πασχίζει να ακουμπήσει την ποίηση του Χακελμπέρι Φιν, τόσο βυθίζεται στους βάλτους της μεγαλοστομίας και του σκηνοθετικού χάους. Ο ορισμός της δήθεν arty ταινίας, με λίγα λόγια.
«Dupa Dealuri»: Τέρμα οι αποκαθηλώσεις εδώ, καθώς ο Κριστιάν Μουντζίου, με όλες τις αδυναμίες που μπορεί να έχει ο ρυθμός μιας δυομισάωρης ταινίας, αποδεικνύει ότι ο Χρυσός Φοίνικας του «4 Μήνες, 3 Εβδομάδες και 2 Μέρες» κάθε άλλο παρά τυχαίος ήταν και περιχαρακώνει τη θέση του στην «πρώτη κατηγορία» διεθνώς. Έστω κι αν, για πρώτη φορά φέτος, ακούστηκαν κάποια γιουχαΐσματα στη δημοσιογραφική προβολή (μας λείπει ο Φραγκούλης!). Ο Μουντζίου, ξεφεύγοντας κατά πολύ αλλά όχι ολοκληρωτικά (και, δυστυχώς, όχι στο φινάλε) από τη μανιέρα του ρουμάνικου σινεμά των τελευταίων χρόνων, έχει φτιάξει μια σχεδόν… ταινία τρόμου με φόντο ένα ορθόδοξο μοναστήρι στη Ρουμανία του σήμερα. Εκεί που θα καταφύγει η νεαρή Αλίνα, αναζητώντας την παλιά της συγκάτοικο στο ορφανοτροφείο, που έχει στο μεταξύ γίνει καλόγρια. Η εισβολή της πραγματικότητας στον ανορθολογικό κόσμο του μοναστηριού θα οδηγήσει μέχρι τον εξορκισμό, σε ένα κλειστοφοβικό θρίλερ, και μαζί μια ιστορία amour fou, που αν δεν έμενε μετέωρο και αμήχανο στο τέλος θα άγγιζε σχεδόν το αριστούργημα. Με διαφορά η καλύτερη στιγμή του Φεστιβάλ ως τώρα. (Δε θα γυρίσεις στην Αθήνα; Ξέρεις ποιος…)
