FreeCinema

Follow us

Οδηγός επιβίωσης για το Netflix #10.


Έχετε Netflix; Σας έχει βγει το δάχτυλο με το remote στο χέρι κάνοντας browsing, μπας και βρείτε μια ταινία που… βλέπεται; Οι αναγνώστες του FREE CINEMA εξακολουθούν να μας ζητούν να προτείνουμε φιλμ που αξίζουν τον κόπο, ανάμεσα στον αχταρμά σαβούρας που περιλαμβάνει η πλατφόρμα, και ο Ηλίας Φραγκούλης δίνει τα σιγουράκια του για δέκατη φορά!

Η αλήθεια είναι πως ο κατάλογος ταινιών του Netflix στην Ελλάδα είναι απίστευτα φτωχός και ανέμπνευστος. Αλλά υπάρχουν και «εκλάμψεις» ή φιλμ ξεχωριστά, τα οποία μάλλον «χάνονται» μέσα στην ονομαστή πλατφόρμα και κάποιος πρέπει να τα υποδείξει στους ταλαίπωρους συνδρομητές, που ή καταλήγουν να βλέπουν σκουπίδια για να περάσει η ώρα ή… τους παίρνει ο ύπνος με το remote στο χέρι (been there, done that), σε μία άδοξη προσπάθεια να βρουν κάτι της προκοπής!

Η εμφάνιση του πρώτου, του δεύτερου, του τρίτου, του τέταρτου, του πέμπτου, του έκτου, του έβδομου, του όγδοου και του ένατου οδηγού επιβίωσης για το Netflix, αποκλειστικά με ταινίες που είτε θεωρώ πως είναι ψιλοάγνωστες, παραγνωρισμένες, ΟΚ για μια ψυχαγωγική βραδιά, κλασικές που αξίζει να δείτε και να ξαναδείτε ή άλλες που δεν είχαν προβληθεί ποτέ στις κινηματογραφικές μας αίθουσες, προκάλεσε… viral ενθουσιασμό, με τους αναγνώστες να ζητάνε όλο και περισσότερες λίστες. Ιδού, λοιπόν, και η δέκατη. Προσοχή: οι τίτλοι των έργων που διαθέτει το Netflix δεν μένουν εκεί για πάντα. Εάν η πλατφόρμα δεν ανανεώσει τα δικαιώματά τους προς τις εταιρείες παραγωγής τους, θα τα ψάχνετε εις μάτην.

Ας προχωρήσουμε με τα φιλμ – προτάσεις (όπου υπάρχει αναλυτική κριτική / εκτενέστερο κείμενο στο site, ο τίτλος της ταινίας θα λινκάρεται):

MAMA (2013)

Η Τζέσικα Τσάστεϊν και ο Νίκολαϊ Κόστερ-Bάλνταου (του «Game of Thrones») δέχονται στην οικία τους τις μικρές τους ανιψιές, που βρέθηκαν να ζουν μόνες σ’ ένα δάσος για πέντε χρόνια. Ποιος τις μεγάλωνε; Άγνωστο. Ήταν πραγματικά μόνες; Μάλλον όχι… Και ότι κι αν ήταν αυτό που βρισκόταν κοντά τους, εκεί στην ερημιά, σίγουρα τις ακολούθησε!

Ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό θρίλερ τρόμου παραγωγής του Γκιγέρμο ντελ Τόρο που (δυστυχώς) δεν προβλήθηκε στους ελληνικούς κινηματογράφους, αν και γνώρισε εισπρακτική επιτυχία στο εξωτερικό. Πρόκειται για το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Άντι Μουσιέτι (ο μετέπειτα σκηνοθέτης του τεράστιου σουξέ «Το Αυτό»), το οποίο βασίστηκε σε μία αρκούντως ανατριχιαστική ταινία μικρού μήκους του ιδίου, το «Mamá» (2008). Το φιλμάκι ουσιαστικά αποτελούνταν από μια τρίλεπτη σεκάνς, όπου δύο κορίτσια αισθάνονταν τον τρόμο συνειδητοποιώντας πως στο σπιτικό τους επέστρεψε … η μανούλα! Όπως ήδη έχετε υποψιαστεί, το έργο είναι… σκιαχτικό (αλλά και πένθιμα μελαγχολικό κατά βάθος).

ΕΠΤΑ ΜΕΡΕΣ ΦΑΓΟΥΡΑ / THE HEARTBREAK KID (2007)

Νιόπαντρος που πιστεύει πως βρήκε τη γυναίκα της ζωής του, συλλαμβάνει το μέγεθος του λάθους του στο ταξίδι του μέλιτος, όπου γνωρίζει και το ιδανικό του ταίρι! Μάλλον…

Τούτη η κωμωδία των αδελφών Φαρέλι μοιάζει με ένα ελαφρώς κλωνοποιημένο «Κάτι Τρέχει με τη Μαίρη» (1998). Εάν εκεί είχαμε τις πολλαπλές επιθέσεις κατά της έννοιας του «politically correct», εδώ στο σημάδι βρίσκεται ο θεσμός του γάμου… από τη ρίζα του κακού μέχρι το «βίον ανθόσπαρτον»! Η κλασική χυδαιότητα του χιούμορ των Φαρέλι αποδεκατίζει τα βέλη του έρωτος και μας ρίχνει στεγνά και πιστευτά το ηθικό δίδαγμα: δεν είναι η αγάπη η κινητήρια δύναμη, είναι η λαγνεία! Όχι για κάθε είδος θεατή, αλλά εκείνοι που δεν έχουν… ντροπές και γελάνε άνευ ορίων στις κωμωδίες, σίγουρα θα εντοπίσουν ουκ ολίγες σκηνές για πραγματικά ουρλιαχτά!

MINIONS (2015)

Τα Minions αγωνίζονται να βρουν έναν απαισιότατο αρχηγό που θα υπηρετούν στο διάβα της ιστορίας τού ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά… εξολοθρεύουν τους πάντες! Ο Στούαρτ, ο Κέβιν και ο Μπομπ θα αποφασίσουν να ζήσουν τη μεγάλη περιπέτεια, ύστερα από δεκάδες χρόνια εξορίας του είδους τους, για να καταλήξουν στην Αμερική του 1968 και σε ένα… συνέδριο κακών ηρώων. Ποιος θα… αντέξει να τα «υιοθετήσει»;

Στο «Εγώ ο Απαισιότατος» (2010) πρωτογνωρίσαμε τη μικροσκοπική φυλή των Minions, που σχεδόν εξαφάνισαν οτιδήποτε άλλο από εκείνο το φιλμ, με τις αστείες αντιδράσεις τους και το «δεν υπάρχει» multilingual συνονθύλευμα γλωσσών το οποίο χρησιμοποιούν ως διάλεκτο. Πέντε χρόνια αργότερα, από κομπαρσιλίκι πήραν προαγωγή ως πρωταγωνιστές, σε ένα animated έργο που επιχειρεί να μας εξηγήσει την προϊστορία της φυλής τους, η οποία ανέκαθεν αναζητούσε έναν κακιασμένο master για να τον υπηρετεί πιστά. Η εισαγωγή, με τις… ατυχείς εξολοθρεύσεις των αφεντικών που επιλέγουν (αποκορύφωμα η έκπληξη στα γενέθλια του Κόμη Δράκουλα), αρκεί σχεδόν για να δικαιολογήσει την ύπαρξη ολόκληρης της ταινίας! Γλέντι χαράς για μικρούς και μεγάλους.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ / THE ART OF SELF-DEFENSE (2019)

Ο Κέισι είναι ο «ανύπαρκτος» του γραφείου, ένας νεαρός άνδρας που δεν έχει καν κοινωνική ζωή ή φίλους. Ένα βράδυ πέφτει θύμα ξυλοδαρμού από άγνωστη συμμορία που δρα στην περιοχή δίχως προφανή σκοπό. Θα πάρει «αναρρωτική» από τη δουλειά και μια μέρα θα ανακαλύψει την ύπαρξη μιας τοπικής σχολής dojo και θα δοκιμάσει να γραφτεί ώστε να κάνει τα σχετικά μαθήματα αυτοάμυνας.

Η παρουσία του ονόματος του Τζέσι Άιζενμπεργκ συχνά δηλώνει τον τόνο μιας ταινίας, ειδικά όταν προέρχεται (και) από το ανεξάρτητο κύκλωμα παραγωγής. Το «The Art of Self-Defense» αποτελεί ένα σαφές παράδειγμα αυτής της λογικής, με το έργο να ανήκει στο σύμπαν της offbeat κωμικής «παραξενιάς» που επιδιώκει να φέρει στο genre κάτι το καινούργιο, το κυριολεκτικά εναλλακτικό. Δεν το είδαμε στις κινηματογραφικές αίθουσες και σίγουρα δεν αποτελεί χάσιμο χρόνου, ενώ η… ακόμη πιο εκκεντρική ανάπτυξη της πλοκής προφανώς και μπορεί να προκαλέσει ενδιαφέρουσες συζητήσεις μετά το φινάλε.

YESTERDAY (2019)

Συμπαντικό blackout γίνεται αφορμή να προκληθεί τροχαίο στους δρόμους του Νόρφολκ, με τον ατυχή νεαρό τραγουδοποιό Τζακ να καταλήγει αναίσθητος σε κλινική, ευτυχώς δίχως σοβαρό τραυματισμό. Μέρες αργότερα, συνειδητοποιεί πώς κανένας άνθρωπος στη Γη δεν γνωρίζει την ύπαρξη του συγκροτήματος των Beatles! Μπορεί να το εκμεταλλευτεί;

Πέρα από την αρχική εξυπνάδα της σεναριακής ιδέας, στο βάθος του «Yesterday» κρύβεται η μαγική ουσία της «συνταγής» του γραφιά Ρίτσαρντ Κέρτις. Μπορείς να σκεφτείς τη ζωή χωρίς την αγάπη; Και τι μπορεί να σου φέρνει καλύτερα τις αναμνήσεις μιας αγάπης (παλιάς, τελειωμένης ή καινούργιας, μέχρι και μεγάλης σε διάρκεια); Πώς θα ήσουν σαν άνθρωπος χωρίς «εκείνο» το refrain, τη μελωδία που μουρμουρίζεις ενίοτε, τους δίσκους που κρατάς σαν κάτι ιερό ή εκείνους που σου πήρε όταν έφυγε, ακόμη κι εκείνους που πέταξες για να διώξεις από πάνω σου κάθε σύνδεση; Πόσο αγαπάς το… χθες; Και γιατί έχει σημασία να το τιμάς; «Αρκεί να… αγαπάς», είναι η απάντηση της ταινίας (που σκηνοθέτησε μεν ο Ντάνι Μπόιλ, όμως δεν θα μιλούσαμε καν γι’ αυτόν σήμερα αν δεν υπήρχε το σενάριο του Κέρτις). Must see!

ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ / LOVE AND MONSTERS (2020)

Μετά από επτά χρόνια εγκλεισμού σε ένα καταφύγιο κάτω από τη γη, καθώς ο πλανήτης μας έχει βιώσει την Αποκάλυψη από επίθεση μεταλλαγμένων τεράτων, ο διόλου παράτολμος και ηρωικός μέχρι σήμερα Τζόελ αποφασίζει να πάρει τους δρόμους με σκοπό να συναντήσει ξανά την αγαπημένη του κοπέλα.

Πλέον πρόσφατος τίτλος της Paramount που γράπωσε το Netflix και είδαμε σε πρώτη προβολή, το «Love and Monsters» είχε φέτος και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερων οπτικών εφέ, για τα ευφάνταστα δημιουργήματα των τεράτων (εκπρόσωποι του γήινου βασιλείου των ζωών σε υπερμεγέθεις και πιο «γλίτσα» μεταλλάξεις). Από κάτω βρίσκεται μία νεανική και σαφώς χιουμοριστική περιπέτεια επιβίωσης, όχι ακριβώς πρωτότυπη (το μοτίβο αυτό το έχουμε δει και σε ταινίες με ζόμπι), αλλά σαφώς ψυχαγωγική και ΟΚ για την τηλεόραση. Όχι ότι δεν θα άντεχε και στη μεγάλη οθόνη (αλλά σιγά που θα έφτανε ποτέ έτσι στη χώρα μας…), το επίπεδο παραγωγής ξεπερνά κατά πολύ το σύνηθες προϊόν που εντοπίζει κανείς σε τούτη την πλατφόρμα.

ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΗΣ / STOWAWAY (2021)

Μία ανεπιθύμητη παρουσία απειλεί τη ζωή τριμελούς αποστολής στον Άρη.

Ακόμη ένας πρόσφατος φιλμικός τίτλος που προορίζονταν για τη μεγάλη οθόνη, αλλά κατέληξε στο Netflix, τούτο το διαστημικό δράμα «δωματίου» και αγωνίας υπηρετείται από ένα καλό… multiethnic καστ (όπως απαιτούν κανόνες της «ορθότητας» των ημερών…) και ο Τζο Πένα (σκηνοθέτης του «Arctic») προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε ένα περιορισμένων διαστάσεων και δυνατοτήτων σκηνικό. Το εγχείρημα επιζεί των «κακουχιών», ειδικά χάρη στο σασπένς του τελευταίου ημίωρου, αλλά θα είχε να πει αρκετά περισσότερα εάν το σενάριο έχτιζε καλύτερους χαρακτήρες μέσα από ανάλυση και υποπλοκές που ενδεχομένως αφορούσαν στο παρελθόν των ηρώων (βλέπε τις στοιχειωδώς χρήσιμες στιγμές εξομολογήσεων για τις τραυματικές εμπειρίες των Άννα Κέντρικ και Σαμίερ Άντερσον). «Gravity» (2013) δεν είναι με τίποτα, αλλά βλέπεται αξιοπρεπέστατα.

Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΝΤΖΑΜΙΝ ΜΠΑΤΟΝ / THE CURIOUS CASE OF BENJAMIN BUTTON (2008)

Ένα παιδί γεννιέται σαν μικρογραφία ογδοντάχρονου άνδρα, έτοιμου ν’ αποδημήσει. Αρκετές δεκαετίες αργότερα, κλείνει τα μάτια σαν νεογέννητο βρέφος. Κάπου στη μέση προλαβαίνει να ερωτευτεί κιόλας. Μα, ο χρόνος δεν ήταν με το μέρος τους…

Ένα από τα μεγαλύτερα movie events της κινηματογραφικής σεζόν 2008 – 2009, το «Μπέντζαμιν Μπάτον» προτάθηκε για 13 (!) Όσκαρ και τιμήθηκε μονάχα για εκείνα των… καλύτερων σκηνικών, οπτικών εφέ και μακιγιάζ. Λες και δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα κομψό, τεχνικό επίτευγμα. Τουλάχιστον, η Ακαδημία αναγνώριζε για πρώτη φορά τη σκηνοθετική αξία του Ντέιβιντ Φίντσερ (ήταν υποψήφιος στην κατηγορία αυτή). Αξίζει τον κόπο να επιστρέφει κανείς που και που σε τούτη τη ρομαντική «παραμύθα» υπερβολικού μεγέθους και τόσο παλαιομοδίτικης ψυχής, που κατέχει τη δύναμη για να χαράξει απρόβλεπτα σταυροδρόμια στο προσωπικό, ατομικό και τόσο διαφορετικό (από εκείνο του ήρωα) εγώ σου.

Ο ΚΥΒΟΣ / CUBE (1997)

Μετά τον φρικτό θάνατο ενός άνδρα στο εσωτερικό ενός μυστηριώδους κύβου, πέντε άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι ξυπνούν και συναντιούνται σ’ ένα πανομοιότυπο δωμάτιο χωρίς να γνωρίζουν πως και γιατί βρέθηκαν εκεί. Τριγύρω τους, μονάχα δωμάτια – κύβοι που κρύβουν θανάσιμες παγίδες και, ίσως, καμία διέξοδο!

Καναδέζικη παραγωγή χαμηλού κόστους, μα με προσεγμένη αισθητική αντίληψη, με σενάριο εμπνευσμένο από ένα παλιό επεισόδιο της σειράς «The Twilight Zone» (το «Five Characters in Search of an Exit» του 1961,για την ακρίβεια), τούτο το φιλμ του φανταστικού πέρασε από κάμποσα κινηματογραφικά φεστιβάλ του πλανήτη, δημιούργησε μεγάλο buzz από το κοινό που το παρακολούθησε σε αυτά και αποδείχτηκε σοβαρά προσοδοφόρο στα ταμεία (στο πλαίσιο ενός indie hit). Σήμερα κατέχει την πρέπουσα cult φήμη που του αναλογεί (δικαίως) και ένα remake βρίσκεται στα σκαριά του Χόλιγουντ. Έκπληξη το ότι βρίσκεται στο Netflix. All-time classic η σκηνή του διαμελισμού (σε αντίστοιχης γεωμετρίας κομμάτια), η οποία αντιγράφτηκε πολλάκις έκτοτε.

LATE NIGHT (2019)

Βετεράνος talk show host βραδινής εκπομπής βλέπει τα νούμερα της τηλεθέασης να πέφτουν διαρκώς και αναζητά «σανίδα σωτηρίας» σε Ινδο-Αμερικανίδα γραφιά που θα συγκρουστεί με το ανδροκρατούμενο κατεστημένο των κωμικογράφων του χώρου.

Χαριτωμένη κομεντί τηλεοπτικών παρασκηνίων με θέματα γυναικείας «ατζέντας» που βρίσκουμε συχνά μπροστά μας εσχάτως και, περιέργως, διέφυγε της ελληνικής κινηματογραφικής διανομής (το έργο θα έστεκε μια χαρά στα θερινά σινεμά). Προσφέρεται για ένα ψυχαγωγικό κι ανέμελο βράδυ στο σπίτι, κυρίως χάρη στις προσεγμένες ερμηνείες, με πρώτη και καλύτερη την Έμμα Τόμσον, η οποία το «σκίζει» και έφτασε μέχρι τις υποψηφιότητες των Χρυσών Σφαιρών του 2020 (στο είδος της κωμωδίας, φυσικά)!