FreeCinema

Follow us

ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ (2022)

(LIVING)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Όλιβερ Χερμάνους
  • ΚΑΣΤ: Μπιλ Νάι, Έιμι Λου Γουντ, Τομ Μπερκ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 102'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Ο κύριος Γουίλιαμς είναι ένας αγέλαστος δημόσιος υπάλληλος στο τμήμα Δημοσίων Έργων, στο Λονδίνο της δεκαετίας του ’50. Βυθισμένος στη ρουτίνα του και μια εντελώς άψυχη καθημερινότητα, χωρίς τίποτα το αξιοσημείωτο, με το που ενημερώνεται πως του μένουν μόλις μερικοί μήνες ζωής ακόμη, αποφασίζει να μάθει τι ήταν αυτό που… πρόκειται να χάσει.

Ακριβώς εβδομήντα χρόνια έχουν περάσει από το μνημειώδες αριστούργημα του Ακίρα Κουροσάουα «Ο Καταδικασμένος», ταινία που αρκετοί θεωρούν ως την καλύτερη στιγμή του Ιάπωνα θρύλου, σε μία φιλμογραφία που, έτσι κι αλλιώς, προκαλεί δέος. Παρότι εκείνο το φιλμ κάπου δείχνει την ηλικία του, πια, η ιδέα ενός αγγλόφωνου remake έμοιαζε «αυτοκτονική» στα χαρτιά, καθώς πρόκειται για μία από αυτές τις περιπτώσεις που οι συγκρίσεις φαντάζουν αδυσώπητες. Κι όμως, χάρη στη θαυμάσια δουλειά του Όλιβερ Χερμάνους, πάνω σε σενάριο του νομπελίστα Καζούο Ισιγκούρο, αλλά κι έναν πρωταγωνιστή – θησαυρό για όποιον αγαπά το σινεμά, καταλήγουμε να βρισκόμαστε μπροστά σε μία από τις καλύτερες ταινίες του 2022!

Σε σχέση με ανάλογες περιπτώσεις remake που έχουμε δει κατά καιρούς, το «Αισθάνομαι Ζωντανός» έχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, το οποίο δεν είναι άλλο από τον πανανθρώπινο, εξαιρετικά οικείο χαρακτήρα της ιστορίας στον πυρήνα του. Ξεκινώντας από το «Ο Θάνατος του Ιβάν Ίλιτς» του Λέοντα Τολστόι, εν έτει 1886, η ιδέα ενός ανθρώπου όπως όλοι μας, που φυτοζωεί βαλτωμένος στην πλήξη και τη γραφειοκρατία της δουλειάς του, έχει επιβιώσει στο χρόνο, προσδίδει στην ιστορία μια σημασία απολύτως διαχρονική. Πως μπορείς ν’ αλλάξεις (ή να σκεφτείς να το επιχειρήσεις) μία τέτοια κατάσταση; Συνήθως, με ένα ισχυρό σοκ.

Αυτό συμβαίνει και στην ταινία του Χερμάνους, η οποία ξεκινά με τον νεόκοπο υπάλληλο του τμήματος Δημοσίων Έργων, Πίτερ, στο σιδηροδρομικό σταθμό του (θεσπέσια φωτογραφημένου) Λονδίνου των ‘50s, όπου και ενημερώνεται από τους «παλιούς» για τον κύριο Γουίλιαμς, έναν άνθρωπο που δε μιλά σχεδόν ποτέ και πάντα παίρνει το τρένο ακριβώς την ίδια ώρα. Όπως μας αποκαλύπτεται αργότερα, η δεσποινίς Χάρις, η μοναδική γυναίκα του γραφείου, του έχει βγάλει το παρατσούκλι «κύριος Ζόμπι». Όταν μπούμε στους τέσσερις τοίχους του γραφείου, θα καταλάβουμε γιατί: δεκάδες πολίτες μπαινοβγαίνουν περιμένοντας να διευθετηθεί η υπόθεσή τους, ατυχώς μάταια, καθώς η μόνιμη απάντηση του κύριου Γουίλιαμς είναι… «Δεν είναι της δικής μας δικαιοδοσίας, αλλά υποθέτω πως μπορούμε να το κρατήσουμε στο αρχείο».

Αυτή η κυνική essence παραίτησης θα συνεχίσει ν’ ακολουθεί τον ήρωα μέχρι το αποκαλυπτικό συμβάν που διαμορφώνει το στόρι, όταν ο ιατρός του τον πληροφορεί πως του μένουν μονάχα μερικοί μήνες ζωής ακόμη, εξαιτίας της καλπάζουσας εξέλιξης της επάρατης νόσου. Κι εκεί ξεκινά το προσωπικό show του Μπιλ Νάι, που όσο κι αν η λέξη «show» μας φέρνει περισσότερο στο νου ένα μαξιμαλιστικό tour de forcé, εδώ ο σπουδαίος Βρετανός καρατερίστας κατακτά κάθε δευτερόλεπτο στο οποίο εμφανίζεται επί της οθόνης, με τον ακριβώς αντίθετο του αναμενόμενου τρόπο: μια μαγική απλότητα, μια φυσικότητα που (δανειζόμενοι τον πρωτότυπο τίτλο του φιλμ) ταυτίζεται με το «Living» και ουχί το «Acting». Τελευταία φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου τόσο συνεπαρμένο από μία ερμηνεία που απλά χρησιμοποιεί τις κινήσεις ενός ηθοποιού στο χώρο και… σχεδόν τίποτα παραπάνω, ήταν στο «Τσακισμένα Λουλούδια» (2005) του Τζιμ Τζάρμους, με τον (κατά τον γράφοντα) καλύτερο ρόλο της καριέρας του Μπιλ Μάρεϊ.

Από εκεί κι έπειτα, το σοκ είναι μεγάλο για τον σχεδόν εβδομηντάχρονο κύριο Γουίλιαμς, που τραγικά συνειδητοποιεί πως όχι μόνο δεν έχει ζήσει, αλλά δεν ξέρει και πως να το κάνει! Αυτή η τελευταία πρόταση είναι που εκμυστηρεύεται στον Σάδερλαντ, έναν bohème συγγραφέα με τον οποίο μοιράζονται μια μεθυσμένη νύχτα, ανάμεσα σε speakeasy bar και σκηνές τσίρκων. Εξαιρετικός ο Τομ Μπερκ που τον ερμηνεύει, και θα θέλαμε να τον δούμε ακόμα παραπάνω. Ο δεύτερος σοβαρός άξονας του casting δεν είναι άλλος από την Έιμι Λου Γουντ («Sex Education»), στο ρόλο της δεσποινίδος Χάρις, του αντίπαλου δέους στον άψυχο κυνισμό του κυρίου Γουίλιαμς. Η νεανική ενέργεια που μεταδίδει σε κάθε σκηνή μας κατακλύζει, και είναι άλλωστε κι αυτό που κινεί τη σχέση της με τον ήρωα, χαρίζοντάς μας μία εξαίσια μελαγχολική σκηνή μεταξύ των δυο τους (φέρτε χαρτομάντηλα!).

Ένα φιλμ κομψοτέχνημα, μάθημα σεναριακής οικονομίας, μία ερμηνεία ζωής, ένα μάθημα για τη σημασία του να πιστεύεις σε κάτι που δίνει νόημα στη ζωή σου. Αυτό είναι το «Living», που φτάνει στο τέλος του κλείνοντας το μάτι στο «Ikiru» και το μνημειώδες πλάνο με τον κύριο Γουατανάμπε.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Μία από αυτές τις ταινίες που απευθύνονται σε σύσσωμο το κοινό, ασχέτως target group, κι από αυτές τις ιστορίες που σε κάνουν ν’ αγαπήσεις (και να συνεχίζεις ν’ αγαπάς) το σινεμά. Είτε έχεις παρακολουθήσει είτε όχι τον «Καταδικασμένο» του Ακίρα Κουροσάουα στο παρελθόν.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.