FreeCinema

Follow us

ΤΑ ΟΧΤΩ ΒΟΥΝΑ (2022)

(LE OTTO MONTAGNE)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Φέλιξ Φαν Χρούνινχεν, Σάρλοτ Βάντερμιρς
  • ΚΑΣΤ: Λούκα Μαρινέλι, Αλεσάντρο Μπόργκι, Λούπο Μπαρμπιέρο, Κριστιάνο Σαζέλα
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 147'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ONE FROM THE HEART

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ο Πιέτρο γίνεται φίλος με το μοναδικό παιδί ενός μικρού ορεινού χωριού, καθώς κάνει τις καλοκαιρινές του διακοπές εκεί. Ο Μπρούνο θα χαθεί από τη ζωή του εξαιτίας μικρών παρεξηγήσεων, μα θα επιστρέφει πάντοτε στον ενήλικο βίο του, για να του θυμίζει την παιδική ηλικία και πατρικές στιγμές που έχασε από πείσμα και λάθος επιλογές.

Χωρίς εντυπωσιακά σκαμπανεβάσματα, αλλά με ταινίες μάλλον ανώδυνες που σχεδόν ξεχνιούνται στο πέρασμα του χρόνου (όπως το «Belgica» ή το «Ένα Όμορφο Αγόρι»), συνεχίστηκε η κινηματογραφική καριέρα του Βέλγου Φέλιξ Φαν Χρούνινχεν, που (τουλάχιστον σε μένα) είχε αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις με το «Ραγισμένα Όνειρα» (2012). Στο «Τα Οχτώ Βουνά» τον ξαναβρίσκουμε σε ευρωπαϊκά εδάφη, με ιταλικό «διαβατήριο» και στη συντροφιά της συζύγου του, Σάρλοτ Βάντερμιρς, η οποία αυτή τη φορά δεν έχει credit μονάχα ως σεναριογράφος. Οι προθέσεις είναι αγνές, το υλικό έχει κάποιο «ζουμί», όμως, παρά τον αναίτιο πλεονασμό στη διάρκεια του φιλμ, η ιστορία και η αφήγηση στερούνται ισάξιας βαρύτητας, ώστε ν’ αναδείξουν σε κάτι το ουσιαστικά αξιομνημόνευτο τούτο το βουκολικά «αφτιασίδωτο» δράμα ανδρικής φιλίας κι ενηλικίωσης.

Οι γονείς του Πιέτρο νοικιάζουν για τους θερινούς μήνες ένα μικρό σπίτι σε σχεδόν εγκαταλελειμμένο από μόνιμους κατοίκους χωρίο και το μοναδικό παιδί που ζει εκεί, ο Μπρούνο, γίνεται μοιραία η καλύτερη παρέα του. Τα δύο σχεδόν συνομήλικα αγόρια περνούν ανέμελα τις μέρες τους μέσα σ’ ένα πανέμορφο φυσικό περιβάλλον, μα ο ερχομός του χειμώνα τα χωρίζει, μέχρι την υπόσχεση να ξαναβρεθούν το επόμενο καλοκαίρι. Ο Πιέτρο και ο Μπρούνο έχουν ένα βασικό κοινό: η πατρική φιγούρα (στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο) είναι απούσα. Αμφότεροι οι πατεράδες τους βρίσκονται σε μεγαλύτερες πόλεις για επαγγελματικούς λόγους, προκαλώντας συναισθήματα αμφισβήτησης έως και οργής απέναντί τους. Ο πατέρας του Πιέτρο θα κάνει μια απόπειρα (;) να «γεφυρώσει» το χάσμα, όμως, στην πραγματικότητα ο σκοπός των μεγάλων πεζοποριών μαζί τους μέχρι τις κορυφές των πλησιέστερων βουνών προκύπτει καθαρά προσωπικός, διαπίστωση που θ’ αφήσει ένα κάποιο «τραύμα» στο γιο του, τη στιγμή που ο Μπρούνο δέχεται την πρόσκληση να «υιοθετηθεί» από τους γονείς του Πιέτρο και να περνά τη χειμερινή σεζόν στην πόλη, με στόχο να μαθητεύσει σωστά και να εξελιχθεί από ένα σκέτο αγροτόπαιδο σε ένα κοινωνικό ον «κανονικότητας». Αυτό το σενάριο προκαλεί ανεπανόρθωτες παρεξηγήσεις και συγκρούσεις εγωισμού που θα «χωρίσουν» τα δύο αγόρια για περίπου δύο δεκαετίες!

Η επανασύνδεση του Πιέτρο και του Μπρούνο δεν προκαλεί ξάφνιασμα. Έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλον και ο φευγιό του πατέρα του πρώτου θ’ αποκαλύψει άγνωστες πτυχές των σχέσεων που είχαν μεταξύ τους οι τρεις άνδρες (χωρίς να υφίσταται ποτέ ίχνος ομοφυλοφιλικού υπονοούμενου, δεν είμαστε στο… «Μυστικό του Brokeback Mountain» εδώ!). Το project της ανάπλασης ενός χαμόσπιτου σε απομονωμένο ορεινό σημείο και μετατροπής του σε κανονική κατοικία / εξοχικό που θα μοιράζονται ισάξια, σαν μέλη μιας κοινής οικογένειας, φέρνει το μεγαλύτερο δέσιμο που είχαν ποτέ τους, όμως, η ζωή πάντοτε θα τους υπενθυμίζει πως «κάτι» λείπει. Ίσως αυτό που δείχνει να λείπει και από το σενάριο, το οποίο «ξεχνιέται» σε frames «εσωτερικής» αναζήτησης του Πιέτρο, που εκτός από τις Άλπεις ψάχνει τον εαυτό του και στο Νεπάλ, μέχρι να εντοπίσει το «κλειδί» της επικοινωνίας με τον αποθανόντα πατέρα του (χωρίς «μεταφυσικά» σιρόπια, προφανώς).

Οι Χρούνινχεν και Βάντερμιρς δεν πέφτουν στην παγίδα ενός «τουριστικού» οδηγού, ούτε περιορίζουν τις αρετές του φιλμ σε καλοφωτογραφημένα πλάνα φυσικών τοπίων, όμως, αδυνατούν να εξηγήσουν ποια είναι ακριβώς τα συστατικά του (συγκεκριμένου) «male bonding», προσθέτοντας και τον αφηγηματικό «σκόπελο» της γονικής καθοδήγησης, για να καταλήξουν σε κάτι συναισθηματικά ανολοκλήρωτο, το οποίο κλείνουν (και) απότομα, με μια ανεξήγητη βιασύνη (ειδικά αν σκεφτείς ότι δεν τσιγκουνεύτηκαν τίποτα στο μοντάζ…). Το (χρηστικό… όποτε το θυμούνται) voice-over που συνοδεύει το έργο, μονάχα τη συγγραφική πηγή από το ομώνυμο βιβλίο του Πάολο Κονιέτι μαρτυρά, με «Τα Οχτώ Βουνά» να μοιάζουν με χρονοβόρα παράκαμψη και (τελικά) απώλεια προσανατολισμού κατά τη διάρκεια ορειβατικής εξόρμησης, τη στιγμή που και «μονοπάτια» υπήρχαν και «χάρτης» (με ψυχή) για ν’ ακολουθηθεί με περισσότερη ασφάλεια και σύνεση.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Ευγενικές προθέσεις, καλά συστατικά, ομορφιά εικόνων, αλλά το κενό που εκφράζει το περιεχόμενο του έργου, σχεδόν ειρωνικά, είναι εκείνο που βγαίνει σταδιακά στην επιφάνεια και δεν επιτρέπει στο δημιουργικό ζεύγος ν’ απογειώσει χαρακτήρες και ιστορία. Ένα σαραντάλεπτο (τουλάχιστον) το ήθελε σε ψαλίδισμα, για να ήμουν κι εγώ πιο… χαλαρός στην αξιολόγηση.


MORE REVIEWS

ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ

Ολιγοήμερο ταξίδι εταιρικού bonding σε απομονωμένο hiking retreat αυστραλέζικου εθνικού πάρκου καταλήγει σε θρίλερ, με την εξαφάνιση μιας γυναίκας η οποία (διόλου συμπτωματικά;) λειτουργούσε ως πληροφοριοδότης για λογαριασμό ομοσπονδιακών πρακτόρων. Υπάρχει χρόνος για να βρεθεί ζωντανή ή μήπως πρόκειται για ένα καλοστημένο σχέδιο δολοφονίας;

ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΔΕΣΜΟΣ

Στο μεγάλο «πουθενά» του Νέου Μεξικού, κάπου στα ‘80s, η Λου, επιστάτρια ενός βουτηγμένου στην τεστοστερόνη γυμναστηρίου, θα ερωτευθεί την Τζάκι, μια bodybuilder περαστική από τα μέρη εκείνα, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, μα ονειρεύεται περισσότερα μούσκουλα και δόξα. Γύρω τους, όμως, συγκεντρώνονται αρκετά… πτώματα και χρέη παλιά κι αλύτρωτα.

ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Όταν έπειτα από έλεγχο αλκοτέστ του αφαιρείται το δίπλωμα οδήγησης, ο Μαρκ οφείλει να περάσει από μια σειρά ιατρικών και ψυχολογικών σεμιναρίων αξιολόγησης, εάν επιθυμεί να το πάρει ξανά πίσω. Το αληθινό πρόβλημα του Μαρκ, όμως, δεν είναι η προσωρινή απώλεια του διπλώματός του, αλλά η μη συνειδητοποίηση της κατάστασης την οποία βιώνει ως… αλκοολικός.

ΕΓΩ, ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ

Δύο έφηβα αγόρια ξεκινούν από το Ντακάρ της Σενεγάλης κυνηγώντας το όνειρο της καλύτερης ζωής στην Ευρώπη. Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιταλία, να εύχεσαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος.

ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΟΠΛΟΙΟ

Η καθημερινότητα στο πλωτό κέντρο φροντίδας πασχόντων από ψυχικές διαταραχές «Adamant», το οποίο βρίσκεται δεμένο σε προβλήτα του Σηκουάνα στο Παρίσι.