FreeCinema

Follow us
20.052:24

Κάννες 2012. Ημερολόγιο ταινιών. Σάββατο 19 Μαΐου.


Ο Λευτέρης Αδαμίδης βρίσκεται στις Κάννες. Βλέπει μόνο ταινίες. Και μας λέει τη γνώμη του γι’ αυτές. Νομίζουμε πως δεν του αρέσουν (ο Ηλίας Φραγκούλης ορκίζεται πως αν ήταν εκεί θα είχε συλληφθεί για παρατεταμένα γιουχαΐσματα…). Αυτή ήταν η τέταρτη μέρα του, στο 65ο Φεστιβάλ των Καννών. Αυτό είναι ένα ημερολόγιο ταινιών.

Θα μπορούσε να λέγεται και ημέρα της απελπισίας και της εκούσιας αποχής. Μπορεί να φταίνε και οι αρκετές ταινίες με εβραϊκή θεματολογία («Aliya», «God’s Neighbors») που είδα στα παράλληλα τμήματα – αλλά δεν τολμώ να συμπεριλάβω αναλυτικά στο ημερολόγιο – και μου θύμισαν ότι το Σάββατο είναι αργία. Ομολογώ, επίσης, ότι δεν είχα το κουράγιο να δω τον καινούριο Τόμας Βίντερμπεργκ, δηλαδή το «The Hunt», έστω και αν, όπως έμαθα, είναι η καλύτερη ταινία του εδώ και καιρό (από το «Submarino», άραγε;). Οι λόγοι αποχής ή έστω μειωμένης εργασίας θα μπορούσαν να είναι και οι παρακάτω…

«Lawless»: Με άλλα λόγια, η εποχή της ποταπαγόρευσης, όχι στο Σικάγο και τη Νέα Υόρκη αλλά στο πιο επαρχιακό και πιο βίαιο. Πολύ βίαιο, μάλιστα. Ο Τζον Χίλκοουτ είχε πάντα την αγριάδα ως αναπόσπαστο στοιχείο των ταινιών του και αυτή δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Καλοφτιαγμένη, αλλά όχι αξιομνημόνευτη, μια προσπάθεια για ένα ρεαλιστικό «Boardwalk Empire». Και, σίγουρα, η πιο εμπορική στιγμή στην καριέρα του σκηνοθέτη.

«Antiviral»: Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει και, δυστυχώς, με γδούπο. Ο υιός Κρόνενμπεργκ κλέβει ή μάλλον αντιγράφει τον πατέρα σε τόσο εγκληματικό βαθμό που αναρωτιέσαι αν σκέφτηκε ποτέ πως το φιλμ θα το παρακολουθήσουν και άλλοι θεατές! Το «Existenz», για παράδειγμα, μοιάζει αριστούργημα μπροστά σ’ αυτό το άψυχο κατασκεύασμα, αποθέωση της κλινικής σκηνογραφίας στο λευκό της ψυχιατρικής κλινικής. Δύσκολο να συνοψίσεις σε μια παράγραφο, πάντως, τι ακριβώς γίνεται με αυτά τα περίφημα εμβόλια που προέρχονται από υιούς άρρωστων celebrities και γίνονται ανάρπαστα από τους θαυμαστές τους, οι οποίοι πασχίζουν να μολυνθούν από αυτά και να μοιραστούν κάτι από τα ινδάλματά τους, δημιουργώντας, παράλληλα, και μια ολόκληρη παράνομη αγορά. Για να το πω πιο απλά, είναι ίσως η πιο χοντροκομμένη μεταφορά για τον εθισμό που έχουμε δει πρόσφατα στο σινεμά.